Het was de eerste vrijdag na de vakantie. We zaten met een groepje moeders in de personeelskamer van de school. We hadden gehaast om onze kinderen op school te krijgen. De kleintjes scharrelden om ons heen, speelden onder de tafel of hingen duimend tegen hun moeder aan. De vakantie was weer voorbij. We hadden onze kinderen weer gedag gezegd. Een laatste knuffel, een zwaai. Hoeveel uren van de dag, de week, een maand, een jaar brengen onze kinderen eigenlijk op school door en zijn ze aan de zorg van de juf of meester toevertrouwd?
Ik keek de groep rond deze ochtend. De kring was groot deze keer. Onze kerkelijke achtergrond bestond die morgen uit wel vijf of zes verschillende denominaties. Maar we waren bij elkaar om te bidden voor onze kinderen, de school, de juffen, de meesters. Het onderwijs, de vragen die er op af komen. De zorgenkinderen die er zijn. De zieke meester, de zwangere juf. De klas die niet zo lekker loopt. We waren er om te danken voor bewaring, te bidden om troost. We deelden, baden, streden deze morgen. Wat konden we beter doen dan dat?
Kinderen loslaten
Hoe ervaar jij dat, je kinderen loslaten? Vind jij het moeilijk om ze te laten gaan? In groep 1 voel je dat het allerbeste. Maar ook in groep 3, 5, 8, om over daarná nog maar niet te spreken. Er zijn zoveel keuzes die ze moeten maken op een dag. Kunnen ze onderscheiden wat goed is en wat kwaad? Waar ze ja of nee op moeten zeggen? Misschien is de school waar je kinderen op zitten een reformatorische, misschien een christelijke of een openbare school. Maar ook op een reformatorische school zal de satan proberen je kinderen te verleiden, ze af te leiden, andere dingen aan te leren. Hij zal proberen het zicht op goed en kwaad te vertroebelen en de kinderen bij God vandaan te houden. Hoe jong ze ook zijn.
Misschien zijn er dingen op school die jij lastig vindt. Misschien heb je kritiek op dingen die ze op school doen of heb je vragen bij het beleid. Misschien maak je je zorgen om de sfeer in de klas van je dochter of de invloed van sommige kinderen in de klas van je zoon. Voor die dingen baden we deze morgen op school ook.
Samen bidden
Al jaren bestaat deze groep op onze school. Een keer in de drie weken komen we bij elkaar. Moeders in gebed. De ene keer op school, de andere keer bij een moeder thuis. We delen onze zorgen. We delen wat ons bemoedigt, dat ook. Er zijn jaren geweest dat er vijf moeders waren. De laatste keer waren er bijna twintig. Het is goed om samen te komen. Als ik zie hoe gebed voor onze kinderen kerkmuren laat verdwijnen is er vreugde in mijn hart.
Samen bidden kun je moeilijk vinden. Zelf bidden is al moeilijk genoeg. Als je zoekt naar woorden, soms niet op woorden komen kunt. Als je gewoon niet weet wat je moet zeggen of te verlegen bent. Of je kunt juist heel makkelijke mooie woorden vinden en bent bang om te veel woorden te gebruiken, jezelf erin te verliezen. Bang vooral jezelf te bedoelen. Er kunnen zoveel bezwaren zijn.
Maar waar zouden we anders met onze kinderen heen gaan? Waar moeten we zijn om bescherming voor onze kinderen? Bidden om vurige muren om onze kinderen, dat kan ook thuis. Zelf en alleen. Dat is waar. De Heere roept ons op om in de binnenkamer te bidden. En niet op de hoeken van de straten. Maar de Heere Jezus zegt in Matheus 18 vers 19 en 20 ook dit: Wederom zeg Ik u: Indien er twee van u samenstemmen op de aarde, over enige zaak, die zij zouden mogen begeren, dat die hun zal geschieden van Mijn Vader, Die in de hemelen is. Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn naam, daar ben Ik in het midden van hen.
Geestelijk strijden
De Heere Jezus geeft hier een grote belofte. Durven we dit in praktijk te brengen? Zijn we bereid open en kwetsbaar te zijn door samen onze kinderen, de school, het personeel en onze zorgen bij de Heere te brengen? De wereld waar onze kinderen in opgroeien is zo anders als toen wij jong waren. Groot worden is echt een stuk ingewikkelder geworden de laatste jaren. Er zijn zoveel vraagstukken bij gekomen. Zoveel meer ingewikkelde thema’s. Zien we de dingen van het leven als een geestelijke strijd? Merken we het op dat de duivel op zoek is naar slachtoffers? We willen zo graag praktisch iets doen. Oplossingen bedenken. Met onze handen beschermen. Doen. Maar laten we als moeders ook geestelijke strijden.
Laatst las ik dit citaat:
‘Satan beeft als een riet als hij de zwakste heilige op de knieën ziet. De poorten van de hel staan te schudden als een menigte biddend aan Gods voeten valt.’ (Auteur onbekend )
