Daar sta ik weer. Al zwaaiend tot hij mij niet meer ziet. Mijn zoontje gaat bij een vriend spelen. En hier in huize Janse is het vast ritueel: Altijd even uitzwaaien. Als ik me omdraai om naar binnen te gaan malen er regelmatig zorgvolle gedachten door mijn hoofd. Zal hij goed uitkijken bij de rotonde? Zal hij bij het kruispunt het verkeer goed in kunnen schatten? Wat als straks een auto hem over het hoofd ziet? Als…? Loslaten… wat is het soms moeilijk voor mij.

Dan heb ik het nog maar over zo iets ‘kleins’: alleen op de fiets. Hoeveel meer momenten zijn er dat wij ons kind moeten loslaten. Loslaten begint al heel vroeg. Als jij je kind dingen zelf laat doen om te ontdekken wat het allemaal zelf kan en wat het nog niet kan. De eerste keer dat ze naar de peuterspeelzaal of basisschool gaan. Op een later moment als ze misschien mee gaan op kamp of zelf met vrienden of vriendinnen op vakantie gaan. Het zal menig kind (en moeders) al heel wat tranen gekost hebben. Afscheid nemen is ook een stukje loslaten. Je houd zoveel van je kind dat je het liefst alles voor het kind zou willen doen en het de hele dag zou willen beschermen voor alle mogelijke gevaren. Maar dat kan niet en zou ook niet gezond zijn.

Steeds een beetje meer loslaten

Iedere leeftijdsfase vraagt om een beetje meer loslaten en dat kan best lastig zijn. Door mijn kind beetje bij beetje los te laten geeft dit mijn kind zelfvertrouwen en ook een verantwoordelijkheidsgevoel. Als ik teveel dingen uit handen zou nemen, leert mijn kind ook niet van bepaalde situaties. Makkelijk gezegd, maar nu de weerbarstige praktijk. Je wilt zo graag dat alles wat je kind doet verantwoord is. Maar hoe vaak gebeuren er dingen die je liever niet zou willen (weten). Zeker als je kinderen ouder worden. Het maakt je als moeder bezorgd. En dat mag ook. Als we maar niet doorslaan in over bezorgdheid. Want dat is niet wat de Heere van ons vraagt. Hij waakt over het leven van onze kinderen. Dat geeft mij rust. Heel diep van binnen. Ook bij het leren loslaten. ‘Help mij, Heere, iedere dag opnieuw.’

Vasthouden

Ik heb nog geen kinderen in de pubertijd, maar soms spreek ik via mijn werk wanhopige ouders. Hoor ik verhalen van pubers die steeds meer hun eigen weg gaan en regels en meningen van hun ouders maar waardeloos vinden. Vaak ervaren ouders dat ze hun grip op hun puber kwijt zijn en laten ze daarom maar los. Het heeft voor hun gevoel toch geen zin om in gesprek te blijven gaan. Dan moeten ze zelf maar ervaren dat er grenzen zijn. Maar toch is dit niet de beste oplossing. Terwijl je het juist helemaal niet wil raak je juist op deze manier je kind kwijt.

Graag geef ik je enkele pedagogische handvaten meegeven om je kind los te laten en toch vast te houden:

• Investeer in een goede band met je kind.
• Stel duidelijke grenzen. Kinderen, ook pubers, moeten weten wat er van hen verwacht wordt en waar ze zich aan hebben te houden. Van ouders wordt gevraagd hier consequent mee om te gaan en ook na te komen wat je beloofd hebt en zoals je het afgesproken hebt.
• Toon oprechte interesse in de leefwereld van je kind en puber. Vraag naar wat hij gedaan heeft en waar hij mee bezig is. Een puber is anti-controleren. Laat je betrokkenheid zien, zonder bemoeizucht.
• Pubers waarderen het als je vraagt naar hun mening over bepaalde zaken, zonder daar zelf gelijk een oordeel over te hebben, ga hier open en eerlijk over in gesprek.
• Daag een puber uit om met oplossingen te komen voor dat wat fout is gegaan. Laat hem meedenken over hoe het mogelijk anders kan. Kijk waar je kan komen tot een compromis.
• Ga naast je puber staan en geef hen herkenning voor de fase waarin ze zitten en zij het niet altijd even makkelijk hebben.
• Laat je kind kind mogen zijn en je puber puber! Door aan de ene kant ze niet teveel los te laten en aan de andere kant ze niet teveel vast te willen houden.

Op de knieën

Opvoeden is als moeder soms ook tranen laten. Net als een kind. Tranen omdat ik zelf in zoveel dingen tekort schiet. Tranen omdat er dingen gebeuren die ik liever niet wil. Je hoeft ze niet te verbergen. Laat ze maar aan je kind of puber zien. Ze mogen zien dat dingen jou raken. Deze onmogelijke opvoedingstaak brengt mij op de knieën. De Heere ziet mijn tranen ook. Ik denk terug aan mijn trouwdag. Ik heb daar zelf voor Gods aangezicht geknield gelegen en ‘ja’ gezegd. ‘Ja’ gezegd om, als wij kinderen mochten krijgen, ze op te voeden dichtbij Gods Woord. Dat mogen we ook aan onze kinderen uitleggen. Tijdens de doopdiensten heb ik weer ‘ja’ gezegd. En wat breng ik er van terecht? Zelf kan ik mijn kinderen niet vasthouden. Wat staat er zo treffend in het doopformulier? ‘Wilt U bij Uw grondeloze barmhartigheid mijn kind(eren) genadiglijk aanzien en door Uw Heilige Geest Uw Zoon Jezus Christus inlijven.’ Mocht de Heere zo ook mijn kinderen willen aanzien in genade. Wat zou het groot zijn als wij het Jozua na mogen zeggen: ‘Aangaande mij, en mijn huis, wij zullen den HEERE dienen!’

Misschien kiezen mijn kinderen later wel totaal andere wegen. Toch hoop ik ze steeds bij de hand te mogen nemen en in alle liefde om hen heen te staan. Hoe dan ook. En als ik niet weet hoe het meer moet zal dan de moeder van Augustinus mij tot voorbeeld mogen zijn? Steeds maar weer op de knieën. Kan een kind van zoveel gebeden verloren gaan? Al hoe wel wij niets verdiend hebben, laten we steeds vragen om die genade waarover het doopformulier spreekt. Want door de doop zijn onze kinderen tóch apart gezet. En dat wil zeggen: De Heere kan en wil ze vasthouden. Laat de kinderen tot Mij komen en verhindert ze niet. Dan mag ik mijn geleende panden soms toch als moeder loslaten en overgeven in Zijn Vaderlijke handen. ‘Help mij, Heere, iedere dag opnieuw.’

Tegenpolen?

Voor de zoveelste keer zwaai ik mijn zoon uit. Ik draai me om en denk na…

Loslaten en vasthouden. Het lijken wel twee tegenpolen. En tóch: ze horen heel dicht bij elkaar.