Het waren warme dagen, na de zomervakantie. De temperatuur buiten was hoog en binnen stegen de temperaturen ook regelmatig. Ons huis zelf is aangenaam koel in de zomer, maar onze hoofden zijn dat niet altijd.

“Het is wennen”, analyseerde ik met een vriendin. Wennen aan het nieuwe ritme, de drukte van de schooldagen en activiteiten en het contrast met de vrije weken vakantie. Zelf probeerde ik een stabiele factor te zijn, maar dat lukte lang niet altijd met een verse brugklasser in huis. Het gebeuren absorbeerde zo’n beetje alle aandacht.
Er ging een wereld voor ons open. Een busreis, het onregelmatige rooster, een vreemde en onbekende omgeving waar je zoonlief in loslaat… En – tot mijn grote frustratie – digitale voorzieningen die het overzicht houden makkelijker zouden moeten maken, maar in het begin vooral voor onrust zorgden. Wat waren we druk met de mobiele telefoon waarop zo’n beetje alles geregeld moest worden. “Het hoort erbij”, begreep ik van de ervaren ouders om me heen. Maar ik gooide het liefst alle schermen naar buiten.

Openhartigheid en vertrouwelijkheid

We ervaren ondertussen gelukkig redelijke rust en zitten alweer tegen de herfstvakantie aan. Het koelt buiten af – en binnen ook. Tijdens één van de dagen dat ik alleen thuis ben, vind ik een oud boekje, dat nog net niet uit elkaar valt. De voorkant is een pláátje; een moeder in een vredige houding, met aan weerszijde van haar een jongen en een meisje, hun handen in moeders handen op haar schoot. “Moeder spreek!” is de titel en het is een heerlijk ouderwets boekje. Maar de raad in het eerste hoofdstuk is tijdloos en op elk thema toe te passen. “Wij moeten spreken, ja, maar vóór we dat kunnen, zullen we eerst moeten leeren luisteren.”

Als ik terugkijk op de afgelopen schoolweken, dan moet ik bekennen dat het niet alleen intensief was door de nieuwe levensfase van de oudste. Het boekje legt het me even haarfijn uit; “Als wij eens even nadenken, moeten we toegeven, dat wij ook niet altijd het onzen gedaan hebben om ons kind tot openhartigheid en vertrouwelijkheid aan te moedigen. Wat zijn we niet dikwijls te druk, te bezet om met overgegeven, liefdevolle aandacht het kind tegemoet te komen. Wat missen we niet dikwijls het geduld en de innerlijke rust om te luisteren. Wat snijden we niet meermalen het kind, dat zich aarzelend tot ons wendt, met een enkel ongeduldig gebaar de pas af.”

Echte aandacht

We moeten luisteren, schrijft de schrijfster. ‘Niet maar zoo met een half oor, terwijl onze handen bedrijvig in de weer zijn en ons hoofd vervuld is van eigen gedachten. […] Laten wij, moeders, maar eens de naai- of stopmand terzijde schuiven…”
Ik grinnik om de stopmand, maar neem de woorden ter harte. Luisteren, liefdevolle aandacht, innerlijke rust… dit alles gaat veel beter als ik de tijd neem. En ja, spreken gaat hand in hand met luisteren. Het doet me denken aan Psalm 116.

Ik heb lief, want de HEERE hoort mijn stem, mijn smekingen. Want Hij neigt Zijn oor tot mij; dies zal ik Hem in mijn dagen aanroepen. (Psalm 116:1 en 2)

Wat een geschenk dat we altijd bij Hem terecht kunnen!

De citaten zijn afkomstig uit Moeder spreek! van Jo Kalmijn – Spierenburg.