Toen onze oudste dochter een paar maanden oud was, las ik ergens: Wees niet zo bezorgd dat je kinderen niet naar je luisteren, maar wees meer bezorgd over het feit dat ze alles zien wat je doet. Ik vond het een interessante gedachte. Maar bij de eerste had ik nog geen flauw idee hoe waar dit is. Nu onze derde ruim een jaar oud is, denk ik hier weer regelmatig aan terug. En besef ik des te meer wat een waarheid hier in zit.

Toegegeven, het zou ons niet onbezorgd moeten laten als onze kinderen vaak ongehoorzaam zijn. De Heere laat heel duidelijk in Zijn Woord weten, dat kinderen hun ouders moeten gehoorzamen. Gij kinderen, zijt uw ouderen gehoorzaam in alles, want dat is den Heere welbehagelijk (Kol. 3:20). Het is zelfs één van de Tien Geboden. Dit laat wel zien hoe belangrijk dit is. In dat opzicht zou deze spreuk wel wat aanpassing kunnen gebruiken.

Nadoen

En toch.. er zit zo’n kern van waarheid in. Ik zie het zo terug in onze jongste. In alles doet hij de mensen om hem heen na. Hij is nog maar tien maanden oud, als hij uit zichzelf het kastje opendoet waar het kattenvoer in staat. Hij hoort de poes miauwen. Vervolgens gooit hij de zak op de grond en de poes begint tevreden te eten. Dat is wat hij ons ziet doen. En zodra we hem ’s avonds op bed leggen, begint hij ‘Ik ga slapen, ik ben moe’ te neuriën. Hij weet dat we dit elke avond met hem zingen. Ik kan de lijst aanvullen. Zoveel dingen die hij van ons als ouders en van zijn broer en zus ziet, doet hij na. Vaak heeft dit een lachbui als gevolg. Maar soms realiseer ik me ook hoe belangrijk het is dat wij hem een goed voorbeeld geven. Zodat hij werkelijks iets goeds te imiteren heeft. 

Maar ik zie het ook heel duidelijk terug in onze dochter van zes. Zodra er bezoek komt, verwelkomt ze hen, en vraagt wat ze willen drinken. Soms komt al vrij snel de vraag of ze ook willen blijven eten. Al vanaf jongs af aan loopt ze met een pop op haar rug, gewikkeld in een doek. Nu draagt ze regelmatig baby’s op haar rug en wikkelt ze de doek kunstig om haar heen met een stevige knoop van voren. Dat ziet ze hier immers iedereen doen. Maar soms schrik ik ook, als ze met een boze stem haar broertje haast een verhoor afneemt. Ziet en hoort ze dit bij mij? En.. ook geen onbelangrijk punt, hoe vaak zien de kinderen mij met een Bijbel in m’n handen en hoe vaak met een telefoon? Wat als ze mij daarin na zouden doen, zou dat pijn doen aan mijn hart?

Je stem

We weten allemaal de voorbeelden wel aan te vullen. Kinderen kunnen ons zo goed nadoen. En ze voelen vaak ook zo scherp aan of wij iets oprecht doen of dat we het alleen met onze mond zeggen. Kinderen kennen ons vaak zoveel beter dan we denken. Wat een verantwoording om hen elke dag opnieuw een goed voorbeeld te geven. Om hen in liefde te onderwijzen, te leiden en te corrigeren. Wat observeren ze ons ook als we tegen onze man praten. Doen wij dat met respect, in liefde? Of zullen we wel even duidelijk laten merken dat we het niet eens zijn met wat hij vandaag deed of zei? Want er staat in dit hoofdstuk niet alleen een duidelijk bevel voor kinderen in de Bijbel, maar ook voor ons als moeders, en als echtgenotes. Gij vrouwen, zijt uw eigen mannen onderdanig, gelijk het betaamt in den Heere (Kol. 3:18). Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben van mezelf niet zo onderdanig. Ik heb ook zo vaak mijn eigen ideeën. En mijn stemgebruik is niet altijd met respect. Ik las ergens dat iemand, die niet jouw taal spreekt, aan je stemgebruik zou moeten kunnen horen dat je je man respecteert. Dan is er bij mij nog wel wat werk aan de winkel!

Die grote verantwoording, dat kinderen ons altijd observeren, dat zij leren door nadoen, kan ook een beklemmend gevoel geven. En ons met schuld achterlaten. Want schieten we niet iedere dag tekort? Als moeder, als echtgenote? Maar ook naar de mensen om ons heen? De moed zou je zomaar in de schoenen kunnen zakken. Want wat komt er dan van de opvoeding van onze kinderen terecht? Wat kunnen we dan verwachten?

Sorry zeggen

Van onszelf inderdaad niet veel. Elke dag is het nodig dat we onze schuld belijden. Zien onze kinderen dit ook? Voelen ze onze worsteling? Dat we hen zo graag het goede willen laten zien? Maar ook dat we naar de Heere vluchten als we het opnieuw fout doen? Horen ze ons sorry zeggen en om vergeving vragen? Dat zijn dingen die een grote impact op onze kinderen maken. Ook dat zullen ze zeer waarschijnlijk nadoen.

Het is Advent en Kerst geweest. Er is verwachting. Niet van ons voorbeeld, van ons proberen, maar van Hem Die het beloofd heeft in En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden (Jak. 1:5). Dat lijdt geen twijfel. Zij zal hem gegeven worden. Mild en overvloedig!

Lieve moeders, wat zien je kinderen? Zien ze je genieten van alles wat deze wereld ons biedt? Van zoveel zinloosheid die voorbijkomt? Of zien ze in ons het leven waar Kolossenzen 3 mee begint in vers 1? Indien gij dan met Christus opgewekt zijt, zo zoekt de dingen, die boven zijn, waar Christus is, zittende aan de rechterhand Gods. Dan zal Zijn vrede ook onze harten vervullen. En als we zo onze kinderen mogen wijzen naar boven, naar Hem, dan hebben ze werkelijk iets, of beter gezegd Iemand, om na te volgen. We kunnen hen toch geen beter leven wensen? Volg je Hem al na?

Dit blogartikel werd geschreven door onze nieuwe blogschrijfster, Marianne Sangala – Meeuwsen. Binnenkort lees je over haar op de teampagina.