Groot denken en dromen. Of ieder mens dat doet, weet ik niet, maar ik heb het idee dat het wel een beetje in onze aard zit. Meer willen. Mooier willen. Nuttiger zijn. Meer betekenen.

Als moeder kan ik soms ontmoedigd raken door die begeerten. Je zou zo graag nog meer willen betekenen in de kerk, maar je hebt je handen vol aan je gezin. Je hebt het verlangen om ergens God te dienen op het zendingsveld of op een andere plaats, maar iedere ochtend stap je toch maar weer op de fiets om naar je ‘gewone, normale’ werk te gaan. En ondertussen lijken voor je grotere verlangens nog steeds geen deuren open te gaan. Je wilt zo graag getuigen in je omgeving of in je buurt van wie God voor je is, maar je haast je aan hen voorbij, omdat je wordt geleefd door de klok van het gezinsleven. Je voelt aan alles dat je gezin en eventuele baan alle aandacht van je vraagt en met je verstand weet je het: God roept mij nu hier, op deze plaats, in mijn gezin, op mijn werk. En toch leef je aan die roeping voorbij met het verlangen naar iets groters.

Misschien wordt het tijd om de focus te verleggen en ik luister graag naar de wijze woorden van Salomo in zijn boek Spreuken die in hoofdstuk 14 wijsheid en dwaasheid tegenover elkaar stelt en dat uitwerkt: “Wijze vrouwen bouwen hun huis op, maar een die zeer dwaas is, breekt het met haar handen af.” (Spr. 14:1)

Twee vrouwen, die beiden iets gemeenschappelijks hebben: een huis. “Hun huis” gaat om meer dan alleen de woning waarin ze leven. Het gaat om alles waar ze zorg voor dragen, hun hele gezin en alle verantwoordelijkheden die ze in hun alledaagse leven hebben. Maar daarbinnen leven ze een heel ander leven en staan ze lijnrecht tegenover elkaar. Een wijze vrouw en een dwaze vrouw.

Wie zijn zij?

Een dwaze vrouw slaat haar tentpinnen zo vast in de grond en leeft zo comfortabel dat haar aardse tent een huis wordt. Ze laat zich leiden door de grillen van de mode en de tijd. Alles wat tijdelijk is, is voor haar belangrijk. Ze wordt ‘wijs’ uit dat wat anderen vinden en laat haar leven daarop aansluiten. Door haar kinderen wil ze eer vergaren en ze staat voor haar eigen rechten. Maar hiermee voert ze haar gezin naar de ondergang. Zonder verantwoordelijkheidsbesef in het licht van de eeuwige toekomst leeft ze voor haar eigen plezier en doet alleen de dingen die ze zelf van belang vind. Maar hiermee breekt ze haar huis eigenhandig af.

De wijze vrouw daarentegen kijkt naar haar huis door de ogen van de HEERE. Ze wil dat het overeenkomt met Gods bedoeling: Dat hier de hemel op aarde wordt weerspiegelt en dat de hemelse vrede wordt geproefd in haar huis. Zij bouwt haar huis niet voor de tijd! Zij is niet bekrompen, maar heeft een wijde en verre blik. Alles wat ze doet valt in de schaduw van de eeuwigheid en daarom zoekt ze in alles Zijn zegen. In het opvoeden en verzorgen van de kinderen, aan het leiding geven in haar huishouden, in de mensen die ze ontmoet. Ze gaat biddend haar weg en zoekt in alles het eeuwige behoud van haar kinderen en de mensen die in haar huis komen. Zo’n vrouw boúwt haar huis!

Wie ben ik?

De spreukendichter schildert een groot contrast, maar soms komen juist dan onze onderliggende motieven openbaar. Een verlangen naar een belangrijke positie binnen Zijn Koninkrijk klinkt in eerste instantie niet als de dwaasheid van de vrouw die hierboven is beschreven. En tegelijk vroeg ik me af of er toch niet een parallel is. Zijn we niet dwaas en afbrekend bezig wanneer we teleurgesteld zijn dat we nu niet meer kunnen geven? Dat we, terwijl we ten diepste wel weten waar op dit moment onze roeping ligt, toch onze blik naar buiten werpen en ons blindstaren op onbereikbare, niet realistische andere mogelijkheden? Die zullen ongetwijfeld je gevoel voeden dat je betekenisvol en belangrijk bent. Maar wat als dat juist níet datgene is waar je nu toe wordt geroepen? Wat een gemiste kansen wanneer je je eigen huis daardoor verwaarloost en afbreekt. Probeer je eens met díe toewijding in te zetten voor je huidige verantwoordelijkheden, waarmee je in gedachten bereid bent voor ‘het grote werk’. Dan zullen er wonderen gebeuren!

Wanneer we ons richten op ons gezin, ons gezin dienen en tot bloei laten komen, dan zal er een heerlijke geur uit onze woning opstijgen. Richting de hemel, maar juist ook naar onze omgeving. Dan ben je dus indirect tóch van betekenis voor je buren, voor je gemeente. Omdat je je kinderen warmte, liefde, Godsvrees meegeeft, waardoor zij ook weer tot zegen mogen zijn voor de mensen om hen heen. Je hebt geen grote daden nodig om je licht te mogen laten schijnen. In deze tijd zijn warme, hechte gezinnen niet meer vanzelfsprekend en daarom zijn ze misschien wel de helderste lichten op de berg waar Christus in de bergrede over spreekt. Stille getuigen van wie God is.