De keukentafel is nog vol rommel: borden met hier en daar een restje, een leeg geknepen pak gele vla en de pan met een laagje jus waar de gehaktballetjes uitgegeten zijn. Moe hangt mijn peuter tegen mij aan en dan horen we ineens iets prachtigs! Het laat de zon schijnen over onze rommelige tafel en ik vergeet even de opruimklus die nog in het verschiet ligt.

Vrolijk lofgedicht

“Juich aaaaarte… alom de Heerrrr!” onze jongste zingt met een klein stemmetje mee met onze stemmen. We besluiten onze avondmaaltijd bijna elke dag met zingen. Zo ook vandaag. Onze kleuter mag kiezen wat hij graag wil zingen. Psalm 100 kent hij en dus zingen we met elkaar “Zingt Hem een vrolijk lofgedicht.” Ik ga in gedachten terug naar de eerste keren dat we aan tafel zongen. We wilden graag zingen aan tafel en dan moet je ergens beginnen. Dus spraken we af toen onze oudste was geboren dat we zouden zingen als hij beneden was bij het afsluiten van de maaltijd. Een klein hoopje mens lag in de box te sabbelen op zijn knuistje. En wij zingen. Het was best een beetje ongemakkelijk.

Inmiddels is dat kleine jongetje een flinke kleuter en zingen we ook zijn gekozen Psalmen en liederen. Dat kleine meisje op mijn schoot heeft het al zo vaak gehoord. En dan ineens is daar de dag dat ze mee zingt. Ondanks de rommel en twee kinderen die moe zijn zingen we blij “Want goedertieren is de HEER’; Zijn goedheid eindigt nimmermeer”

Waar begin je?

Maar als je niet gewend bent om te zingen? Wat doe je met grote kinderen die ook aan je keukentafel zitten en niet zitten te wachten op een maaltijdafsluiting die er zo uit ziet? Duren de maaltijden al gauw te lang voor wiebelkinderen en kunnen deze vijf minuten er niet meer bij? Of twijfelen jullie aan de zangkwaliteit van je gezin?

Nou, dat laatste is niet erg. Wij maken met onze ongeschoolde stemmen best weleens een misser. En kinderen varen wel bij structuur en regelmaat, wiebelkinderen ook. Elke maaltijd hetzelfde afsluiten is een structuur die na twee weken wel ‘normaal’ is. Dat is te overzien toch? Gewend om te zingen waren wij ook niet. Maar een maaltijd waar we als gast waren en waar gezongen werd was een maaltijd die we niet vergeten zijn.

Dan die grote kinderen. Mocht je ergens willen beginnen, lees dan met elkaar Psalm 136. “Loof de HEERE, want Hij is goed, want Zijn goedertierenheid is voor eeuwig.” Dan weten we meteen het antwoord op de vraag waarom we God mogen loven: Want Zijn goedertierenheid is voor eeuwig. Laat de kinderen de psalm meelezen en tel met elkaar hoe vaak dat refrein in deze psalm staat. De stap naar de berijmde Psalm 136 is dan niet groot meer. De dag erna kan de Psalm van (zondags)school gezongen worden. Voor je het weet klinkt het “zingen we vandaag niet?”

Elise schreef eerder een blogartikel over “zingen”. Je leest daar ook over een mooi idee: het maken van een persoonlijk versjesboek.

Zijn trouw

Ik blader nog even terug naar Psalm 100. Hoe leven we het onze kinderen voor, dat dienen van de HEERE? Zien ze blijdschap als we de keukentafel opruimen? Als we ons gezin dienen? We mogen God dienen met blijdschap: Hij heeft ons gemaakt! Daarom mogen we Hem loven en prijzen, want God is goed!

De laatste woorden lees ik nog een keer “Zijn goedertierenheid is voor eeuwig, Zijn trouw van generatie op generatie.” Zijn trouw! Ondanks onze ontrouw! Want hoe vaak schiet ik niet uit mijn slof als er weer een beker omgaat. Juist de maaltijd is een geduldoefening. Maar het hangt niet af van mij. Gelukkig niet. Hij is trouw, van de ene generatie naar de volgende generatie. De blonde haartjes van mijn dreumes kriebelen tegen mijn wang. De volgende generatie. Ik sluit mijn ogen, leg mijn wang op haar hoofdje. Wie leert haar zingen als ik het niet doe?