‘Hou fan jouw’, twee mollige armpjes worden stevig om mijn nek geslagen en met een dikke plakzoen ter bevestiging van haar liefdesverklaring, geeft onze tweejarige peuter mijn dag een gouden randje. Zomaar spontaan. Dat zijn ze; die momenten waarop ik het weer diep in mijn hart voel: Wat is het heerlijk om moeder te mogen zijn. Wat een geschenk.

Een moeder geboren

De eerste keer dat ik me echt realiseerde dat ik moeder was, weet ik nog goed. Het was in de kraamtijd van onze oudste, nu zo’n zes jaar geleden. Ik zat helemaal in de roes van de bevalling, de baby en alles wat op me afkwam. Een vriendin appte: ‘En ben je er al aan gewend dat je nu mama bent?’’ Natuurlijk had ik daar al 9 maanden lang over nagedacht, gepiekerd en vooral naar uitgekeken. Maar op dat moment drong het tot me door: Ik ben nu ook moeder. Ik heb opeens een verbinding met al die andere vrouwen die hetzelfde meemaken. Toen ik de eerste keer na de kraamtijd weer op stap ging, vroeg ik me onbewust af of anderen het opeens ook aan me konden zien dat daar een kersverse moeder liep. Het was zoals ze dat weleens uitdrukken: Er wordt niet alleen een baby, maar ook een  moeder geboren.

Met vallen en opstaan

En zoals die baby groter werd en met vallen en opstaan haar weg vond en vindt, zo doet mama dat ook. We groeien met onze kinderen mee en evenals zij, zijn ook wij nooit uitgeleerd. Dat kan een bepaalde vrijheid en ademruimte geven, en tegelijk ook wel eens frustrerend zijn. Het zou zo handig zijn geweest als er gelijk bij de geboorte een handleiding meekwam, met daarin een stappenplan van baby tot volwassene. Maar zo werkt het niet. En zoals bij elk groei- en leerproces zijn er ook van die momenten dat het tegenvalt, of dat je jezelf zo tegenvalt. Zo gaat dat bij mij tenminste wel. Er zijn avonden dat ik me afvraag wat ik die dag voor de kinderen heb betekend. Dagen waarbij ik met name schuld heb te belijden.  Dagen waarbij ik vooral geconfronteerd wordt met de tekortkomingen in mezelf. Maar het ook gewoon wel eens pittig vindt, me afvraag of ik wel bekwaam genoeg ben om moeder te zijn. Maar wat geeft het dan ook rust om te bedenken dat het moederschap een geschenk van Boven is. En ondanks wie wij zijn, toch een beloning, zoals psalm 127 zegt. Matthew Henry verwoord het in zijn verklaring zo: ‘Kinderen zijn een gave van de HEERE (..) een beloning en moeten dus als een zegen beschouwd worden en niet als een last.’

Tellen en zien

En dat ‘beschouwen als een zegen’, gaat vaak heel gemakkelijk als alles voor de wind gaat. Als ze opgroeien zonder al te veel struggles. Als ze gezond zijn en energiek. Als ze je veel liefde teruggeven. Als ze nog lief en klein zijn. Maar er zijn ook momenten waarop het niet van een leien dakje gaat. Er kan soms heel wat afgetobd worden in gezinnen als het gaat om de opvoeding van de kinderen. En dan toch…een zegen. Zegeningen kun je leren tellen en zien. En dat kost soms oefening, ervaar ik. het vraagt om geopende ogen, een open hart om te ontvangen en gevouwen handen om met andere ogen te leren kijken. Soms ook bewust even tijd te nemen. Letterlijk naast je kind te gaan zitten. Het recht in de ogen kijken. Ze vasthouden en dragen. Juist nu het nog kan.  

Waterputgesprekjes 

En heel vaak helpt het mij om door de ogen van een andere moeder naar mijn kinderen te kijken. In mijn lerend-onderweg-zijn heb ik de aanmoediging van andere (oudere en wijze) moeders nodig. Ik leer van hun ervaringen, de valkuilen die ze willen delen en soms ook van hun nuchtere kijk op het leven, nu ze er al deels achter staan. Ik geloof dat zeker jonge moeders de wijsheid en ervaringen van ouderen nodig hebben om hun weg te vinden. En in onze tijd van individualisering kan het zomaar zijn dat je probeert alles in je eentje uit te vinden. Dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan. Toch zou dat niet zo moeten zijn. In Titus 2:4 worden oudere vrouwen uit de christelijke gemeente opgeroepen om de ‘jonge vrouwen te leren voorzichtig te zijn, haar man lief te hebben en haar kinderen lief te hebben.’  Blijkbaar hebben de jonge vrouwen dat onderwijs nodig. En gaat dat liefhebben van man en kinderen niet vanzelf.

Op Moederdag is het een mooie gelegenheid om je eigen moeder (wanneer je die mag hebben) te bedanken voor haar onderwijs en misschien zelfs ook vermaningen. Wanneer je dat onderwijs niet van je moeder hebt ontvangen is er misschien een andere vrouw in je omgeving die deze rol voor jou vervult. Een lieve buurvrouw, zus, collega, gemeentelid. Laat het ze weten dat je van hen leert en wat ze voor je betekenen. Want opvoeden en moeder-zijn doe je in de context van een gemeenschap. In elke cultuur en tijd hebben vrouwen elkaar opgezocht om hun ervaringen te delen en elkaar te helpen, van elkaar te leren. Maar in onze tijd en zeker nu, raken we dat zicht daarop misschien wat kwijt en missen we de echte gesprekken. De gesprekken zoals ze dat (denk ik dan) in Bijbelse tijden bij de waterput hadden. Laten we die waterputgesprekjes erin houden, al dan niet bij het schoolhek, de supermarkt of in de speeltuin. En het dan niet al zuchtend en klagend hebben over hoe zwaar het allemaal is, maar elkaar wijzen op alle mooie kanten van het moederschap. Zodat die ander er ook weer met frisse moed tegenaan kan gaan. 

Laten we er er een mooie Moederdag van maken. Misschien helpt een van de volgende dingen jou daarbij

• Dank op deze dag voor elke lach die door het huis schalt. Voor elke traan die jij af mag drogen. Voor een kind wat tot rust komt op jouw schoot. Voor de grijns van je puber, de blik van verstandhouding. Voor je kleuter die voor het eerst alleen naar school fietst. Voor de baby in je armen. Dat zelfgeschreven briefje, werkje vol verfspetters en het zelfbedachte kadootje. Wat een zegen; je bent moeder!
• Verzamel jouw gouden momenten deze week of dag. Leg ze vast; maak een collage.
• Schrijf eens voor elk kind apart op waarom je zo blij bent dat je hun moeder mag zijn. Ik weet zeker dat dit een glimlach op je gezicht gaat geven. 
• Bedank je eigen moeder of vrouw in je omgeving die voor jou een ‘lerares van het goede’ is. En wanneer je echt niemand hebt die zo een voorbeeld voor jou is, bid erom of de Heere iemand op je pad wil brengen. Bedenk boven alles: Er is een God die hoort. Je staat er nooit echt alleen voor. 
• Dank voor andere moeders in je omgeving, die je een spiegel voorhouden maar hopelijk nog veel meer bemoedigen. En wees een bemoediging voor anderen. Durf te delen uit je kwetsbaarheid. Zo helpen we elkaar. Bemoedig elkaar in het moederschap, maar boven alles uit, laten we elkaar versterken vanuit het Woord. Degene Die ons deze taak gaf, wil immers ook de krachten schenken om die taak dagelijks weer op ons te nemen.  

Gebrokenheid

Elke moeder kent haar eigen zorgen en kruis. Er is zoveel leed te dragen. Er zijn moeders die er heel alleen voor staan (letterlijk of in stilte), moeders met speciale kinderen, moeders die een lege plek aan tafel hebben, moeders die psychische zorgen hebben, pleegmoeders, een-kind-moeders, adoptiemoeders, rouwende moeders, oververmoeide moeders, moeders met ziekte in het gezin en vul het maar aan. Elke moeder kent iets van gebrokenheid. Maar juist daarom kunnen we elkaar helpen en steunen. Ik zie er naar uit dat we dat meer en meer mogen doen. Om elkaar tot zegen te zijn. 

Ik heb aan een één-kind-moeder gevraagd of zij een begin wilde maken. Zij schreef voor andere één-kind-moeders:

‘Toen ik vroeger nadacht over de toekomst, was dat nooit met een gezin met maar 1 kind. Mijn droom was om een groter gezin te hebben, maar je hebt gelukkig daarin niet zelf de keus. En ondanks dat het soms nog steeds pijn doet dat het leven zo gelopen is, kan ik met een oprecht hart zeggen dat ik niet gelukkiger had kunnen zijn dan dat ik nu ben. Want ik ben gezegend met een prachtige dochter. Het hebben van maar 1 kind geeft soms verdriet. Maar het biedt ook de kans om de liefde van God, uit te delen aan de mensen om je heen. Je hebt meer ruimte in je hart en huis voor andere mensen.’

Doe je mee? Laten we er een Bemoedigdag 2021 van maken en schrijf kort een bemoediging voor een andere moeder. Deel als je durft en wilt iets van jouw kwetsbaarheid, om een ander daarmee weer moed te geven. Een digitaal waterputgesprekje dus.