Stille tijd
De laatste maanden zat ik er regelmatig. Op een eenvoudige bruine stoel. Ik heb er al vaak dankbaar gebruik van gemaakt. Onze kleine meid had namelijk zoveel moeite om in
Er moet me iets van het hart. Dat mag vast even. Inmiddels schrijf ik alweer een tijdje mee met het team van blogschrijfsters. Prachtig om te doen! Schrijven, dat ligt
Afgelopen zondag was het de eerste lijdenszondag. Zie jij er naar uit, naar deze lijdensweken? Of zou je het liever willen overslaan, en meteen doorgaan naar het Paasfeest, omdat je
‘Kijk uit dat je God niet gaat dienen!’ was een zin die bij mij bleef haken. Ik las het vorig jaar een keer bij John Piper . En af en
Daar stond hij. Op de preekstoel. Inmiddels al bijna zeventien jaar geleden. Een oude man, een dienstknecht van de Allerhoogste Koning. Het was Hemelvaartsdag. Hij preekte over Romeinen 8 vers
Tussen alle berichten door zijn er van die zinnen, die blijven hangen. Die zich vastzetten in je gedachten, die de schrik om je hart doen slaan. Tussen alle cijfers en
‘Gaat u stille tijd houden?’ Ik ben nog niet eens halverwege, maar ons oudste meisje heeft mijn behoedzame stappen op de trap gehoord. Op de tast zoek ik mijn weg
