Ik sta mijn beddengoed van de waslijnen te plukken, na de avondmaaltijd, als de zon al onder is en de mist uit het land optrekt en het textiel weer vochtig maakt. Ik prop het alsnog voor even in de droger, waar nog een halve trommel washanden en handdoeken in blijkt te zitten. Er moeten twee kinderen nodig naar bed, ik heb over een krap uurtje een digitaal overleg en ik moet het beddengoed straks nog over mijn dekbed en matras hijsen. Ik zucht even. Moet. Moet. Moet. Hoe lang is de ontspannen zomervakantie ook alweer geleden?
Ik ga in gedachten terug naar de zomer aan de Engelse kust, waar we twee weken verbleven. Terwijl ik sokken bij elkaar zoek – hoe kan het toch dat er altijd wel eentje spoorloos raakt in de was? – denk ik aan het uitzicht over het strand en de zee, die voor ons huisje overging in de Morecambe Bay. Dat leverde een bijzonder zeldzaam natuurfenomeen op. Twee uur voor het hoogwater is, komt er daar één golf duidelijk hoorbaar en zichtbaar de baai inrollen, de zogenaamde bore. Daarna stijgt het water enorm, maar zijn er niet meer dergelijke golven te zien. Het verschil tussen eb en vloed is minstens 6(!) meter.
De eigenaar van het vakantiehuis waarschuwt ons. De stroming is sterk, het water is diep en onvoorspelbaar, om nog maar te zwijgen van het drijfzand. Ik vraag door over het laatste; wat moeten we doen als we onverhoopt in het drijfzand vast komen te zitten? ‘Niet wroeten, niet bewegen en niet trekken’, is zijn devies. ‘Ga op je rug liggen’, voegt hij er aan toe.
In het Engels noemen ze het quick sand, snel zand. Voor je het weet is het leed geschied en zit je vast. Ik sta voor mijn gevoel ook regelmatig in drijfzand. Gevangen in wat moet, wat ik wil, wat nog is blijven liggen en noem maar op wat nog meer. Het blijft iets wat me mijn hele leven voortdurend vastzuigt. Ik foeter op mezelf. Andere vrouwen lijken te groeien en te leren, te bloeien en floreren, maar ik loop elke keer weer vast op hetzelfde punt. Waarom lukt het me nu niet?
Ik denk aan het strand, de zee en het drijfzand en het advies van de man. Op mijn rug gaan liggen? Daar heb ik geen tijd voor, ik moet door! Maar des te harder ik door probeer te rennen, des te vaster kom ik te zitten. Het is onverstandig om niet te luisteren naar de waarschuwingen om uit de buurt te blijven van drijfzand, het is levensgevaarlijk om te blijven staan en worstelen. Geheel tegen je overlevingsdrang in, kan ik me beter overgeven. Loslaten. Op mijn rug gaan liggen, met mijn gezicht naar de hemel. Want, God zij dank, er is Hulp, buiten mijzelf. Elke keer weer. Ik moet er voortdurend aan herinnerd worden.
Lang heb ik de HEERE verwacht, en Hij boog Zich naar mij toe en hoorde mijn hulpgeroep. Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water, uit modderig slijk; Hij zette mijn voeten op een rots en maakte mijn schreden vast. Hij legde mij een nieuw lied in de mond, een lofzang voor onze God. Velen zullen het zien en vrezen, en op de HEERE vertrouwen. Welzalig de man die op de HEERE zijn vertrouwen stelt… (Psalm 40: 2-5a ).
