Daar zit ik dan, met mijn Bijbel op schoot. Dochterlief in bed, een kopje thee erbij. Ik weet hoe belangrijk het is om elke dag te leven bij het Woord van God. Om te luisteren naar de stem van de goede Herder. Toch voel ik me onrustig. Ik heb een to dolijst van jewelste en nooit genoeg tijd. En dat niet alleen: er is ook gewoon veel om over na te denken. En dan ook nog stille tijd houden? Dan maar een beetje vlug en gauw weer doorgaan.

Herken jij dit? Wanneer ik minder de genade van en liefde voor Christus ervaar, dan wordt stille tijd iets wat ‘moet’,  iets om af te strepen. Ik vind dat het moet.. Terwijl de Heere juist het tegenovergestelde van mij vraagt: niet werken, maar vertrouwen. Niets van mijn stille tijd voegt iets toe aan Gods genade voor mij deze dag.

Uit genade

Als christenen zijn wij allemaal dankbaar voor de erfenis die Luther ons heeft nagelaten, dat de rechtvaardiging van een zondaar door het geloof in Jezus Christus is. Wat een geweldige ontdekking moet dit voor Luther zijn geweest. Wat zal hij zich letterlijk bevrijd gevoeld hebben van dat zware juk van goede werken. Maar eerlijk tegen jou gezegd, voelt voor mij soms het houden van stille tijd als jonge moeder wel als een ‘zwaar juk’. Door die hoge lat die ik mijzelf dan opleg word het een ‘moeten’ in plaats van een verlangen. Ik zie mijn stille tijd op zulke momenten als de goede werken van Luthers oude leven. God vraagt van mij om te buigen voor Zijn genade, dat écht helemaal NIETS van mij iets toevoegt daaraan. Paulus zegt het zo mooi en tegelijkertijd vermanend in Efeze 2 vers 8, dat je uit genade zalig bent geworden! God wil niet dat jij en ik in onze goede werken roemen, maar roemen in Zijn genade voor ons. Onlangs hoorde ik iemand het volgende zeggen:

‘’Trots neemt alleen wat hem toekomt. Hij weigert een geschenk te ontvangen. Voor de dankbare is alles een geschenk, omdat hij weet dat hij eigenlijk niets verdient. Voor mensen die denken dat ze het allemaal voor elkaar hebben, is het moeilijk om genade te ontvangen.’’

Schaamte

Als ik denk mijn stille tijd onder controle te hebben en ik het elke dag netjes kan afvinken; in hoeverre leef ik dan nog bewust dichtbij het Kruis, dichtbij genade? Je stille tijd kan voelen als een last die je te dragen hebt. Je schaamt je als het maar niet lukt en dat je zo weinig verlangen voelt naar God. Je voelt je schuldig. Je worstelt zo met het zondaar zijn – en blijven.  Maar de Heere Jezus vertelt jou en mij hier het tegenovergestelde over, namelijk dat Zijn juk zacht is en Zijn last licht (Matt. 11:30). Jezus zegt daarvoor de bekende woorden: kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn! Hij zegt dit tegen degenen die gebukt gaan onder de last van het religieuze wetticisme van de Schriftgeleerden en Farizeeën. Jezus nodigt ons uit om te leven van genade alleen. Hij wil ons elke dag opnieuw bevrijden van de verstikkende wettische druk en het schuldgevoel. Van de gedachte dat we door goede werken het eeuwige leven  verdienen.

Vertrouwen

O heerlijk, wat een verademing!  De Heere Jezus zegt over die hoge lat  en de schuldgevoelens als gevolg: KOM! RUST! ‘Het ligt niet in jouw stille tijd, maar in Mijn genade!’ Rusten…, aan de voeten van Jezus zoals Maria dat deed. Te rusten. Te zijn. Te vertrouwen op de woorden van Jezus (Lukas 10:39).

Oké, tot slot even concreet. Hoe kan het dan anders? Wanneer je opmerkt dat het houden van stille tijd weer een zwaar juk voor je is geworden, dan nodigt Jezus Zelf je uit om Zijn zachte juk op je te nemen. Niet de lange lijsten met regels en voorschriften die jij jezelf oplegt. . Maar Zijn lichte last, waarbij je je leven eenvoudig aan Hem toe  mag vertrouwen, mag belijden wat niet goed is en  mag bidden of Zijn Geest je helpt het leven achter Hem aan te leven: elke dag opnieuw uit genade leven!

‘Alléén Zijn genade is genoeg, want in jouw zwakheid wordt Zijn kracht volbracht!’

(naar 2 Kor. 12:10)