‘Gaat u stille tijd houden?’ Ik ben nog niet eens halverwege, maar ons oudste meisje heeft mijn behoedzame stappen op de trap gehoord. Op de tast zoek ik mijn weg weer omhoog, en naar haar slaapkamer. ‘Ja, lieverd. Draai jij jezelf nog maar een keer lekker om.’ Onze vroege vogel vindt dit onderonsje met mama echter veel te fijn. ‘Wat gaat u dan precies doen?’ rekt ze ons gesprekje. Ik aarzel. Vertel ik hier nu of later wat over? Ze geeft zelf het antwoord. ‘Ik ga het ook doen – praten met de Heere – want daar word ik lekker rustig van. Tot straks, mama!’

Stille tijd

Met een kop koffie schuif ik aan de eettafel. Hier heb ik gisteravond mijn bijbel, een goed boek en mijn aantekeningen-bij-de-Bijbel-schriftje klaargelegd. Iedere morgen – tussen zes en zeven – is deze plek van mij alleen. Een plek om te danken, te belijden, te bidden, te lezen, te ontdekken, te aanbidden. Mijn man heeft ook zo’n plek in ons huis. Onze kinderen weten dat ze ons tijdens onze ‘stille tijd’ niet zomaar mogen storen. Alvast even ‘goedemorgen’ zeggen na een bezoekje aan het toilet bijvoorbeeld mag wachten tot zeven uur. Dit plekje hier koester ik.

Het lukt niet

Toch lukt het niet. Ik ben op tijd uit bed gekomen, en alles ligt klaar, maar ik kan mijn aandacht niet bij het te lezen gedeelte krijgen. Mijn hoofd draait overuren; mijn hart huilt. Ik maak me bezorgd om de gezondheid van iemand die me dierbaar is. Ik heb daardoor slecht geslapen. Ik voel me moe en niet opgewassen tegen mijn taken van deze dag. Mijn hart is vervult met onrust en angst. Had ik maar iets van het vertrouwen van mijn dochter. Beschrijft Mattheüs 6 niet hoe de Heere Jezus het ons verbiedt bezorgd te zijn? En vraagt Hij niet in Markus 4: ‘waarom bent u zo angstig? Hebt u dan geen geloof?’ Is het niet: ‘werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorg voor u’?

Beter pad

Ik zucht een gebed. Dan blader ik door mijn bijbel naar psalm 23. Een oude, wijze christen adviseerde eens om deze psalm iedere dag te lezen. ‘De Heere is mijn Herder’. Mijn blik blijft haken aan deze woorden. De overbekende tekst komt binnen. Wat verschil ik van mijn onchristelijke buurman als ik me zorgen maak en toegeef aan mijn angsten? Mijn gedachten duwen me naar één pad, Zijn stem roept me naar een ander – een beter – pad. En wat leert Zijn stem dan? ‘Het zal je aan niets ontbreken.’

Met geloof reageren

Ik ben gespannen. Wat zal de uitslag van die MRI scan zijn? Is er behandeling mogelijk? Wat brengt de toekomst? Ik weet het niet, maar ik weet wel wat anders. ‘Mij geleidt des Heeren hand.’ God onthoudt ons geen moeilijke dingen, maar Hij belooft ons wel Zijn aanwezigheid. Spanning en stress zijn niet zomaar klaar met een mens, maar we mogen met geloof op onze omstandigheden reageren. De Heere vraagt ons vertrouwen. ‘Mij zal niets ontbreken.’

Vertrouwen op de Herder

Hoe we dat zo zeker mogen weten? Omdat de Heere Jezus Christus onze Herder wil zijn. Hij vergoot Zijn bloed in het stof van Golgotha, zodat wij in grazige weiden mogen neerliggen. Hij legde Zijn ziel in het graf, zodat de onze kan worden verkwikt. Hij gaf Zijn leven, zodat wij, zelfs in een dal vol schaduw van de dood, geen kwaad hoeven te vrezen. Elke dag betoont Hij ons Zijn goedheid en genade. Vertrouw ik mezelf aan Hem toe? Klamp ik mezelf aan Hem vast? ‘Ik heb het niet, maar bij U is alles te krijgen wat nodig is?’

Toch goed

De klok slaat zeven. Vier paar voetjes draven de trap af. ‘Goedemorgen lieve mama, heeft u fijn stille tijd kunnen houden?’ Ik knuffel mijn kroost. Ik heb maar een paar verzen gelezen, ik heb meer gestameld dan écht gebeden, het was geen gedegen bijbelstudie, en toch was het goed. ‘Ja, heel fijn!’

Gaat jouw ‘stille tijd’ soms ook anders dan gepland? En wat vind je daar dan van?