Ik moet iets bekennen. Ik heb weleens heimwee. Heimwee naar onze verkeringstijd. En ik ben niet alleen, hij heeft het ook. Ik vraag het hem wel eens. Gewoon , zomaar voor de grap. ‘Zullen we weer verkering nemen?’ ‘Doen we!’ zegt hij dan gelijk.

Toegerust

Ik zie ons nog zitten in de zaal van de kerk, samen met nog acht andere jonge stelletjes. Allemaal vol verwachting en goede voornemens. In zes avonden werden we onderwezen over het huwelijk. Toegerust, zou je het kunnen noemen. En dat ging eigenlijk prima. De positie van de man als hoofd van het gezin en van de vrouw leek ons vanzelfsprekend. Zo staat het immers in de Bijbel. En de vrouw zal ‘uw man liefhebben, eren en vrezen, ook hem gehoorzaam zijn in alle dingen die recht en billijk zijn, als uw heer.’ (huwelijksformulier)  Maar natuurlijk! Als je zoveel van elkaar houdt, zal dat vast vanzelf gaan. De avond over communicatie was voor ons ook gemakkelijk. Wij praatten zoveel met elkaar. En meningsverschillen? Bijna nooit! Alleen tegen die tijd dat we begonnen met het inrichten van ons huis, maar echt dat was op één hand te tellen. Het huwelijk dat een sleur kan worden? Onvoorstelbaar! Langs elkaar heen leven? Dat zouden wij voorkomen. Het is niet zo dat we helemaal naïef waren. We geloofden het wel, maar konden ons er nog geen voorstelling van maken. De avond over wat je meeneemt vanuit je gezin aan bagage was ook heel positief. Beiden hebben we het voorbeeld gezien van een goed huwelijk en de tips van onze ouders namen we als goed gereedschap mee.

We waren er helemaal klaar voor. Na een prachtige dag, waar we beiden ontzettend van genoten hebben, begonnen we aan onze reis. En wat was het heerlijk om elke dag bij elkaar te zijn! Geen afscheid meer te moeten nemen. Alles te kunnen delen. Wat hebben we het goed gehad die eerste tijd. En nog. Zoveel momenten om dankbaar voor te zijn. ‘Wat een zegen is het toch als je elkaar mag hebben’, zeggen we vaak. Je bent niet alleen, de ander is er om je te steunen, te helpen, samen de kinderen te mogen opvoeden, met je te bidden, je lief te hebben.

Maar toch bleken de voorstellingen die we hadden soms iets bijgeschaafd te moeten worden. En was de praktijk wat weerbarstiger dan we vooraf hadden ingeschat.

Toen

Toen was het heel gewoon om je steeds aan elkaar aan te passen. Zo flexibel als wat. Schijnt ook bij de roze wolk van verliefdheid te horen, las ik ergens. Maar als die wolk wat verdampt, blijkt dat aanpassingsvermogen soms toch wat minder sterk te zijn dan je denkt. Opeens kom je niet meer bij elkaar op bezoek, of breng je alleen weekenden in elkaars gezin door, maar leef je werkelijk met elkaar. En dat bleek toch heel wat anders te zijn. En zeker toen we gezegend werden met een gezin, kostte het soms best om rekening te houden met ieders behoeften en wensen. En nu mogen we leren wat het betekent om jezelf weg te cijferen voor elkaar en voor de kinderen.

Toen deden we ontzettend veel leuke dingen samen. Strandwandeling, jongerenavonden, uit eten en eindeloos veel koffie drinken. Nu kan dat nog steeds, maar na een week van werken is de energie opeens op. En vraagt het veel meer organisatie, om oppas te regelen, de kids vroeg op bed te krijgen en dan te proberen om te ontspannen en thuis even achter je te laten. Maar daar tegenover staan de uitstapjes die we met het hele gezin maken. En wat kunnen we genieten van die blijde gezichtjes als we een eind fietsen met een picknick onderweg. Of even een ijsje halen op een mooie zomeravond. Geluk zit m steeds meer in de kleine dingen.

Toen waren we nog onbezorgd. ‘Relatieve zorgloosheid’, noem ik het dan. We hebben als jong stel al best wat heftige dingen meegemaakt, waardoor we elkaar al snel, goed leerden kennen en wisten wat we aan elkaar hadden. En toch waren we in zekere zin ook zorgeloos. We hadden nog geen verantwoordelijkheid voor een gezin, geen financiële verantwoordelijkheid in de vorm van een hypotheek en konden nog gaan en staan waar we wilden. En zeg nou zelf, wat een luxe was het eigenlijk om elke avond zo aan te kunnen schuiven. De was kwam als vanzelf weer in je kledingkast terecht. Voor de boodschappen werd gezorgd en over de schoonmaak dacht ik niet eens na. Onbetaalbaar! Ik moet nog vaak aan mijn moeder denken en hoe gewoon ik dat toen allemaal vond. Vinden ze nu bij mij ook.

Toen hadden we alleen maar oog voor elkaar! Ik weet nog het gevoel van vrijdagmiddag. Dan zag ik hem weer na een hele week. Ik telde de minuten af. En wat was dat moment van weerzien altijd heerlijk. Even een wandeling maken en genieten van elkaars nabijheid. En dan een heel weekend voor de boeg waarbij je samen kon zijn!  Nu geniet ik er nog steeds van als hij op vrijdagmiddag thuiskomt uit het werk. Maar ik ben vaak niet de eerste die hem omhelst. Ik heb concurrentie van drie prinsesjes. En voordat we echt even tijd hebben voor elkaar, is het een paar uur later.

En nu zijn we alweer acht jaar verder. We hebben hoogtepunten gekend en ook hele moeilijke tijden. We zijn vastgehouden en hebben elkaar vast mogen houden. De eerste zin van het huwelijksformulier werd realiteit, maar ook de ‘gewisse hulpe Gods’ is gebleken.  Onze verwachtingen zijn deels uitgekomen en op andere gebieden overtroffen. We hadden er vooraf geen idee van hoe bijzonder en verbindend het is om samen kinderen te mogen ontvangen en opvoeden. We wisten ook niet hoe ‘zwaar’ we die verantwoordelijkheid soms voelen drukken. En misschien vormt dat ook een stukje van die heimwee; de onwetendheid en het verwachtingsvolle. En tegelijk staat er weer zoveel tegenover.  Het huwelijk kent zomers en winters hoorde ik eens van een ervaringsdeskundige. En ik ga het herkennen. Er zijn tijden dat alles vanzelf gaat. Maar als we eerlijk zijn, weten we ook dat het flink kan stormen. Of dat we veel vossen hebben rondlopen. En dan moeten we dat onder ogen zien en niet alleen heimwee hebben naar ‘toen’, maar elkaar weer zoeken en vinden in het nu.

Opfriscursus

Ik denk terug aan de huwelijkstoerustingsavonden van toen.  Wat wisten we nog weinig. Wat hebben we veel geleerd. Maar af en toe eens ‘op herhaling’ gaan zou niet verkeerd zijn. Onze gemeente houdt het bij de bijna- of pasgehuwden. Maar gelukkig zijn er ook veel goede en leerzame boeken. Daarom haal ik er maar weer eens eentje uit de kast. Ik las voor het eerst toen we nog geen kinderen hadden, zie ik aan mijn eigen krabbels in de zijlijn. En ik kijk er nu met meer ervaring naar dan toen. Hoewel ik me ook realiseer dat elkaar echt leren kennen, een levenslang proces blijft. Ik herken dingen die ik toen heb toegepast, herontdek de kleine dingen, die er toe doen en je dag helemaal anders kunnen maken dan gedacht.  En ik besluit om weer met meer aandacht te werken aan de meest kostbare band die ik heb hier op aarde.

Want, liefde betekent handen uit de mouwen en aan de slag gaan. Het komt niet vanzelf. Voor uit elkaar groeien blijk je niet zoveel inspanning te moeten leveren, maar elkaar vasthouden liefhebben kost wat meer. Het vraagt oprecht om ‘eren, liefhebben en vrezen.’ En dat Paulus in Efeze 5:22 specifiek de vrouwen aanspoort om ‘uw eigen mannen onderdanig te zijn, gelijk den Heere’ is niet omdat vrouwen dit vanuit zichzelf zo gemakkelijk doen. Ons zondige hart neigt de andere kant op. Dat van mij in elk geval wel.  Liefde blijkt niet uit je gevoel ten opzichte van de ander, maar hoe je de ander behandelt! Het is tijd voor mijn eigen opfriscursus. Met negen manieren om je man je liefde te laten blijken. Wellicht zijn een heel aantal van deze punten je al bekend, maar mogelijk brengt het je weer op ideeën. Ik geef het graag aan je door.

1. Bid dagelijks voor je man. (Ik neem aan dat je dat al doet, maar noem het toch maar) Probeer specifieke dingen te noemen waar hij mee worstelt, kracht voor nodig heeft en vraag eventueel ook waar je voor kunt bidden.
2. Plan dagelijks iets voor je man. Denk aan een speciale maaltijd, momenten alleen, etentjes samen of regel oppas als verrassing en maak weer eens een strandwandeling. O ja, vraag ook elke dag aan hem: Wat kan ik vandaag voor je doen?
3. Bereid je dagelijks voor op de komst van je man. Hij is de belangrijkste persoon in je leven. Dus laat hem dat ook merken door elke dag voor een warm welkom te zorgen. Dus zorg ervoor, als hij dat prettig vindt dat het speelgoed opgeruimd en het eten bijna op tafel staat.
4. Behaag je man. Doe wat hij fijn vindt. Vist hij graag? Ga dan een keer met hem mee! (Ja, ook als dit de eerste keer is;-)
5. Bewaak je tijd met je man. Plan een avond vrij, stop de kinderen wat eerder in bed. Doe iets samen wat je vroeger ook graag deed. Maar zorg vooral voor aandacht voor elkaar. Denk terug aan al die avonden die je samen doorbracht.
6. Heb je man in lichamelijk opzicht lief. Lees 1 Korinthe 7: 3-5 en bespreek het samen. Hoe staat het ervoor?
7. Reageer positief op je man. Dit lijkt zo gemakkelijk, maar ik betrap mezelf erop dat ik toch heel vaak geneigd ben eerst aan mezelf te denken. Hoe eenvoudig is het om ‘prima’ of ‘goed’ te zeggen op een vraag of verzoek van je echtgenoot. En wat een verschil kan dat maken in hoe de hele dag verloopt.
8. Prijs je man. Niet alleen waar hij bij is, maar ook ten opzichte van anderen. Ze mogen het nog steeds horen dat jij het zo getroffen hebt;-)
9. Bid zonder ophouden. Niet alleen tijdens je vaste gebedsmoment, maar de hele dag door. Voordag je ’s ochtends iets zegt, voordat hij thuiskomt, gedurende de avond enz.

‘Maak door de dag heen gebruik van elke gelegenheid die je hebt om God te vragen je in staat te stellen de liefdevolle, steunende vrouw te zijn die Hij wilt dat je bent.’
Elisabeth George, Een vrouw naar Gods hart

Het is tijd om mijn huiswerk te doen. En dat mag ik ook doen met de wetenschap dat ‘onze Heere God ons samengevoegd heeft tot de heilige huwelijkse staat’ en met de verwachting dat de Heere ons wil ‘zegenen en bijstaan, zoals Hij beloofd heeft.’  Want het is heerlijk om goed te hebben samen. Het is het waard om in te blijven investeren. Omdat er altijd nog meer liefde voor elkaar getoond kan worden. En om heel af en toe weer dat verkeringsgevoel te hebben, maar dan met het besef dat deze liefde veel sterker, bestendiger is en verankerd in onze beloften aan elkaar.

‘Zullen we voor morgen oppas regelen en voor één avond weer terug gaan naar ‘toen’?’ ‘Doen we!’, zegt hij.