Het is dinsdag, dan loopt hij zelf naar school. Stoer dat hij het vindt! Bij de poortdeur staat hij stil, maakt van zijn handen een hartje, schenkt mij een echte glimlach, blaast en handkus mijn kant op, draait zich om en verdwijnt om het hoekje van de deur. Met gemengde gevoelens kijk ik hem na. Ik hou zoveel van hem. Hoe zal het gaan vandaag? Hoe zal het gaan met zijn schoolwerk? Zal het hem lukken? Hoe zal het gaan met de andere kinderen in de klas? Hoe is hij als ik hem straks uit school ophaal?
Houdt U mijn kind vast
als ik hem los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven zijn zwakheid staan.
Elke moeder kijkt haar kind wel eens in gedachten na. Wat wordt hij of zij snel groot. Waar is de tijd gebleven? Hoelang is het geleden dat het in je armen lag? Klein, totaal afhankelijk en hulpeloos. En nu gaat het zelf naar school. Elke moeder voelt dán vreugde, dan zorgen, dan blijdschap of soms verdriet. Maar wat als je je vooral vaak zorgen maakt om je kind? Je afvraagt hoe het zal gaan? Als je bezorgd kijkt naar de toekomst? Als je soms echt niet weet hoe het zal moeten? Als je geen idee hebt hoe je je kind het beste kunt helpen?
Ik gun mijn kind zo graag onbezorgd kind te kunnen zijn. Vrolijk, gelukkig, genietend van de eenvoudige dingen van de dag. Het is pijnlijk om mijn kind te zien worstelen met het gewone leven. Moeilijk om te zien dat hij het leven als een last ervaart. Als ik terug denk aan mijn eigen kindertijd, dan was die zo heerlijk onbezorgd. Ik dwarrelde zonder enige moeite mijn schooltijd door. Had vriendinnen genoeg. Zo’n beetje alles ging vanzelf. Het schoolwerk ging zonder moeite. Ik wist wat er van me verwacht werd en deed dat gewoon. Maar ik zie dat bij mijn kind alles moeite kost, dat het leven eigenlijk een strijd is en het op school moeizaam gaat. Ik zie de frustratie bij hem. Wat is dat moeilijk!
Ontkenning
Als ik weer naar een hulpverlener rijd met hem, als ik tegenover de juf zit in een gesprek, als ik weer de dokter bel voor één of andere verwijzing, dan vraag ik me ook wel eens af waar ik eigenlijk mee bezig ben. Waar houdt dit op? En als hij dan diezelfde avond stoeiend met zijn broertje over de grond rolt of ze samen een duplotoren bouwen, denk ik: ‘Wat is er eigenlijk aan de hand? Ik stop overal mee’. Tot hij de volgende ochtend zijn zus aanvliegt en stuiterend door het huis gaat. Tot ik zie hoe hij iedereen die hij tegenkomt een tik op zijn hoofd verkoopt als ik hem ophaal van school. Soms worstel je als moeder met gevoelens van ontkenning. Soms is er in alle hevigheid de confrontatie. Er zijn dagen die in stille rust en dankbaarheid voorbij gaan. Vaak heb ik het gevoel dat ik hem en zijn gedrag uit te moet leggen aan anderen en hem moet verdedigen. Soms kan ik daar ook helemaal klaar mee zijn. Ik hoef niet alles uit te leggen, ik wíl niet alles uitleggen.
Speciale liefde
Weet je wat mooi is? Van speciale kinderen hou je ook speciaal. Ik hou van al onze kinderen zielsveel! Van allemaal evenveel. Maar die ene… Ik hou niet méér van hem, maar het is ánders. En ik vind het extra mooi als mensen in hem iets moois zien. Als ik merk dat die hulpverlener hem écht ziet. Als ik denk: hé, zij heeft hem door. Het doet me zelfs goed als de juf eerlijk zegt dat ze eigenlijk niet weet wat ze met hem aan moet. Ze zíet hem.
Soms kan alles zo uitzichtloos of moeilijk lijken. Je kunt vragen hebben. Heere, waarom is dit? Waar is dit goed voor? Waarom moet mijn kind het moeilijk hebben op deze aarde? Maar de Bijbel is eerlijk. De Heere heeft nooit onbezorgdheid belooft. Nergens in de Bijbel staat dat het leven makkelijk zal zijn. De Heere zegt wel dat Hij erbij wil zijn. Hij zegt dat Hij zorgen zal. Kracht wil geven. Houdt moed! Waarom hebben we onze kinderen van de Heere gekregen? Om ze een onbezorgde kindertijd te bezorgen? Om te zorgen dat ze fluitend door het leven gaan? Om hun weg gemakkelijk te maken? Wat is het doel van ons bestaan? Van het mijne? Van het leven van mijn kind?
Leven van genade
Wat kun je je kind veel leren over zonden, genade en vergeving. Over falen, struikelen en weer opstaan. Als je kind veel fouten maakt is er veel te vergeven. Je kind die vaak struikelt en missers begaat leert in de praktijk van alle dag van genade en vergeving te moeten leven. En jijzelf ook. Want het lukt hem en jou niet. Als je steeds weer moet bespreken met hem wat er mis ging. Als je steeds samen weer opnieuw begint. Als je na een flinke confrontatie samen op de rand van het bed zit, samen alles bij de Heere brengt, elkaar vergeeft (ja ook hij jou als je te snel of verkeerd boos was) een knuffel geeft en weer opnieuw begint, dan leert je kind dat hij het niet zelf kan. De Heere nodig te hebben, vergeving nodig te hebben, van genade te moeten leven. Je hebt zoveel kansen dat door te geven. Veel meer dan met dat kind dat alles doet zoals verwacht wordt en die (bijna) nooit een flinke misser begaat. Waar het gesprek over vergeving en genade zelden gevoerd wordt.
Onze kinderen zijn geboren in de gemeente. Ze zijn gedoopt. De Heere noemde ze bij hun naam. Ook bij hen was Hij de eerste. Ook bij hen zei Hij: Ik wil jouw God zijn.
Dan kan het heel stil en rustig worden vanbinnen. Dan is het opeens zoveel makkelijker om bij de dag te leven en met rust en vertrouwen de toekomst te zien. Dan is het bijna eenvoudig om je kind los te laten bij onze Heere God, het over te geven in Zijn handen. Dan klinkt uit ons gebed niet (alleen) of God de zorgen weg wil nemen en problemen op wil lossen. Dan klinkt het:
Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren
en laat ze nooit van U vervreemden
nooit, hun leven lang
Dit blogartikel werd geschreven door één van onze blogschrijfsters.
Wat merk ik dat er veel herkenning is. Mooi om elkaar zo even te ontmoeten, in elkaars hart te kijken, een stukje (h)erkenning te krijgen misschien. Elkaar te kunnen bemoedigen. Ik wens jullie graag heel veel sterkte als het soms moeilijk kan zijn. Veel aan de voeten van onze Heere God te zijn om te vragen om kracht, wijsheid, vrede en vreugde om te taak van moeder zijn, voor al onze kinderen op ons te kunnen nemen. En echt.. de Heere geeft het om een blijde moeder te kunnen zijn van kinderen. Ook als het soms moeilijk is. Veel van Zijn zegen en nabijheid toegewenst!
Wat mooi. Daar word ik stil van. Van het blog hierboven maar ook van het lieve gedicht. Ik ben een oma van diverse ‘bijzondere’ kleinkinderen. En zie mijn eigen kinderen soms oom zo ploeterend hun weg gaan met hún kinderen. Ik ga de blog delen.
Wat een prachtige blog!! Ook hier veel herkenning. Soms kan het zo stormen, andere keren hoor je opeens weer die Stem, die zegt: ‘vrees niet, Ik ben het’ En wat me bijzonder raakt, is dat er inderdaad meer gesprekken zijn. Vaker vergeven en opnieuw beginnen. Maar ik had dat eigenlijk nog nooit zo helder als kans gezien, als gift. Bedankt!
ja… ik herken dat dat ook niet was wat ik zag. Maar soms laat de Heere ons dingen zien. En daar ben ik dankbaar voor. En deel graag met jullie wat ik zelf kreeg.
Zo herkenbaar. Ook wij hebben kinderen die ‘anders’ zijn. Bedankt voor deze openheid.
Ontroerend. Herkenbaar. Wij hebben een kind met een handicap. We wisten het voor de geboorte. Vlak na de diagnose:een ernstig dubbel gehandicapt kindje was het biddag. Onze predikant preekte toen uit de Filippenzenbrief over: Weest in geen ding bezorgd, maar laat uw begeerten in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God. Wat was dat een troostrijke ervaring die morgen. De jaren door is deze tekst meegegaan. In dieptepunten en in hoogtepunten. De Heere is getrouw aan Zijn beloften. Dat hebben wij ervaren. Ik hoop dat jij ook dat mag ervaren bij de opvoeding eb het begeleiden van jullie zoontje. De Heere weet ervan, ook al ervaar dat lang niet altijd. Sterkte. Corrie
Wat mooi als de Heere zulke bemoedigingen geeft! En dat dat mee gaat een leven door. Zo’n God hebben we! Die dagelijks voorziet! Die van ons vraagt dat we steeds bij Hem terug komen met al onze zorgen, vragen, noden, vreugde.. Maar dan ook geeft wat we nodig hebben. Wonder! Veel zegen en kracht toegewenst.
Wat een prachtig artikel! Dit is onze zoon. Ik herken alles: de agressie, de momenten dat het zo goed gaat, de vraag welke diagnose dit is, peut hier, goog daar. Heel veel sterkte, juist ook in deze lockdown weer…
Heel herkenbaar….dankjewel
Wat een mooi gedicht over het zaadje…
Sterkte allemaal met jullie ‘speciale ‘ kind!
Ontroerend!
Erg herkenbaar… en zo waar!
Dank je! Zo herkenbaar! Maar ook dat jezelf afvragen ‘het valt wel mee’ ‘wat is er eigenlijk aan de hand’.
Wat ontroerend open geschreven!
Ook jullie zoon: geschapen naar Gods beeld!
Ik las een poos geleden een prachtig gedicht, waarvan de boodschap me nu nog steeds bij blijft. Laten we allemaal (ook als onze kinderen ‘gewoon’ meehobbelen) naar het unieke in elk kind/mens kijken. Door God geschapen!
VERTEL HET ZAADJE NIET
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen
Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden
Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan
Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?
Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon
Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven
En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt
Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed
Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom
(Esther van Nieukerke)
Wat een mooi gedicht inderdaad! Niet van onze kinderen willen maken wat wij belangrijk, mooi of leuk vinden. Maar wat God bedoelt. Ik denk dat ik het gedicht een poosje op ga hangen. Dank je!
Dank je wel. Met tranen gelezen. Zo herkenbaar!