Daar zit ik dan. In het zand. Zonnebril op, neus in het zonnetje en naast mij… taartjes! Ik heb een feestelijk gevoel. Jarig zijn maar dan op het strand. Iets waar ik op mijn verjaardag nog nóóit ben geweest. Het komt echt in de buurt van jarig zijn, maar dan samen met Echtgenoot! Tegelijk op één dag. Dat is ook nog nooit gebeurd. De meeuwen in de lucht doen mij denken aan witte feestlampionnen. Ze zeilen op de wind. De blauwe lucht erboven doet vriendelijk aan met hier en daar een pluizige witte wolk.
“MAM!” ik schrik op uit mijn meeuw-mijmeringen en zie achter mij, boven op het duin de rode kuif van onze oudste. Vrolijk wappert hij en kijkt uit over de zee vanaf zijn hoge plekje. Even later komen de staartjes van onze tweede boven het zand uit… oei, hoog voor iemand van een meter hoog. Ze grijnst er niet minder om. Waar feest is, is ons feestnummer, dus deze dag is ook een beetje haar dag. Onze uk ligt te slapen. Zeelucht zal het zijn. Verstopt in haar voetenzak ligt ze te snurken en de wacht te houden over de taartjes.
Ik voel van binnen het vreugdegevoel opbollen als die ene vlieger die daar gaat in de wind. Dankbaarheid. Dat is het. Tot in mijn tenen. Als iedereen van het duin af is gehold en gerold scharen we ons om de mand met lekkers. De hand van Echtgenoot is warm op mijn rug. Zijn grijns is nog even breed als de dag waar we vandaag een feestje voor vieren.
Tien jaar geleden kregen we verkering. De kinderen vonden het heel lang geleden! Wij niet. Alsof het vorige week was. Natuurlijk moest hét verhaal weer even opgediept worden. Dat we bijna verdwaald waren. Omdat ik écht dacht dat er een wegomleiding was! Ik denk tot op de dag van vandaag dat er borden stonden met een andere route. Echtgenoot heeft ze nooit gezien en denkt ook niet dat ze er ooit hebben gestaan. Maar het feit dat hij goedmoedig mijn aanwijzingen volgde, niets zei toen we precies de anderen kant opreden dan de zee… nog steeds blij en gelukkig keek toen we daar uiteindelijk een uur later aankwamen… misschien kon ik het wel wagen met deze kerel!
Dat verhaal van de verkeerde afslag heeft nog vaak door de keuken gegalmd. Bij een vol aanrecht met vaat en rommel en aangekoekte aardappelpannen. Op andere dagen bij volle wasmanden en dikke strijkbergen. Als ik zomaar even dacht aan de vier wassen die ik in één week draaide toen ik een vrijgezel juffie was in een gezellig dijkhuisje. Vier wassen en dan was de mand leeg! Leeg!! En die bleef leeg tot ik er iets in gooide! “Waar heb ik de verkeerde afslag genomen?” zing ik dan… “Jij wist de weg toch?!” roept Echtgenoot dan met een knipoog!
Tien jaar later. Tien jaar samen wandelen op de weg van het leven. Niet altijd was het een overzichtelijke rechte weg met duidelijke bewegwijzering. Tien jaar en we hebben aan twee armen niet genoeg om onze zegeningen vast te houden. Daarom vieren we dit tinnen jubileum vandaag. In het zand. Met taartjes. Onze haren in de wind, de meeuwen vliegen boven ons. Ik voel het geluk. Het voelt kostbaar. Breekbaar.
Als waardige soldaatjes marcheren we even later het strand af. De koek is op. Zowel in het doosje van de bakker als bij ons kroost. De auto vult zich met zand, kinderen, zand, kleedjes, zand en een tas zonder taart. Ik waai de auto in, sus hier en daar en dan zeg ik tegen Echtgenoot: “neem alsjeblieft de kortste weg naar huis!” Hij grijnst. “Neehee,” zeg ik, “ik zal niet op de borden letten!”
