Een nieuw jaar ligt voor ons. Een leeg, smetteloos jaar. Misschien vind je dat fijn omdat er zoveel niét smetteloze jaren achter liggen. Of is dat te zacht uitgedrukt? Zie je overal de modder en dreig je daarin weg te zakken?

Eenzaamheid

Misschien is jouw leven geknakt. Door rouw. Of door rauw.  Door het nooit gedachte.

Het kan zijn dat je huwelijk brak, net als het mijne. Dat het opnieuw alleen verder moeten je aangrijnst. Dat het niet meer samen zo’n pijn kan doen. Het is besmeurd , allemaal modder – soms lagen dik. Het mag er eigenlijk niet zijn. Want hoe leg je uit dat het ‘alleen’ pijn doet en zwaar is als je ‘samen’ nog ergens rondloopt op deze wereld.

“Vast door – ja maar zij – wist je dat?” Met de knak kwamen ook de oordelen. En werd eenzaam nog meer eenzaam.

Misschien was en is het iets heel anders. Eenzaam binnen je huwelijk. Eenzaam omdat je je verdriet niet delen kan. Misschien…ach wat is er veel verdriet op zoveel manieren. Er kan zoveel zijn wat maakt dat we tegen een nieuw jaar op zien of wat juist blij maakt dat we een jaar achter ons konden laten – hopend dat een nieuwe jaar het anders zal maken.

Pas dacht ik: we richten ons zo snel op het zichtbare. Terwijl in het onzichtbare zoveel kracht en rijkdom verborgen kan liggen. Ik zag het pas ineens, in een zichtbare les over het onzichtbare. Zomaar vlak voor mijn neus. Het gebeurde bij een bloem die we deze tijd vaak zien – de koningin van de winterbloemen. Ik blijf me erover verbazen, de explosie van leven en pracht die in de ogenschijnlijk doodse bol verborgen zit. “Net het leven”, dacht ik.

Belofte

Ik zie het nog voor me hoe we als kinderen nog staan bij het bed van onze ouders op hun trouwdag, kleine handen gevuld. Met een amaryllis-bol, in zo’n groen doosje. Ogen verwachtingsvol vanwege de ‘verrassing’ – elk jaar weer. Teken van hoop en leven, van de bloem die kwam, ook elk jaar weer.

Soms kan het leven lijken op en voelen als enkel zo’n kale ruwe bol. Er kan zoveel zijn waarvan je je afvraagt waar het goed voor is. Zelf heb ik het meerdere keren naar de hemel geroepen: “Is dit nu wat U bedoelde met Uw beloften? Dit is toch niet tot Uw eer?” Dat en veel andere terugketsende vragen. Met een holle echo want er kwam geen direct antwoord. Ik kon niet samen met Habakuk in de Heere van vreugde opspringen. Er viel gewoonweg niets te springen. Alleen maar met je neus op de grond op je kaalgevreten stuk land.

Zo voelde het. Maar zo was het niet.

Want daar, onder dat kale land, daar groeide de belofte onzichtbaar. Rijpend tot Gods tijd. Net als die amaryllis. Zo’n ruwe bonk, met zo heel verborgen zo’n prachtig leven.

Verdriet en jubel

De storm kwam, de kou kwam. Niets leek meer wat het was. De bonk van verdriet leek alleen maar groter te worden. Hij werd ook groter. Maar niet van het rauwe. Stil groeide daar de belofte. Wat werd die ruwe bol uiteindelijk een jubel tot haar Schepper. Wat zo bitter leek bevatte zoveel zoet, zo’n ongedachte schoonheid.

Als dat in de natuur al zo is, zou de Heere dat dan niet in onze levens willen doen om zo te mogen bloeien – juist door het bittere heen – tot Zijn eer?  Laat dan de ruwe bonken er maar zijn, het verdriet en het rauwe soms. Als het Leven bevat, dan is álles goed!

Zo moeten maar mogen we ook leren onze gedachten van belofte, vervulling en bloei in Zijn handen te leggen. Onze verlangens. Onze gebroken beloften. Onze gebroken vervulling. Onze geknakte bloemen. Ze behoren Hem toe, de Maker. Met Zijn plan, Zijn gedachten, Zijn vervulling, Zijn bloei die Hij juist in onze gebrokenheid leggen wil. Hij Zelf vertaalt de duisternis in eind’lijk eeuwig Licht. Het staat zo prachtig verwoord in onderstaand gedicht wat me zoveel jaren geleden al bemoedigde. Niet wetend dat er nog zoveel ongekende gang zou volgen, zoveel ogenschijnlijk bitters.

Maar één ding weet ik: de bloem wordt licht en puur!

God gaat zijn ongekende gang vol donk’re majesteit,
Die in de zee zijn voetstap plant en op de wolken rijdt.
Uit grondeloze diepten put Hij licht, en vreugde uit pijn.
Hij voert volmaakt Zijn plannen uit, Zijn wil is souverein.

Geliefden Gods, schept nieuwe moed, de wolken die gij vreest,
Zijn zwaar van regen, overvloed van zegen die geneest.
Zoudt gij verstaan, waar Hij u leidt?
Vertrouw Hem waar Hij gaat.
Zijn duistere voorzienigheid verhult zijn mild gelaat.

 Wat Hij bedoelt dat rijpt tot zin, wordt klaar van uur tot uur.
De knop is bitter, is begin, de bloem wordt licht en puur.
Hoe blind vanuit zichzelve is het menselijk gezicht.
God Zelf vertaalt de duisternis in eind’lijk eeuwig licht.

(William Cowper)

Dit blogartikel werd geschreven door gastblogger Jolanda. Jolanda is een alleenstaande moeder en deelt zo nu en dan haar ervaringen.