Waarom zijn jullie met elkaar getrouwd? Heb je die vraag weleens gekregen? Weet je jullie diepere motivatie nog? Misschien was je nog jong en dacht je nog niet zo diep na over wat het inhoudt om samen het leven te delen, maar het was ‘gewoon’ de volgende stap na een aantal jaar verkering. Of je hebt er juist wel heel diep over nagedacht, omdat mensen in je omgeving heel anders in het leven stonden. Daarom maakten jullie heel bewust deze stap, vanuit de principiële overtuiging dat het Bijbels en waardevol is om met elkaar te trouwen en een wettelijke verbintenis aan te gaan. Je kunt wanneer je besluit om te trouwen ook sterk verlangen naar een leven samen. Een leven gericht op elkaar, waarin de liefde kan groeien en bloeien. Misschien verlangde je er ook wel naar om samen in je huwelijk God te dienen en met dat huwelijk een getuigenis te zijn voor de wereld om jullie heen… Al zal ieder antwoord verschillend zijn, duidelijk is dat iedereen in meerdere of mindere mate met bepaalde verwachtingen, verlangens en overtuigingen een huwelijk instapt. Een nieuwe levensfase ligt voor je, de toekomst straalt je tegemoet.
Weerbarstige realiteit
Dan nu een volgende vraag. Hoe staat het er momenteel voor met jullie huwelijk? Wordt déze vraag weleens aan je gesteld? In mijn omgeving heb ik niet de indruk dat we elkaar veel bevragen op onze huwelijken en toch denk ik dat het goed is! Want ik weet niet hoe het jullie is vergaan, maar je hoeft volgens mij nog niet lang getrouwd te zijn om te ontdekken dat de verwachtingen die je van tevoren over je huwelijk had, niet altijd kloppen met de realiteit. Wanneer we daarover met elkaar durven te spreken, kunnen we met elkaar God danken voor de zegeningen. Maar er ook voor elkaar zijn als het moeilijk gaat. “Draagt elkanders lasten, en vervult alzo de wet van Christus.”
Er is veel stil lijden op dit gebied. Huwelijken die bijna stranden of huwelijken waarin het niet zo lekker loopt. Al ga ik hier in dit blogartikel nu niet op in, ik wil wel kort iets meegeven, doorgeven uit Gods eigen Woord. Een belofte die geldt in alle moeilijke omstandigheden. Dus ook als je huwelijksgeluk als een zeepbel uit elkaar is gespat en je nu alleen verder moet, of als je nog wel getrouwd bent, maar er hoog oplopende spanningen zijn en je je eenzaam voelt. U ziet het wél, want U aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat men het in Uw hand geeft (Psalm 10:14).
Confrontatie
Ondanks de schoonheid en heiligheid van het huwelijk, is het ook dé plek waar je geconfronteerd wordt met de realiteit van de zonde. Niet de zonde van een ander, maar vooral die van jezelf. Er is geen andere plek waar ik zo sterk de neiging tot zelfzucht en trots tegenkom als in mijn huwelijk. De momenten waarop ik merk dat ik liever mezelf dan mijn man dien bijvoorbeeld. Of wanneer ik in plaats van liefde, geduld en begrip vooral mijn eigen belangen vooropstel. En denk aan die momenten waarop ik vooral mijn eigen gelijk wil halen, zodat mijn ego geen deuk oploopt. Pijnlijk en confronterend: in het huwelijk komt naar boven wie je echt bent.
In deze confrontatie voel ik tegelijk een tegenkracht. Iets van verwondering. God heeft het zo bedacht dat we binnen de heilige, en veilige band van het huwelijk mogen leren. Leren wat het betekent om zonde te ontdekken en te erkennen, om ze vervolgens te belijden. Om dan te ervaren hoe het is om vergeving te ontvangen. Het huwelijk biedt ruimte om te vallen en weer op te staan en laat je iets proeven van onvoorwaardelijke liefde en genade. Je raakt steeds dieper verweven met elkaar, niet omdat het altijd zo volmaakt en vlekkeloos verloopt, maar vanwege die genade die ons steeds opnieuw aan elkaar verbindt.
Diepere dimensie
Is dat ook niet wat Paulus in de brief aan Efeze bedoelt, wanneer hij het huwelijk vergelijkt met de band tussen Christus en Zijn gemeente? In de relatie tot elkaar leren we namelijk hoe onze relatie met Hem kan zijn. Is het niet om stil van te worden, wanneer je bedenkt wat het uiteindelijke doel is van het huwelijk? Dat de Heere het huwelijk heeft ingesteld om het een afspiegeling te laten zijn van de relatie tussen Christus en Zijn bruid, de gemeente. Christus, die Zijn leven voor haar gaf, is het ultieme voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde. Hij is Degene die Zijn bruid niet alleen liefheeft in mooie, makkelijke momenten, maar ook in de gebrokenheid, de pijn en het verdriet. Ja Hij had zelfs lief, toen wij nog vijanden waren! Het huwelijk leert mij om in diezelfde geest van liefde te leven, te (ver)geven en te ontvangen. Niet omdat ik perfect ben, maar omdat ik, net als mijn man, een zondaar ben die genade ontvangt van Degene Die ons ook op de huwelijksweg voor gaat. Wat een diepe, extra dimensie voor christelijke huwelijken! God wil naast Zijn Woord, ook via het huwelijk Zijn Zoon openbaren aan de wereld. Dat is nogal een roeping!
Onvolmaakt
Hoe zou dat kunnen? Hoe kunnen wij als mensen ooit laten zien wie Hij is? Hij was volmaakt…en wij? Ik voel vooral de realiteit van mijn eigen falen. De pijn die ik ervaar wanneer ik constateer dat ik weer gericht was op mezelf in plaats van op mijn man. De spijt die me treft, wanneer ik de gekwetstheid zie in de ogen van mijn man en me realiseer: Dat komt door mij.
In mijn hart komen er dan altijd twee tegengestelde behoeften op: In mijn schaamte wil ik het liefst hard wegrennen en me verstoppen, maar aan de andere kan verlang ik naar nabijheid en herstel. Naar armen om me heen die vergeven, wanneer ik erken wat ik heb gedaan. Naar fluisterende woorden die naar mijn hart spreken.
En dan lees ik Hosea 2. God spreekt van herstel terwijl Zijn bruid zichzelf heeft verkocht aan de zonden. Daarom, zie, Ikzelf ga haar lokken, haar de woestijn in leiden, en naar haar hart spreken. Ik zal u voor eeuwig tot Mijn bruid nemen: ja, Ik zal u tot Mijn bruid nemen in gerechtigheid en in recht, in goedertierenheid en in barmhartigheid. In trouw zal Ik u voor Mij als bruid nemen; en u zult de HEERE kennen (vers 13, 18-19).
Zijn onvolmaakte bruid mag, ja…moét leven van Zijn onvoorwaardelijke liefde, ontfermende genade en oneindige vergeving. God stelt daarom het huwelijk in. Om juist in onze gebrokenheid en in ons falen ten opzichte van elkaar te laten zien wat het betekent om van Hem te zijn!
