Elke dag nieuw

  • Over Elke Dag Nieuw
    • Over Elke Dag Nieuw
    • Wie is Elise?
    • Het Elke Dag Nieuw team
    • Word vriendin!
    • Contact
  • Blog
    • Huwelijk
    • Moederschap & Vrouw zijn
    • Huisgodsdienst
    • Opvoeding
    • Stille tijd
    • Doelen & Timemanagement
    • Opruimen & Organiseren
    • Schoonmaken
    • Recepten
  • Boeken
    • Elke Dag Nieuw
    • Ik loof U
    • Bijbelleesboekjes voor kinderen
    • Elke Dag Nieuw agenda 2022
  • Toerusting
    • Zwangerschapscursus
    • Moedergroepen
    • De Elke Dag Nieuw Koffietafel
  • Webshop
    • Cadeaus
    • Boeken
    • Digitale producten
  •  

Wat wordt ze groot!

Moederschap & Vrouw zijn· Opvoeding

23 feb

Vorige week was ik samen met de kinderen en mijn zus in het bos. We genoten van het prachtige lenteweer, de laagstaande zon die in banen tussen de kale bomen door viel. Ik duwde de kinderwagen en de meiden, in bodywarmer, buitelden voor ons uit. Hoewel ze die middag allebei al een vriendinnetje te spelen hadden gehad waren ze vol energie, als een stel jonge puppy’s. Het zonlicht vroeg om foto’s en het eigenwijze bekkie van onze oudste terwijl ze vol overgave poseerde deed me verzuchten: “wat wordt ze groot!”

Waar is de tijd gebleven dat ik háár duwde in de kinderwagen? Zes jaar en ‘t is net alsof het gisteren was. Natuurlijk, ze groeide, ze leerde lopen, ze kreeg een zusje, ze stelde moeilijke vragen, ze ging naar school. Toch verbaas ik me er elke dag over hoe groot ze al is. We zijn toch nog maar net begonnen? Is die eigenwijze rood-blonde dame die leest, vertelt, vraagt en verrast écht dezelfde als die baby van toen? Als ik haar ‘s avonds onder stop valt het me ineens in: deze tijd komt nooit meer terug. Haar babytijd, haar peutertijd, haar kleutertijd, allemaal al voorbij. We verheugen ons over haar ontwikkeling. We zijn trots op alles wat ze kan.

Maar waar was ik in de afgelopen jaren?

“Mama, wil je een boekje voorlezen?” “Straks schat, even iets afmaken”.
“Mama, kom eens kijken wat ik heb gemaakt!” “Nu even niet, meisje, ik ben even bezig”.
“Mama, wilt u even bij me liggen?” “Vanavond heb ik echt geen tijd!”

Ik heb als verpleegkundige op een hospice gewerkt en als mensen weten dat ze gaan sterven gaan ze vaak hun leven overdenken en laten ze je daarin heel dichtbij komen. Nooit heb ik daar iemand horen zeggen dat hij spijt had dat hij te veel tijd met zijn kinderen had doorgebracht. Het omgekeerde wél. “Had ik maar minder hard gewerkt”, “was ik maar meer bij de kinderen geweest toen ze jong waren”. Spijt.

Spijt.

Terwijl ik dat meiske onderstop, alle bedtijdrituelen uitgevoerd, haar geknuffeld en over haar bol geaaid heb, zie ik ineens in de verte het monster aankomen met de naam Spijt. Spijt dat die kleine kindertijd alweer voorbij is. Spijt van alles wat ik niet voor haar gedaan heb in die jaren. Ik ben nog maar net begonnen te leren hoe het werkt, dit moeder-ding. Bleef ze nu maar een poosje 6. Tot ik heb uitgevonden hoe ik het goed doe, dat moeder zijn. Zodat ik straks, als ze 20 is en het huis uit gaat, haar ruimte niet hoef op te vullen met Spijt. Spijt over verloren jaren. Spijt over wat had kunnen zijn.

Mijn eigen kindertijd in de jaren ’80 en ’90 voelt als een eindeloze, zorgeloze periode. Maar toen ik eenmaal 18 werd was het slechts 5 minuten tot mijn 28e. Natuurlijk, ik reisde, studeerde, werkte, trouwde, leerde moeilijke en mooie dingen. Afgezien van al die mijlpalen, hoogte- en dieptepunten, vlogen die 10 jaar voorbij, als een nachtwaak (Psalm 90:4). In die 10 jaar werd een dochter geboren, en nog een dochter en een zoon. En ze groeien, ze groeien maar.

Er is er Eén die Dezelfde blijft.

Eer de bergen geboren waren, en Gij de aarde en de wereld voortgebracht had, ja, van eeuwigheid tot eeuwigheid zijt Gij God (Psalm 90:2). Van Hem alleen is onze hulp te verwachten. Als we falen in het opvoeden. Als we tekortschieten in ons huwelijk. Als we zo vaak vergeten dankbaar te zijn. Als we zonde doen tegen een heilige God. Als we steeds weer onze eigen gang gaan, Hem vergeten. Als we niet goed genoeg zorg dragen voor onze kinderen, die grote geschenken die we van Hem kregen. Als we te druk zijn met onszelf en onze Belangrijke Bezigheden. Als Spijt naar ons grijnst vanuit verte.

Verzadig ons in den morgenstond met Uw goedertierenheid, zo zullen wij juichen, en verblijd zijn in al onze dagen (Psalm 90:14).

Juichen! Al onze dagen verblijd zijn!

Lieve moeder, die net als ik bang is voor Spijt. Sta eens stil. Zak door je knieën. Kijk naar je kind. Kijk naar zijn haar, naar haar ogen, blauw, bruin of grijs. Kijk naar zijn vingers, zoals je naar zijn vingertjes keek toen hij net geboren was. Kijk naar haar voeten, zoals je je vertederde over haar teentjes toen ze nog maar net bij je was. Dit is hetzelfde kind. Ze groeide op in een oogwenk. En dat zal ze blijven doen.

Koester dit moment. Verblijd je. Dank voor dit kind. En draag je opgroeiende kinderen op aan de Heere, die altijd Dezelfde blijft. Wat er ook verandert, Hij verandert nooit. Eens sprak Hij: “Laat de kinderen tot mij komen en verhinder ze niet” (Lukas 18:16). Het waren vast moeders, die hun kind bij Hem brachten. Ze werden niet weg gestuurd, Hij riep hen tot Zich. Dat doet Hij nog. “Wendt u naar mij toe, wordt behouden, alle gij einden der aarde” (Jesaja 45:22).

Door genade is er is verwachting voor ons en onze kinderen! Dan kan er juichen zijn.

 

 

Meer lezen:

  • Mama’s: onze kinderen lijken op ons!Mama’s: onze kinderen lijken op ons!
  • Wat je nodig hebt als mama zijn zwaar isWat je nodig hebt als mama zijn zwaar is
  • Hoe dit gezin 7 kinderen adopteerdeHoe dit gezin 7 kinderen adopteerde
  • Richt gedenkstenen op – vertel je kinderen van Gods trouwRicht gedenkstenen op – vertel je kinderen van Gods trouw
  • De leven-zonder-smartphone-challenge gaat van start!De leven-zonder-smartphone-challenge gaat van start!

5 Reacties

« En… Wees Dankbaar
Moestuinieren – Maartuinieren! »

Reacties

  1. Miriam zegt

    23 februari 2017 om 20:54

    Zo herkenbaar weer! Elke keer een stapje dichter naar het echte loslaten. Onze oudste dochter is 20 en hoopt eind van de zomer te trouwen. Dan wordt het loslaten wel heel erg `definitief`… Poeh!

    Beantwoorden
    • Elke dag Nieuw zegt

      24 februari 2017 om 10:46

      Inderdaad, Miriam! Die fase is voor mij nog heel ver weg! Het lijkt me best lastig maar ook heel mooi om een periode zo te mogen afsluiten.

      Beantwoorden
  2. Janneke zegt

    23 februari 2017 om 13:37

    Zo herkenbaar! Soms zou je de tijd stil willen zetten, het vliegt voorbij!
    Maar als we zo bewust mogen genieten van onze kinderen, dan mogen we ook met dankbaarheid (waarover je in je vorige blog schreef) terugkijken!
    Dan mag je je droevig voelen als je iets afsluit (borstvoeding, peutertijd, kleutertijd), maar dan mag je ook zeker met dankbaarheid terugzien op die tijd die we met ons kind kregen.
    En we vliegen daarheen…

    Beantwoorden
  3. Neeltje zegt

    23 februari 2017 om 12:52

    Ontroerend wat je schrijft en o zo waar. Vorige week bekeek ik een kort filmpje met de eerste stapjes van onze zoon ( nu drie jaar ). :’) Zit ik daar een potje te brullen… Nog even en hij gaat naar school…

    Beantwoorden
    • Elke dag Nieuw zegt

      23 februari 2017 om 13:03

      Ha Neeltje, zo herkenbaar! Ik moet ineens binnen een paar dagen tijd afscheid nemen van borstvoeding bij onze jongste. Ben er gewoon een beetje droevig van :-). Weer een fase voorbij!
      En ja, je zoontje gaat bijna naar school. Dat is “echt” loslaten.

      Beantwoorden

Geef een antwoord Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom!

Ik ben Elise - Vrouw van, mama van, kind van, houd van: ijs, chocolade, pioenrozen en een mooi boek. Ik blog over bijbels opvoeden, huishouden en meer hier op elkedagnieuw.nl.

Welkom en leuk dat je mee leest!

Je kunt mij ook vinden op:

  • Bloglovin
  • Facebook
  • Instagram
  • Pinterest

Leer je kind zelf stille tijd te houden met ‘Mijn reis door de Bijbel’

De Elke Dag Nieuw Ontmoetingsdag

Zwanger?

Word vriendin!

Schrijf je in voor het laatste nieuws en aanbiedingen op Elke Dag Nieuw publicaties! en ontvang een leuke set mini-posters met bemoedigende teksten voor moeders in je mailbox!

Dankjewel!

Je krijgt binnen enkele minuten een e-mail van ons. 

Niet? Check dan even de SPAM of map met ongewenste e-mails. Als je het daar vindt, markeer het dan gelijk als 'dit is geen SPAM', om te voorkomen dat onze e-mails altijd in je SPAM belanden. 

Alles over stille tijd & aanmelden voor de Moeskruid Bijbelleesgroep:

Op Instagram:

Wij verhuisden afgelopen week. Alle spullen hebbe Wij verhuisden afgelopen week. 
Alle spullen hebben een plek, alle dozen zijn al uitgepakt. 
Er moeten nog wat lampen opgehangen worden en de jassen liggen in een wasmand bij gebrek aan kapstok. 
En hoewel we maar zo'n 800 meter verderop gingen, moeten we allemaal nog een beetje onze draai vinden. 
We zijn allemaal moe en hebben korte lontjes.
We vergeten steeds waar we de theepot en de waterkan zijn opgeborgen en nergens zijn de sandalen te vinden.
Als ik 's nachts naar een roepend kind moet, stoot ik steeds mijn tenen tegen mijn bureaustoel en mijn hoofd tegen de lamp, die hier een andere plek blijken te hebben dan in ons vorige huis.
Maar we genieten ook ieder van onze eigen dingen. 
En we hebben nog steeds een beetje het gevoel dat we op vakantie zijn. 
Dat is absoluut een voordeel van verhuizen 😉.
In maart 2019 hadden wij voor het eerst Elke Dag N In maart 2019 hadden wij voor het eerst Elke Dag Nieuw live bijeenkomsten... Wij hadden dat graag het volgende jaar opnieuw willen doen, maar toen kwam de tijd dat grote bijeenkomsten niet meer mogelijk waren. 

De laatste tijd heb ik vaak gedacht aan de woorden van Johannes, uit zijn tweede zendbrief, en daarover gebeden. 

Ik heb veel aan ulieden te schrijven, doch ik heb niet gewild door papier en inkt; maar ik hoop tot ulieden te komen, en mond tot mond met u te spreken, opdat onze blijdschap volkomen moge zijn (2 Johannes 1:12).

En de Heere geeft dat die mogelijkheid er nu weer is, om elkaar te ontmoeten en 'van mond tot mond met elkaar te spreken'. Ik zie uit naar een dag vol vreugde met veel moeders bij elkaar, om samen te zingen en de wil van de Heere te zoeken voor ons leven. 

Op D.V. 25 juni is er de Elke Dag Nieuw ontmoetingsdag met een Bijbelse boodschap, leerzame workshops, prachtige muziek van ensemble Parlando en veel samenzang, en lekkere lunch én veel ruimte voor ontmoeting. 

Ook een fijne en bemoedigende dag weg?
Lees snel alle informatie via de link in de bio. 

#elkedagnieuw
#elkedagnieuwontmoetingsdag
#roepingenverwachtingvoormoeders
Een nieuwe fase, een geschenk. Vandaag kregen we Een nieuwe fase, een geschenk. 
Vandaag kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. 

Wij zien ernaar uit dat dit een plek zal zijn om samen de Heere te mogen dienen en om onze deur open te hebben voor anderen.
Het was veel van dit, de afgelopen dagen. Wij ver Het was veel van dit, de afgelopen dagen. 
Wij verwonderden ons erover hoe enorm de kwetsbaarheid van je kind je raken kan.
Die fletse oogjes, halve slokjes, krachteloze armpjes. We wilden wel de hele dag onze armen om haar heen slaan, haar koesteren. En dat wilde zij ook. Als mama maar in de buurt was, dan was alles goed. 

Nu knapt ze weer wat op. Ze denkt dat ze weer van alles kan ondernemen. Ik moet haar uitleggen waarom ze nog niet bij haar vriendje kan spelen. Nu toch maar even met een bellenblaas naar buiten, het zonnetje in. Dat doet iedereen goed, toch?

Op www.elkedagnieuw.nl verscheen een nieuw blogartikel vandaag, met de titel 'God van generaties', geschreven door blogschrijfster Corma. Zij ziet haar dochter ontwikkelen en haar oma achteruit gaan. Maar de Heere is trouw, door de generaties heen. Ze neemt je mee door de Psalmen die daarvan getuigen. 

En Save the Date: op D.V. 25 juni hopen wij veel jonge moeders te zien op de Elke Dag Nieuw Ontmoetingsdag. Binnenkort meer info, maar denk alvast aan: Bemoediging vanuit Gods Woord, Bijbelstudie, veel zingen, mooie muziek, workshops & ontmoeting! Binnenkort hoop ik je meer informatie te kunnen geven over het thema en de invulling van de dag. 

Nou, dit was een verhaaltje van van alles en nog wat. Tot later!
Er wordt wat afgebeden deze dagen. Voor de situat Er wordt wat afgebeden deze dagen. 
Voor de situatie in de wereld, maar ook voor al die zorgen en vragen, voor ziekte en pijn in je eigen leven en het leven van je naasten. 

Helpt bidden wel? Hoort God wel? Waarom zie je vaak zo weinig 'resultaat' op je gebed?

En hoe komt het dat je altijd maar het gevoel hebt dat je het helemaal niet goed kan? Dat je gedachten voortdurend afdwalen? 

Over dat laatste schreef Guido Gezelle zo'n 150 jaar geleden zo treffend herkenbaar: 

Gij bad op enen berg alleen,
en… Jesu, ik en vind er geen
waar ‘k hoog genoeg kan klimmen
om U alleen te vinden:
de wereld wil mij achterna,
alwaar ik ga
of sta
of ooit mijn ogen sla;
en arm als ik en is er geen,
geen een,
die nood hebbe en niet klagen kan;
die honger, en niet vragen kan;
die pijne, en niet gewagen kan
hoe zeer het doet!
o Leert mij, armen dwaas, hoe dat ik bidden moet!

Via de link in de bio vind je een artikel bij biddag. Morgen in ons deel van het land, maar ook als dat bij jou niet is kan je nooit teveel lezen over het gebed. 

Want iemand zei zo treffend: het gebed is de adem van de ziel. Ik weet niet hoe het met jou is, maar mijn ziel zou wel meer zuurstof kunnen gebruiken. 

#elkedagnieuw
#moeskruid
#stilletijdvoorvrouwenvandaag
Vakantie. De zon op m'n gezicht. Mijn vier liefjes Vakantie.
De zon op m'n gezicht.
Mijn vier liefjes op één plaatje.
Zoveel zegeningen.

Gisteren waren wij voor het eerst in bijna twee jaar weer met de hele gemeente in de kerk. Wij zongen: 

't Is trouw, al wat Hij ooit beval;
Het staat op recht en waarheid pal,
Als op onwrikb're steunpilaren;
Hij is het, Die verlossing zond
Aan al Zijn volk, Hij zal 't verbond
Met hen in eeuwigheid bewaren.

Er werd gepreekt over de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes. Wat een beschamende gedachte dat ze alle tien in slaap gevallen waren. Wat hebben de afgelopen twee jaar met ons gedaan? Zijn wij wakker geweest, wachtend en verlangend naar de komst van de Bruidegom? Heb ik er met mijn kinderen en anderen over gepraat: "Joh, je hebt olie nodig, want je lamp gaat uit!" 

Vanuit een schuilkelder in Tsernihiv, Oekraïne kreeg ik het volgende bericht doorgestuurd: 

"In onze kelder zijn er verder geen gelovigen. Maar gisteren hebben allen gebeden!!!!
Men luisterde naar wat wij vertelden over God en hadden zelfs vragen
Het is voor ons ook tijd om het goede nieuws te delen. En God geve dat ze zich tot Christus wenden ... ik wil niet dat ze dit doen door een soort verdriet, maar ook in vredestijd standvastig zullen blijven."

Laten we blijven bidden voor deze broeders en zusters die waken! Wij horen veel berichten van mensen die niet zwelgen in hun angst, maar vooral de mogelijkheden aangrijpen om te mogen getuigen van de Heere Jezus.

Laten we bidden én een voorbeeld aan hen nemen. Nu is de tijd (Esther 4:14).

#elkedagnieuw
Vanavond dekte ik ons driejarige meisje toe en leg Vanavond dekte ik ons driejarige meisje toe en legde mijn hand op haar krullebol om zoals elke avond voor haar te bidden. Het raakt me. Ons peutertje zo veilig in haar bedje, zonder zorgen. Hoe zouden moeders in Oekraïne vanavond hun kinderen in bed leggen? Als in een dag tijd je wereld zo veranderd is en je op geen enkele manier meer in staat bent je gezin te beschermen? En moeders in Rusland? Want gewone mensen in Rusland staan vandaag ook niet te juichen. Die zien met lede ogen aan wat er gebeurt en waaronder zij alleen maar (meer) te lijden zullen krijgen. 

Vandaag had ik een bezwaard hart. En vandaag mocht dat er zijn. Maar morgen mag dat weer minder zijn. Wij hoeven geen lasten te dragen die te zwaar voor ons zijn, want we hebben een machtig wapen. Het gebed. 

Ik betrap mezelf wel eens op de gedachte: "we kunnen alleen maar voor hen bidden". Maar wat denken we wel niet? Dat onze daden meer zin zouden hebben dan onze gebeden? Is onze God niet vele malen machtiger dan alle legers van deze wereld bij elkaar?

Poetin denkt zijn rijk te bouwen, maar de Heere bouwt Zijn Koninkrijk op deze aarde, dwars door alles heen. Eenmaal zal dat zichtbaar worden. En tot die tijd mogen wij al onze zorgen en die van deze wereld aan Zijn voeten leggen. En daar laten.

Bid je mee? Swipe voor concrete gebedspunten om met je gezin te bidden. Mogelijk vul ik ze de komende dagen nog aan in de stories. 

Ik ben opgegroeid met warme banden met Russische christenen. Jaarlijks bezochten wij de Friedenstimme dag waar we hoorden over het werk van God in onherbergzame gebieden. Meer dan eens waren wij op bezoek bij Russische baptistengemeenten in Duitsland. Wat telkens opviel was het eenvoudige, diepe geloof in een God Die 
hoort en een volkomen overgave aan Hem. Om jaloers op te worden! Laten we bidden om bescherming voor onze broeders en zusters in Oekraïne en Rusland, maar ook om openingen voor hen om getuige te zijn in hun omgeving, juist in deze omstandigheden. Dat is wat velen van hen het liefste doen. 

Eenmaal komt er een nieuwe hemel en de nieuwe aarde, waar vrede en gerechtigheid wonen zal. Maranatha!

#bidvooroekraïne 
#prayforukraine 
#prayforrussia
#bidvoorrusland
Wat een stormachtig weer deze week! Net als wij Wat een stormachtig weer deze week! 

Net als wij mensen, zoeken de meeste vogels voor de storm begint een veilig heenkomen. Zo niet de adelaar. Om de storm uit de weg te gaan gaat hij erbóven vliegen. Een les voor ons. Het hoofd en hart omhoog, als de stormen van het leven komen.

In de Bijbel lezen we ook over de adelaar. Bijvoorbeeld in Jesaja 40: 

"De jongen zullen moede en mat worden, en de jongelingen zullen gewisselijk vallen; Maar dien den HEERE verwachten, zullen de kracht vernieuwen; zij zullen opvaren met vleugelen, gelijk de arenden; zij zullen lopen, en niet moede worden; zij zullen wandelen, en niet mat worden."

En onze dominee preekte afgelopen zondag over Deuteronomium 32, waarin de vergelijking met deze vogel gemaakt wordt om uit te leggen hoe de Heere zorgt voor Zijn volk:

"Gelijk een arend zijn nest opwekt, over zijn jongen zweeft, zijn vleugelen uitbreidt, ze neemt en ze draagt op zijn vlerken."

Ja, zo is onze God en nog veel groter. Sterk en trouw en altijd zo vol zorg. Hij wekt Zelf het nest op, Hij zorgt ervoor dat mensen naar Hem gaan verlangen en zoeken. En Hij laat hen nooit vallen.

Ik heb veel over dit beeld nagedacht in de afgelopen week. Morgenochtend zal ik geopereerd worden. Ruim een week al kan ik nauwelijks iets beginnen voor ons gezin. Maar de Heere zorgt! Hij geeft steeds weer nieuwe moed en rust. Hij geeft ons mensen om ons heen die voor ons gezin zorgen, eten koken, meeleven. 

En terwijl ik dit schreef, een beetje zoekend naar woorden, hoorde ik onze oudste dochter een lied spelen op de piano. "Hoe gaat dat lied?" vroeg ik haar. En ze las het voor: 

Verberg mij nu,
onder Uw vleugels Heer.
Houd mij vast,
in Uw sterke hand.

Als de oceaan haar krachten toont,
zweef ik met U hoog boven de storm.
Vader, U bent sterker dan de vloed,
dan word ik stil, U bent mijn God.

Vind rust mijn ziel,
in God alleen.
Ken Zijn kracht,
vertrouw Hem en wees stil.

Als de oceaan haar krachten toont,
zweef ik met U hoog boven de storm.
Vader, U bent sterker dan de vloed,
dan word ik stil, U bent mijn God

-
Hoe jouw 'storm' er ook uit ziet deze week, vlieg omhoog als de adelaar! Zie omhoog tot God. Zijn vleugels zijn sterk om te dragen.
Als je niet ziek zou zijn, zou het leuk zijn om de Als je niet ziek zou zijn, zou het leuk zijn om de dynamiek op kamer 56 te observeren. En als je wel ziek bent is het bij vlagen afwisselend vermakelijk en vermoeiend.

Een dame van 76. 
Een vrouw van begin 40, moeder van 2 peuters.
Een man van rond de 50.
En ik. 

De gesprekken gaan over zeer alledaagse onderwerpen. 
Het weer.
Welk eten van de menukaart goed smaakt.
Hoe lang het duurt voor het komt.
Hoeveel eetlust men heeft. 
Of er sprake is van misselijkheid en hoeveel en wanneer precies.
De nachtrust van alle aanwezigen wordt weer eens geanalyseerd. 
Ik prijs voor de derde keer mijn oordopjes aan.
Dat die vooral goed van pas kwamen omdat de overbuurvrouw een luidruchtige snurker bleek, dat zei ik er maar niet bij. 
De peutermoeder zag het vanmorgen 'nog helemaal niet glimmen'  maar loopt nu in ganzenpas de kamer op en neer. Dan mag ze straks tóch naar huis.
Want, daarover is iedereen het roerend eens, thuis is toch de beste plek om beter te worden.

Dan vertelt de dame, die er als eerste was opgenomen, dat er in haar eerste nacht een patiënt overleed. 
Op mijn plek. 
96 was ze, dus dat is een mooie leeftijd. 
Maar wel naar dat haar familie er niet bij was. 
De kleinzoon was 's avonds wel geweest maar nietsvermoedend weggegaan.

'Dat lijkt me voor u ook wel confronterend om mee te maken' zeg ik. 
'Ach', zegt de dame. 'Ik vond het voor haarzelf zo zielig. 

'Het hangt ervan af wat haar bestemming was', zucht ik. Als ze naar de Heere Jezus mocht gaan dan is dat het beste wat je je wensen kunt op je 96e'. 

De kamer valt even stil. De peutermoeder knikt: 'inderdaad'.

De anderen doen er het zwijgen toe. Mijn ogen vallen alweer dicht. 

Ik denk aan die mevrouw van 96. 
Ik ken haar niet, maar dat ze in dit bed lag geeft een vreemd gevoel van verbondenheid. 
Zij is niet meer hier. 
Wij vier wel. Deze drie mensen en ik. Schepselen onder de zon. 
In de hand van de Schepper.

We geloven allemaal ergens in, zei ds. Vergunst gisteravond. In het weer. In het eten. In nachtrust. Ook ik kan dat best belangrijk vinden op een moment als dit. Maar de wetenschap dat de Heere regeert en Zelfs Zijn eigen Zoon wilde geven voor mensen zoals wij zet kamer 56 in een ander licht.

.
Volgen op Instagram
  • Privacyverklaring Elke Dag Nieuw

Copyright © 2022 · Refined theme by Restored 316