Over Gebroken Moeders en Zegen uit Kwetsbaarheid

Wat was ze sterk, terwijl ze met haperende stem en tranen in haar ogen, ons in haar hart liet kijken. Wat was ze dapper, door ons een blik te geven op haar gebrokenheid, de scheur in haar hart. Ik luisterde met verwondering. Ze heeft het niet makkelijk. Haar armen zijn leeg, haar buik ook weer. Alle hoop die er was is weggenomen. Het schooljaar begon voor haar zo anders dan ze had gedacht. Ze had uitgekeken naar het verlof, naar opnieuw een lief klein kindje ter wereld te mogen brengen en te omhelzen, maar de weg ging zo anders. En nu ligt er een nieuw schooljaar voor haar waar ze doorheen moet worstelen. En dat deelde ze met ons, een klein groepje collega’s. Open en eerlijk, zonder het te verbloemen of te verzachten. Rauw en puur. We keken allemaal naar haar en waren stil.

Een hoge muur

Het zette me aan het denken.  En opeens wist ik het. Laatst maakte ik het tegenovergestelde mee. Ik had een gesprek met een andere moeder gehad, maar voelde me daarna zo leeg en zelfs verdrietig. Ik kon het geen naam geven. We hadden het over van alles gehad; over thuis, de kinderen, werk, familie en kerk. Maar dat ene was er niet. Er was geen verbinding. En nu weet ik ook waarom. Ik mocht de gebrokenheid, de kwetsbaarheid niet zien. De poort van de tuin was dicht, de muren hoog opgetrokken. Ik kwam niet binnen.

Je hart, je tuin

‘Je hart is als een tuin’, hoorde ik ergens. En wat een mooi beeld is dat. Om die tuin staat een muur. Dat is ook nodig, anders kan zomaar iedereen binnenlopen en de bloemperkjes platwalsen. Je tuin heeft dus een omheining, maar daarin is een poort. En je kunt die poort openzetten. Als je dat doet geef je anderen een kijkje in jouw hof. En wat prachtig zou het zijn als anderen dan jouw schitterende bloemenzee kunnen bewonderen, zich kunnen laven aan de rust en aan het mooie frisse water wat kabbelt door jouw bloeiende en geurende tuin.

Maar helaas, zijn onze tuinen niet zo mooi, althans die van mij niet. Een tijd geleden kregen we huisbezoek. En van het gesprek heb ik met name één zin onthouden: ‘Het is hier de hemel niet.’ En zo is ook ons hart geen paradijs. In tegendeel. Er zit genoeg in mijn tuin wat het aanzien niet waard is. Verborgen hoeken, dorre planten, duistere plaatsen, stinkende vruchten, maar ook gebroken bomen. Littekens op het hart die we allemaal in meer of mindere mate met ons meedragen. En dan is het een stuk moeilijker om anderen een blik in onze tuin te gunnen. Om iets te laten zien van die gebrokenheid. Want vroeg of laat kom je erachter dat iedereen gebrokenheid met zich mee draagt. Elke moeder buiten het paradijs moet het doen met brokstukken.  Brokstukken vanwege ons eigen zondige hart, onze verkeerde verlangens, egocentrische bestaan, hoogmoedige gedachten en ons ongeloof. Maar ook als gevolg van de zonde. Een moeizaam huwelijk, een zorgenkind, rouw,  problemen in de familie, (gevolgen van) een ziekte binnen het gezin en noem het maar op. 

En daarom verwonderde ik me zo over die collega. Ze liet niet het mooiste gedeelte van haar tuin zien, maar we mochten even stilstaan bij dat stukje waar het nu een chaos is. Waar geen keurig geordend stukje tuin te zien was. En het mooiste vond ik, dat ze ook niet haar best deed om het te verbloemen met mooie woorden. Eerder zei ze al eens tegen me: ‘Ik ben gewoon ontzettend jaloers op anderen die zwanger zijn en bij wie het wel goed gaat.’ Dat is kwetsbaar zijn.

Mag de poort open?

Wat leer ik veel van haar en van anderen. Ik lees, luister, denk na en zoek naar kwetsbaarheid. Ik weet dat het moeilijk kan zijn. Het is spannend om de poort van je tuin open te zetten. Je loopt een risico. Er kan iemand binnenkomen die de boel platwalst. En zodra je anderen in jouw tuin binnenlaat, betekent het dat zij er iets van gaan vinden. En toch is dat het risico waard. Want alleen op die manier ontstaat verbinding met anderen, is er ruimte voor verwondering en kun je liefde ontvangen en geven. Wat een verademing kan het zijn om te ontdekken dat anderen ook worstelen met zichzelf, het moederschap, huwelijk of opvoeding.

Gelukkig lees ik ook dat het niet nodig is om die poort voor iedereen te openen. Dan ben je té kwetsbaar. Je mag leren aanvoelen voor wie de poort al dan niet open gaat. Er kunnen ook periodes zijn dat er maar een heel beperkt aantal mensen in je tuin mogen komen. Toen wij in ons gezin een hele moeilijke tijd doormaakten, vanwege de ziekte van mijn man, hield ik de poort voor veel mensen gesloten. Dat was ook uit zelfbescherming. Er mochten er  wel een aantal naar binnen. Maar ik voelde ook wel aan dat er te veel zou beschadigen, als ik op dat momenten veel mensen toe zou laten. Ik kon het toen niet aan. Maar was het mooi om juist in die periode soms even in de tuin van een ander te mogen vertoeven. Wat was het een bemoediging om even die kwetsbaarheid van een ander te mogen zien!  

Ik stel mezelf vragen. Voor wie open ik de poort? En als ik dat doe, ben ik dan wel helemaal eerlijk? Laat ik dan graag het mooiste gedeelte zien? Ben ik oprecht naar andere moeders? Durf ik kwetsbaar te zijn, ook over de opvoeding van onze kinderen? Want al er die kwetsbaarheid is, dan kunnen we elkaar vinden, ons met elkaar verbinden. Dan komt er ruimte voor liefde, meedogen, maar ook genade.

Afgehouwen stronk

Want als ik over kwetsbaarheid nadenk ontkom ik niet aan de vraag: Staat de poort van mijn tuin ook open voor de Heere? Al weten we wel dat Hij alles ziet, weet,  en mij door en door kent, toch is de vraag: Mag Hij ook binnenkomen? Is het mijn gebed met David: Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart; beproef mij en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwigen weg.(psalm 139: 23,24) Ben ik eerlijk naar de Heere toe? Mag Hij in de diepste schuilhoeken kijken? Om te zien hoe donker het daar is. Hoe vuil en wat een chaos er kan heersen? Mag Hij de Tuinman zijn? Durf ik alles in Zijn Handen over te geven? O ja, dan wordt er ook gesnoeid, misschien wel heel veel verwijderd, aan het licht gebracht. Maar dan wordt ook vanuit de gebrokenheid genade zichtbaar.

Ik mijmer nog over door over die gebroken bomen. Er was eens een afgehakte stronk. Waar toch een kleine scheut uitkwam. Is dat niet het ultieme beeld van gebrokenheid? De Heere Jezus, Die kwam om verbroken te worden. Hij liet Zich op het meest kwetsbare zien. Hij opende Zijn hart vol liefde. Hoe vaak is Hij niet gekwetst, afgewezen, bespot? En juist door Zijn gebrokenheid, is er voor gebroken moeders heling mogelijk. O ja, er blijven littekens, barsten. Maar dat is nu juist het bewijs dat genade gewerkt heeft.  

Ik neem me voor om waar het kan en er ruimte voor is, de kans te grijpen om kwetsbaar te zijn. Het is de moeite waard. Want ik weet zelf hoe bemoedigend het kan zijn om even in ‘de tuin’ van een ander te mogen zijn. Ik ga het proberen met het gebed:

Ontwaak, Noordenwind, en kom, Gij Zuidenwind, doorwaai mijn hof. Hooglied 4:16a

Wat heb ik het steeds weer nodig. Die aangename Zuidenwind, maar eveneens die koele Noordenwind, scherp en ontdekkend. Wie weet wat er dan tussen de bladeren, misschien op voor mij verborgen plekken, voor vruchten mogen groeien. Opgekomen vanuit de gebrokenheid van mijn hart.

Dit artikel werd geschreven door Corma. Ze stelt zich hier aan je voor.

–