Elke dag nieuw

  • Over Elke Dag Nieuw
    • Over Elke Dag Nieuw
    • Wie is Elise?
    • Het Elke Dag Nieuw team
    • Word vriendin!
    • Contact
  • Huwelijk & Gezin
    • Huwelijk
    • Moederschap & Vrouw zijn
    • Huisgodsdienst
    • Opvoeding
    • Boeken voor mama
    • Kinderboeken
  • Hart & Huis
    • Stille tijd
    • Doelen & Timemanagement
    • Opruimen & Organiseren
    • Menuplanning en boodschappen
    • Schoonmaken
    • Recepten
  • Het boek
  • Webshop
  •  

Vijf lessen Die ik Leerde in het Zorgen voor Ouderen

Doelen & Timemanagement· Moederschap & Vrouw zijn

21 jul

 

‘Piep-piep-piep’. Terwijl ik een cliënt onder de douche help, hoor ik de bel in de zak van mijn uniform. Ik droog vlug één hand af om op het scherm het kamernummer te kunnen zien en druk op de toets ‘beantwoorden’. Via de telefoon hoor ik de stem van de bellende cliënte: ‘ik moet zo nodig naar de wc’. ‘Ik kan op dit moment nog niet naar u toekomen’, zeg ik zo luid mogelijk boven het geluid van de stromende kraan uit. ‘Het kan nog wel 10 minuten of een kwartier duren. Ik doe mijn best om zo snel mogelijk te komen!’ Terwijl ik de telefoon weer in mijn zak stop en naar de cliënt kijk die onder de stromende kraan op mij wacht, weet ik dat die inschatting waarschijnlijk wat aan de positieve kant was. Nu rest er dus maar één ding: de dame voor mij zo snel mogelijk afdrogen, aankleden, haar steunkousen aantrekken en met de tillift in haar rolstoel helpen, zonder al te haastig over te komen. Als ik twintig minuten later met een rood hoofd en zweetstraaltjes over mijn rug het appartement van de bellende bewoner binnenkom kijkt ze me benauwd aan: ‘ik ben bang dat het al gebeurd is’. En dan kan ik niets anders doen dan mijn arm om haar schouder leggen en vanuit de grond van mijn hart zeggen: ‘Sorry. Soms zou ik zó graag op twee plekken tegelijk willen zijn’.

Toen het coronavirus toesloeg ben ik weer aan de slag gegaan in de zorg. Dat was behoorlijk wennen, want hoewel ik nog wel mijn BIG registratie had, was het toch vier jaar geleden dat ik voor het laatst in de zorg gewerkt had. Bovendien was dat toen niet in de ouderenzorg, zoals nu, maar op het (aangrenzende) hospice. Daar hadden we een overzichtelijk maximum van vijf cliënten en was er altijd een vrijwilliger bij. Hier moet je je aandacht verdelen over zeven tot negen cliënten, tijdens sommige momenten van de dag zelfs meer. Bovendien hebben veel mensen in een verzorgings- of verpleeghuis hun vaste gewoonten. Veel van die dingen kun je lezen in het digitale werkplan, maar zie dat allemaal maar eens te onthouden als al die mensen nieuw voor je zijn. En aan welke kant van het bed meneer zijn sloffen wil hebben, dát staat er niet in, terwijl het voor sommige mensen een zeer belangrijk gegeven is. Het was dus even behoorlijk wennen. Maar nu ik nog maar enkele diensten hoef te werken en het einde van deze enerverende periode in zicht komt, merk ik dat het ook een ontzettend leerzame periode voor me is geweest, ook voor mijn moederschap. Graag deel ik een paar van die lessen met je.

 

1. Oud worden is niet eenvoudig

Het is een zegen om oud te worden, zeker. Maar makkelijk is het niét. Als je hulpbehoevend en afhankelijk wordt, jezelf niet meer kunt aankleden, niet meer kunt omdraaien in bed, verschoond moet worden, letterlijk niet meer op je eigen benen kunt staan. Het zijn dingen die de gemiddelde dertiger zich niet realiseert, maar voor zóveel mensen de dagelijkse praktijk is. En went dat? Voor sommigen misschien wel, maar voor anderen is het een dagelijkse worsteling om niet meer voor zichzelf te kunnen zorgen.

Afhankelijk zijn is misschien wel één van de moeilijkste dingen voor ons als mensen. Wat willen we graag onze eigen boontjes doppen. Wat is het akelig als iemand anders onze rommel op moet ruimen en onze billen af moet vegen. Als we elke dag van die vervelende steunkousen aan moeten, die dan ook nog eens elke dag door een andere zuster worden aangetrokken, en er af en toe zusters bij zijn die bijna je been uit de kom trekken.

Oud worden kan bovendien behoorlijk eenzaam zijn. De meeste mensen in het huis waar ik werk, zijn na hun huwelijk alleen achter gebleven. Een enkeling heeft nog een echtgenote thuis, waar hij niet meer mee kan samenwonen. In coronatijd zorgde dat voor veel gemis en eenzaamheid. Maar ook nu bezoekers weer welkom zijn zie je het: veel ouderen zijn eenzaam. Ze krijgen bezoek, maar die gaan ook weer. Ze hebben hun eigen, veelal druk bezette leven. Veel geliefden, met wie lief en leed gedeeld is, vallen weg. (Bijna) nergens is de vergankelijkheid van het leven zo zichtbaar als in een verpleeghuis. Het gaf mij weer het voornemen om meer om te zien naar ouderen, uit de gemeente bijvoorbeeld.

 

2. Relativeren mag, dankbaar zijn ook

‘Het is ook niet makkelijk’, vertrouwt een mevrouw in een rolstoel me toe. ‘Maar ik heb gelukkig mijn verstand nog. Als ik in de war zou raken, dat lijkt me het ergste dat er is’. Een dementerende dame van 90+ die ik uit bed help steekt eerst haar beide benen nog even recht omhoog de lucht in. ‘Ik moet een beetje soepel blijven hè. Ik wil niet een rolstoel komen. Ik vergeet alles tegenwoordig, maar dat bedenk ik elke dag: ik wil de benen eronder houden. Gelukkig gaat het lopen nog goed, dat wil ik graag nog lang zo houden’. Ik geniet er stilletjes van dat beide dames hun eigen situatie een beetje relativeren. En dat ze dankbaar zijn voor wat ze nog hebben, al is het in mijn ogen niet zoveel meer.

Laten we ons erin oefenen, relativeren en dankbaar zijn. We kunnen dat nog wel eens hard nodig hebben!

Met relativeren bedoel ik niet dat we het moeten ontkennen of niet mogen zeggen, wat ons dwars zit. Zeg het, gooi het eruit, accepteer het dat de ander een luisterend oor biedt. Maar zeg óók waarvoor je dankbaar bent, wat je waardeert en waar je van geniet. Dat maakt alle verschil!

 

3. Zeg het (met of zonder bloemen)

Zeg ook eens wat je in de ander waardeert. En, misschien vooral: in je kind. Ik kan dat makkelijk vergeten. Ik mopper, corrigeer, en stuur bij. Gezellig kletsen over koetjes en kalfjes, of en compliment geven over een taak die goed gedaan is of een prachtige tekening, dat gaat ook wel. Maar echt zeggen hoe blij ik met ze ben? Ze laten merken dat ik ze waardeer om wie ze zijn en dat ik blij ben dat ik juist hun moeder mag zijn? Dat zou ik vaker mogen doen.

Als we het nu niet doen, nu onze kinderen jong zijn, zullen we het ook later niet gemakkelijk doen als zij volwassen en wij oud zijn geworden. Ik zie het soms, dat onvermogen van een vader om zijn waardering uit te spreken naar zijn zoon. De moeite van een moeder om niet alleen over koetjes en kalfjes te babbelen, maar ook iets te zeggen over wat er in haar hart leeft.

Ik schreef het al eerder in dit blogartikel, en ook in het boek Elke Dag Nieuw:

“Sta eens stil. Zak door je knieën. Kijk naar je kind. Kijk naar zijn haar, naar haar ogen, blauw, bruin of grijs. Kijk naar zijn vingers, zoals je naar zijn vingertjes keek toen hij net geboren was. Kijk naar haar voeten, zoals je je vertederde over haar teentjes toen ze nog maar net bij je was. Dit is hetzelfde kind. Ze groeide op in een oogwenk. En dat zal ze blijven doen. Koester dit moment. Verblijd je. Dank voor dit kind. Zeg het haar, hoeveel je van haar houdt. En draag je opgroeiende kinderen op aan de Heere, die altijd Dezelfde blijft.”

 

 

4. Leef nú voor wat waarde voor je heeft

Soms betrap ik mezelf erop dat ik denk: ‘later, als ik eens meer tijd heb, dan ga ik…’ Dat kan aangevuld worden met allerlei activiteiten, variërend van haken tot studeren tot meer lezen, enz. Maar loop eens een verpleeghuis binnen en kijk wat de mensen aan het doen zijn als je hun kamer binnenkomt. Veelal is dat… niets. Ik ken mensen die vanuit hun kamer in een verpleeghuis opinie-artikelen schrijven, een thuisstudie doen en kaarten maken voor goede doelen. Maar ontzettend veel anderen hebben niet meer de fysieke kracht, de mentale drive of het geestelijke vermogen om iets te ondernemen.

Stel niet uit wat je belangrijk vindt. Wacht niet tot je kinderen het huis uit zijn voor je gaat genieten van de natuur. Misschien heb je tegen die tijd de ziekte van parkinson. Ga samen wandelen en fietsen en verwonder je over Gods schepping. Wacht niet met vrijwilligerswerk tot je man gepensioneerd is. Misschien wordt je tegen die tijd één van beide getroffen door een spierziekte of dementie. Wat zou je dan kunnen doen als je de gedachte voelt opkomen: ‘later, als ik eens meer tijd heb, dan ga ik….’? Schrijf het op. Maak het concreet. Wat zou je willen doen? En waarom? Hoe belangrijk is het voor je? En maak dan een plan. Kijk hoe je dit een plek kunt geven in je leven nú.

Niet in het minst geldt dat voor ons geestelijk leven trouwens. Ben je nu te druk, maar ga je láter meer Bijbellezen, meer bidden, écht God zoeken? Als er één ding is dat ik weer gezien heb in de afgelopen tijd, is het dat het goed is om de Heere te zoeken in onze ‘jeugd’. Want hoe ouder je wordt, hoe meer je lichamelijke zorgen je in beslag nemen. Je krijgt er niet meer tijd voor dan je nu hebt. We krijgen vandaag genadetijd. En trouwens, heeft de Heere niet recht op héél ons leven en onze béste dagen?

 

 

5. Hoe wil je herinnerd worden?

In de ouderenzorg ontmoet je lieve, zachte mensen. Mensen die niet mopperen, ook al is het de vijfde dag op rij dat ze uit moeten leggen hoe hun teenstukjes omgedaan moeten worden, omdat ze elke dag een andere zuster hebben. Ik vind dat bewonderenswaardig. Het maakt dit werk zo bijzonder! Maar er zijn ook mensen die. als ze oud worden, juist humeurig en veeleisend worden. Die niet willen begrijpen dat ze niet de enige zijn op hun afdeling en daarom soms – helaas – moeten wachten. Ik denk wel eens: ‘hoe zou ik worden, als ik oud geworden ben?’

Maar belangrijker nog dan hoe ik wordt als ik oud geworden ben (als ik dat beleven mag tenminste) is het, hoe onze kinderen zich hun moeder zullen herinneren. Hoe ben ik in mijn leven geweest? Ik vind het boeiend om te zien hoe volwassen (soms zelf al 70 plus trouwens) omgaan met hun ouders. Wat zie je van de band die ze hebben? Wat laat het contact zien over de persoon die deze cliënt vroeger is geweest? Ik zoek er ook vaak naar in een overlijdensadvertentie. Wat zeggen kinderen en kleinkinderen over hun (groot)ouders?

Uiteraard zijn de woorden in rouwadvertenties vaak heel algemeen. Wat zullen ze later over mij, over jou schrijven? Wat zouden ze schrijven, als ze echt eerlijk zouden zijn?

Bijvoorbeeld:
– onze altijd hardwerkende moeder?
– onze moeder die vriendelijk was voor iedereen maar weinig tijd voor ons had?
– mijn vrouw die vooral een goede collega voor me was in ons gezin?
– onze moeder, die altijd zulke leuke foto’s van ons op Facebook zette?
– onze moeder, die ons huis altijd zo geweldig schoon hield?

Wat is het droevig als het bij zulke herinneringen blijft. Hoe zou jij graag herinnerd willen worden? Niet zozeer voor jezelf, maar voor je kinderen?
– Als een liefhebbende, toegewijde moeder?
– Als een moeder die gebreken en zonden had, maar ze ook kon belijden en vergeving durfde vragen?
– Als een moeder die haar hart en huis altijd open had staan voor haar kinderen en anderen?
– Als een biddende moeder?
– Als een moeder, die boven alles iets mocht uitstralen van de liefde van Christus?

 

Drie maanden inspringen in de ouderenzorg kostte me soms veel (ik heb écht bewondering voor verzorgenden en verpleegkundigen met grote contracten die jarenlang dit fysiek zware werk doen) maar heeft me ook weer veel geleerd. Om te relativeren, dankbaar te zijn, te zeggen wat er in mijn hart leeft, onze kinderen te koesteren en nú te leven voor wat echt waarde heeft. (Voor dat laatste verschijnt overigens binnenkort een super mooi hulpmiddel bij Elke Dag Nieuw, misschien heb je het al gezien?) En ik zou nog veel meer grappige en ontroerende anekdotes kunnen vertellen over de afgelopen maanden, en mijn gedachten over oud(er) worden.

Maar voor mij blijft er een vraag over. Wordt onze generatie wel oud? Zal ik ooit door jonge meisjes gewassen, ingesmeerd en verschoond worden? Of zullen we dat nooit beleven? Eigenlijk verwacht ik de Heere Jezus wel terug voor die tijd. Het kan toch haast niet zo lang meer duren?

En ik kan het niet helpen. Hoeveel liefde ik ook probeer te geven, hoe mooi de christelijke ouderenzorg ook is, hoe bijzonder veel inspanningen er voor ‘onze’ ouderen worden verricht… Maar de gebrokenheid en kwetsbaarheid van mensen doet mij ernaar verlangen dat er eenmaal een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zullen zijn. Waar niemand zal zeggen: ik ben ziek, of oud, of hulpbehoevend. En waar de Heere alles en in allen zal zijn!

 

Dit blogartikel werd geschreven door Elise. Ze stelt zich hier aan je voor. 

 

 

 

Meer lezen:

  • Hij wil onze ogen zienHij wil onze ogen zien
  • Mama is druk druk drukMama is druk druk druk
  • Zo rust mama ook uit in de zomervakantie!Zo rust mama ook uit in de zomervakantie!
  • De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kortDe dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort
  • Wat wordt ze groot!Wat wordt ze groot!

4 Reacties

« Leven Bij De Dag (ook in Vakantietijd)
Verweven met je Leven »

Reacties

  1. Jacolien zegt

    12 augustus 2020 om 14:46

    Heel mooi! Ik herken er veel van, heb jaren in de ouderenzorg gewerkt.
    Maar de laatste alinea’s vond ik het mooist.. wat kan ik soms uitkijken naar een nieuwe, volmaakte wereld waar geen pijn, zorgen en zonder zijn..

    Beantwoorden
  2. Els zegt

    22 juli 2020 om 10:53

    Bedankt voor dit prachtige artikel, Elise! Ik las het van begin tot eind met instemming, ontroering en bewondering voor jou en iedereen die in de zorg werkt. Maar de laatste twee alinea’s vinden weerklank in mijn hart.

    Een goede vakantie gewenst!

    Beantwoorden
  3. Anne zegt

    22 juli 2020 om 10:51

    Ontroerend! Treffend! Recht uit jouw hart.

    Beantwoorden
  4. Bertine zegt

    21 juli 2020 om 21:32

    Wat een treffende blog! Met veel instemming gelezen.. Dank!

    Beantwoorden

Geef een reactie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom!

Ik ben Elise - Vrouw van, mama van, kind van, houd van: ijs, chocolade, pioenrozen en een mooi boek. Ik blog over bijbels opvoeden, huishouden en meer hier op elkedagnieuw.nl.

Welkom en leuk dat je mee leest!

Je kunt mij ook vinden op:

  • Bloglovin
  • Facebook
  • Instagram
  • Pinterest

Bekijk de Elke Dag Nieuw agenda 2021

Leer je kind zelf stille tijd te houden met ‘Mijn reis door de Bijbel’

Word vriendin!

Schrijf je in voor het laatste nieuws en aanbiedingen op Elke Dag Nieuw publicaties! en ontvang een leuke set mini-posters met bemoedigende teksten voor moeders in je mailbox!

Dankjewel!

Je krijgt binnen enkele minuten een e-mail van ons. 

Niet? Check dan even de SPAM of map met ongewenste e-mails. Als je het daar vindt, markeer het dan gelijk als 'dit is geen SPAM', om te voorkomen dat onze e-mails altijd in je SPAM belanden. 

Alles over stille tijd & aanmelden voor de Moeskruid Bijbelleesgroep:

Nu op de Leesstapel:

 

 

 

 

Meer boeken voor mama vind je hier!

Op Instagram:

*Het is zo'n dag* Maandagochtend half 11. Het aa *Het is zo'n dag*

Maandagochtend half 11. 
Het aantal taken in mijn hoofd is langer dan op mijn lijst past. 
Alleen taak 1 is gedaan. 
En dat was er niet een om vrolijk van te worden. Twee vervolgafspraken én een verwijzing naar de kaakchirurg. 
Bij punt 2 beginnen de problemen. 
De wasmachine blijkt stuk. 
Was in een plas vies water. 
De peuter besluit voor de derde dag op rij al haar eigenwijsheid met driftbuien gepaard te laten gaan. 
Zo'n dag is het hier. 
Het is ook een dag met nieuwe genade. 
Een dag met zegeningen. 
En een dag om te oefenen in omhoog kijken, in plaats van naar beneden. 
Want echt, het is makkelijker om medelijden met mezelf te hebben. 
Om te mopperen en te klagen. 
Maar in mijn agenda staat niet alleen een niet-aflatende lijst met taken. Maar ook een tekst bij deze week:
'Zijt niet traag in het benaarstigen (= je inzetten). Zijt vurig van geest. Dient de Heere'.
En bij volgende week het vervolg: 'Verblijdt u in de hoop. Zijt geduldig in de verdrukking. Volhardt in het gebed.' (Romeinen 12).

Ik ben zo blij dat Elisabeth Elliot in 'de hand van de Wever' zelfs de kapotte wasmachine noemt als vorm van 'klein lijden'. Want echt, het stelt niets voor bij het grote lijden van deze wereld. Maar het vraagt van mij wél om omhoog te zien. Juist in de kleine dingen vergeet ik dat zo makkelijk. 

Verblijdt u in de hoop. 
Dient de Heere. 

Het is zo'n dag. 

#elkedagnieuw 
#roepingenverwachtingvoormoeders
Hoewel ik het ont-zet-tend mis om lieve mensen in Hoewel ik het ont-zet-tend mis om lieve mensen in ons leven niet te kunnen knuffelen heb ik één ding uitgevonden het afgelopen jaar dat écht leuk is om te doen. Cadeautjes sturen! 

En dan niet bestellen bij die dikke blauwe man, maar bij de boekhandel of bloemenzaak in de woonplaats van de ontvanger. Dat maakt geven op meer manieren fijn! 

Nu coronamoeheid toeslaat is het fijn om cadeautjes te geven met een hoopvolle boodschap. Bijvoorbeeld deze mooie houten ketting met Bijbeltekt uit de Elke Dag Nieuw webshop. 

Helaas kunnen verschillende van onze cadeauartikelen (de handzeep van het vrouwenproject in Jordanië bijvoorbeeld) momenteel niet geleverd worden. Maar deze mooie kettingen zijn er wel! Ook vind je mooie kraamcadeautjes in de webshop.

Dus is er iets te vieren, wil je iemand een hart onder de riem steken of zomaar laten weten dat je aan haar denkt?

Vul het adres van de ontvanger in en een persoonlijke boodschap voor op het kaartje. Voor 1 euro pakken we je cadeutje in. Verrassingseffect verzekerd... En je steunt er nog goede doelen mee ook!

Je vindt de link in de webshop. 

#elkedagnieuw 
#cadeaumeteenplus
Dit is zo'n prachtig boek. Of prachtig... misschie Dit is zo'n prachtig boek.
Of prachtig... misschien is dat het goede woord niet. 
Indrukwekkend, denk ik.
En leerzaam. 
En bemoedigend. 
Doorleefd. 
Je merkt aan alles dat Elizabeth Elliot in dit boek over het lijden niet bedénkt hoe het zit, maar het zelf heeft ervaren. 

Eén van de vele din ge n die Elizabeth zegt (en waarvan je meteen denkt: ja, dat klopt!) is dit: 'Vreugde is niet te vinden in de afwezigheid van lijden, maar in de aanwezigheid van God'.

Ik kijk er enorm naar uit om dinsdagavond met Christine Stam - van Gent in gesprek te gaan over dit boek en de auteur. 
Ik denk dat deze laatste aflevering van de Elke Dag Nieuw Koffietafel er één wordt om niet te vergeten. 

Wil je erbij zijn? Je kunt meekijken en je vragen stellen (je bent zelf niet in beeld). Aanmelden kan via de link in de bio (€4,95). Tag ook even mensen van wie je denkt dat ze dit graag willen meemaken!
Afgelopen zondag was het de eerste lijdenszondag. Afgelopen zondag was het de eerste lijdenszondag. Zie jij er naar uit, naar deze lijdensweken? Of zou je het liever willen overslaan, en meteen doorgaan naar het Paasfeest, omdat je de lijdenstijd maar droevig vindt? Als je zoon of dochter vraagt waarom we eigenlijk zó lang voor het Paasfeest al over het lijden van de Heere Jezus nadenken, heb je dan een antwoord?

Voel je diep van binnen weerstand tegen het kruis van Christus?
Of zie je er heerlijkheid in?

Je leer er meer over in het blogartikel van deze week. Link in de bio!
*Het kruis in ons hart* Vandaag hebben we nog een *Het kruis in ons hart*

Vandaag hebben we nog een dagje ijzelvrij. 
Hoewel ik het echt gezellig vind om de kinderen nog een dagje om me heen te hebben (en die haasje-repje-eet-nou-toch-eens-door-ochtenroutine kan missen als kiespijn) vind ik het soms wel moeilijk dat er zo weinig tijd is om een gedachte af te maken. Soms is er gewoon veel dat me bezighoudt. Bij jou misschien ook wel. Als je de hele dag nodig bent en je voortdurend 'Mama!' hoort roepen, is er weinig tijd om na te denken. 

Waar ik dan over nadenk bijvoorbeeld? Afgelopen vrijdagnacht overleed ds. J. Driessen, mijn 'oom Jaap'. Ik zocht mijn aantekeningen terug van de laatste preek die ik van hem hoorde. Dit voorbeeld raakte me opnieuw:

"Toen men in de Middeleeuwen de kruisvaarten maakte naar Jeruzalem, werd op de schouders van al die kruisvaarders een kruisteken bevestigd. Het was voor hen een bewijs dat Jeruzalem het doel van de tocht was. Zo hecht de Heere in zekere zin ook nu nog Zijn volk een kruis op de schouder. Nee, dieper nog: dikwijls hecht Hij het kruis in hun hárt. Het is voor hen een bewijs dat ze op weg zijn naar het Jeruzalem dat boven is. Want die met Christus leren sterven aan zichzelf, die zullen ook met Hem leven. Hij zal hen leiden door Zijn raad en daarna zal Hij hen in heerlijkheid opnemen. Om Hem eeuwig te danken voor de weg die Hij met hen ging."

Voor hem is dat werkelijkheid geworden. 
Na een stervend leven wacht leven na het sterven! Is dat ook jouw en mijn leven? Leren kruisdragen, achter de Heere Jezus aan? Niet meer wereldgelijkvormig, maar de vorm van het kruis in ons hart?

Wat ben ik vaak gericht op mezelf, op mijn belang, mijn comfort, mijn eer. Wat zit ik vaak vast aan de aarde en ben ik druk met dingen die voorbij gaan. Elke avond moet ik dat weer belijden en bidden:
O Zoon, maak mij Uw beeld gelijk! 

Paulus beschrijft het zo jaloersmakend:
Ik ben met Christus gekruisigd; en niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij; en voor zover ik nu in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, Die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven (Galaten 2:20).

Ik wens je een goede week!

#elkedagnieuw
#roepingenverwachtingvoormoeders
Heb je kookinspiratie nodig? Of een momentje stils Heb je kookinspiratie nodig?
Of een momentje stilstaan met een Bijbelse boodschap? 
Onze @marieke.ritmeester legde haar Bijbel en menuplanning naast elkaar en deelt een lekker makkelijk recept.
En... in de reacties doen lezers dat ook!

Je leest het via de link in de bio.

#elkedagnieuw
#roepingenverwachtingvoormoeders
*Zaterdagavond* Op zaterdag gaan wij er vaak wel *Zaterdagavond*

Op zaterdag gaan wij er vaak wel even op uit. 
Naar het bos, of de hei. 
Vandaag niet. 
Vandaag ruimde ik elke kamer op. Trok de stofzuiger door het hele huis. Had voor het eerst in zes weken weer een stofdoek in handen. En werkte drie manden schone was weg. 
Ik voel de vrijheid. En kijk ernaar uit.
Om volgende week onder schooltijd op mijn gemak boekjes te lezen met Fébe. En al die andere dingen te doen die de afgelopen weken niet lukten. En daarom nam ik vandaag een voorsprong. Maar we maakten ook taartjes voor de vogels voor de komende dagen. En cake voor onszelf. We zongen en puzzelden en mopperden.
Kortom, het was gewoon. 
En wat is gewoon bijzonder!
Ja, ik heb geen idee hoe ik het maandagochtend klaar moet spelen om voor half 9 met vier gekapte en geklede kinderen op het schoolplein te staan. Met sneeuw en al. 
Maar vooral ben ik dankbaar. 
Voor wat de Heere gaf in de afgelopen weken, waar ik in december nog zó tegenop zag.
Hij was erbij en gaf wat nodig was. Meer nog: het was zo fijn dat we het jammer vinden dat het voorbij is. 
Maar we mogen pnieuw volgen, onze kinderen weer een beetje loslaten en ook de komende week weer met blijdschap ons werk gaan doen. 
Maar eerst is het zondag. Ik wens je een gezegende dag! 

#elkedagnieuw
#roepingenverwachtingvoormoeders
Februari Wat een geluiden om ons heen. Oorverdove Februari

Wat een geluiden om ons heen. Oorverdovend. Persconferenties, beschouwingen over persconferenties, gelekt nieuws vóór persconferenties, bevestigingen van gelekt nieuws, beschouwingen óver gelekt nieuws. Cijfers, maatregelen, grafieken, golven, als-dan scenario’s, (mogelijke) versoepelingen, demonstraties en beschouwingen over dat alles… 

Ben ik de enige die heel erg moe wordt van mijn eigen neiging om het nieuws op de voet te volgen?
Waarom is het toch zo verleidelijk om ‘even nieuws te lezen’? 
Waarom wil ik zo graag voortdurend weten wat er in de wereld om me heen gebeurt? Waarom zou het erg zijn om iets te missen? 
Is er niet een God in de hemel Die alle dingen leidt en bestuurt? Volvoert Hij niet Zijn plan? 
Ik hoef er alleen maar te zijn, op de plaats die Hij me heeft gegeven om daar te doen wat Hij van mij vraagt. Wat er ook gebeurt.

Al die vragen doen me denken aan Jesaja 40, waar ook veel vragen staan (vers 12-15). Vragen die mij mijn plek wijzen. Vragen die me weer even laten zien dat de actualiteit niet bepaald wordt in het Catshuis of de Tweede Kamer, door het kabinet of het OMT:

“Wie heeft de wateren met de holte van zijn hand opgemeten, of van de hemel met een span de maat genomen, of het stof van de aarde met een maatbeker gevat, of de bergen gewogen in een waag, of de heuvels op een weegschaal? 
Wie heeft de Geest van de HEERE gepeild en wie heeft Hem als Zijn raadsman onderwezen?
Zie, de volken worden beschouwd als een druppel aan een emmer, als een stofje op de weegschaal. Zie, Hij heft de eilanden op als fijn stof.”

Wat zal de maand februari ons brengen? Wat gaat het nieuws bepalen? Ik heb geen idee. 
Aan de Elke Dag Nieuw Koffietafel (link in de bio) ga ik elke dinsdagavond in gesprek over een thema dat ons als vrouwen en moeders raakt. Het is geen praatprogramma over de actualiteit, maar een goed gesprek waarin we ons oog omhoog richten. Wat de omstandigheden ook zijn. 

Omdat we het weten (ook uit Jesaja 40): Het gras verdort, de bloem valt af, maar het Woord van onze God bestaat voor eeuwig.

#elkedagnieuw
#elkedagnieuwkoffietafel
#roepingenverwachtingvoormoeders
Helemaal blij om deze leuke aankondiging te kunnen Helemaal blij om deze leuke aankondiging te kunnen doen!

Er even ‘uit’ tijdens de lockdown en avondklok?

Even opladen van de intensieve dagen met je gezin, om morgen weer (beter) te kunnen uitdelen?

Wij zochten een manier om jou als moeder te bemoedigen en inspireren, ook al kunnen fysieke ontmoetingen voorlopig niet georganiseerd worden.

Daarom is er elke dinsdagavond in februari de Elke Dag Nieuw Koffietafel!

Elke week heb ik online een gast ‘aan tafel’ tijdens een live webinar om door te praten over een thema dat ons raakt. En jij kunt ook 'aanschuiven'!

Swipe om te zien welke gasten we ontvangen!

Wil je meer weten of je kaartjes bestellen? Dat kan via de link in de bio. 

#elkedagnieuw 
#roepingenverwachtingvoormoeders
#elkedagnieuwkoffietafel
Volgen op Instagram
  • Privacyverklaring Elke Dag Nieuw

Copyright © 2021 · Refined theme by Restored 316