In maart kreeg ik een moestuin in de schoot geworpen. Al een paar jaar stond ik ingeschreven op de wachtlijst van het tuinencomplex dichtbij ons huis, maar nog steeds was ik niet aan de beurt. In de tussentijd tuinierden we een beetje met bakken bij ons huis en aten sprietjes sla, een paar boontjes, wat helderrode tomaatjes en enkele aardbeitjes die konden redden van de vogels. We genoten er wel van! Maar dit voorjaar begon mijn buurvrouw een tuinderij op een braakliggend weiland, en omdat ze meer ruimte dan tijd had, mocht ik van haar gerust een stukje als moestuin gebruiken. Ik was super enthousiast, begon gelijk zaden in te slaan, plannetjes te maken en potjes te vullen.

Inmiddels is het twee maanden verder. Ik had gehoopt dat de tuin inmiddels vol zou staan met welig groeiende platen, maar de werkelijkheid is anders. Er zijn niet meer dan een paar sprietjes te zien, waarvan ik ook nog eens niet zeker weet wat het is. De vele regen spoelt keer op keer het zaad weg. Mijn grote tray vol zaailingen viel op de kop van het aanrecht. Ik vergat de tomatenplantjes die op zolder in het zonnetje stonden water te geven. De weken vliegen voorbij en het regent gestaag door, waardoor het steeds lang duurt voor ik weer iets nieuws in de grond stop. En de plantjes die wel opkomen worden vakkundig opgegeten door de ontelbare slakken. Ik geef het eerlijk toe, de werkelijkheid is echt stukken weerbarstiger dan ik dacht.

Je hebt het mij misschien wel eens vaker horen zeggen: het doet me vaak denken aan het moederschap. Ik houd zielsveel van onze kinderen. Er zijn veel mooie momenten van zaaien en soms, ja soms is er ook iets te zien van de groei. Maar er zijn ook veel momenten dat het hard werken is, voor weinig zichtbaar resultaat. Als een kind in een fase zit waarin het moeilijk gehoorzaamt of brutaal is, en daarmee de hele sfeer in huis beïnvloedt. Wanneer je zelf weinig energie hebt, en mogelijkheden voorbij laat gaan die voor het oprapen liggen. Als je je geduld verliest omdat je kind voor de zoveelste keer uit bed komt, zich ergens zorgen om maakt, jou nodig heeft. Als je tiener keer op keer dezelfde discussie met je begint en je je afvraagt hoe lang je je grenzen nog vast kunt houden.

Regen, slakken, tijdgebrek, ze horen bij een leven na de zondeval.
Gemopper, gebrek aan energie, onbenutte kansen, ze zijn er telkens weer.
Zonde, ongeloof, gebrek aan vertrouwen? Voor je het weet voeren ze de boventoon.

Maar toen ik vorige week wegfietste bij de tuin, zag ik ‘m daar staan, boven die kletsnatte tuin: de regenboog. Teken van Gods onveranderlijke trouw. Het teken dat Hij, ondanks wat wij van deze wereld en ons leven maken, toch naar ons omziet. Dat Hij Zijn belofte waarmaakt. De regenboog laat zien dat ons tuin-leven na de hof van Eden, een tussenfase is, voor het hemels paradijs. Dáár zijn de regenbogen rond Gods troon. Met het oog op die toekomst mogen we zaaien, elke dag opnieuw. Ook als er slakken zijn. Ook als het weer niet meezit. Al zouden er helemaal geen moedgevende dingen in het leven meer zin (en die zijn er genadig meestal wél!) dan is er altijd nog die regenboog.

De vraag is: leef jij onder die regenboog? Zijn de beloften van God de bodem in jouw bestaan? De mama die dat geheim kent, voor wie Gods beloften haar levensadem zijn, kan de regenboog niet alleen bewonderen, maar wordt erdoor getroost. Zij stelt haar vertrouwen, zei het wankelend midden in de modder, op Hem.

“Daarom is er in het leven onder de regenboog bereidheid tot barmhartigheid, naastenliefde, maar vooral ook tot troost, die men put uit de realiteit van de belofte. Het bestaan is kariger en soberder. Er is minder glorie, minder kracht, minder succes. Maar er wordt meer gebeden en vooral gedankt. Er wordt meer gemerkt van Gods trouw, Gods persoonlijke hulp, Gods voorzienige zorg. De dood is dichterbij, maar ook de hemel. Kortom, er is meer geborgenheid in de zegen en genade Gods. Onder de regenboog spoedt de geschiedenis zich voort naar de wederkomst. Onder de regenboog kan men geloven, hopen, wachten. Onder de regenboog kan met de sabbatsvrede smaken, want de beloften Gods zijn onbedrieglijk.”
– Dr. W. Aalders, Burger van twee werelden

Dit blogartikel is een samenvatting van het artikel ‘Leven onder de regenboog’ dat je vindt in het Elke Dag Nieuw zomerboek 2024.