De nieuw gekochte kleren stonden haar goed. Ze zag er leuk uit. Maar één ding ontbrak nog: haar haar moest gestyled worden. Je weet wel: met behulp van een stijltang wordt iedere slag of krul uit het haar gehaald. Iets wat hier onder de jongeren helemaal in is. Maar dochterlief wist niet hoe het moest. Samen trokken we de badkamer in en pluk voor pluk haalde ik de slag uit haar haar.

Toen ik dacht dat we klaar waren, zag ze toch nog een eigenwijs plukje. En daarna nog één. Maar eindelijk was het dan zo ver dat we de stijltang uit het stopcontact konden trekken. Verhit, want werken met een hete stijltang in een tropisch klimaat laat de temperatuur flink oplopen, én 20 minuten verder. In plaats van een tevreden tiener, zag ik een onzeker meisje dat zich hardop afvroeg of ze niet beter gewoon een vlecht in haar haar kon doen. Ik verzekerde haar ervan dat ze er mooi uit zag. Maar mijn woorden kwamen niet binnen. Uiteindelijk kwam ze op een punt dat ze helemaal niet meer naar het feest wilde. “Ten diepste hoor ik er nooit écht bij, mama.” Een opmerking die het moederhart zeer doet, maar die ook opening gaf tot een mooi gesprek.

Erbij horen

Een belangrijke fase in het leven van onze jongeren is het verlangen om erbij te horen. Om onderdeel te zijn van een groter geheel. Om gezien te worden en toch niet te willen opvallen. Een schijnbare tegenstrijdigheid.

Tijdens het gesprek met mijn dochter realiseerde ik me hoe belangrijk mijn taak als moeder is. En hoe prachtig. Onze pubers zijn op zoek naar zichzelf. Wie zijn ze? Wat verwachten de mensen van hen? Klasgenoten vragen vaak een andere houding van hen dan een leraar. Op de jeugdclub laten ze ander gedrag zien dan tijdens het sporten.

Veel christelijke ouders proberen om hun kinderen Bijbelse principes bij te brengen. Als ze pubers worden, lijkt het soms alsof die principes zijn verdwenen. Of in ieder geval van ondergeschikt belang zijn. Eerder kon je als ouder je onderwijs droppen wanneer je wilde. Nu hebben ze er vaak geen tijd voor of gewoon geen zin meer in. Maar juist daarom is het zo mooi als ouders beschikbaar zijn. Om op het moment dat ze er wél voor open staan, samen te kunnen zoeken naar antwoorden. Terug te grijpen op eerder onderwijs.

Onderwijs

In dit geval dachten we samen na (het was een kort gesprek!) over wie ze wílde zijn. Als ze probeerde om te voldoen aan de verwachtingen van haar klasgenoten, terwijl dit eigenlijk niet bij haar paste, verloochende ze zichzelf. Het zou zomaar kunnen dat er applaus op het aangepaste gedrag komt, waardoor ze een goed gevoel krijgt. Maar het kan ook zijn dat dit gedrag helemaal niet opgemerkt wordt, of dat het juist bekritiseerd wordt. Dan had ze zichzelf ten diepste twee keer verloochend. Daarbij komt dat je ergens een kameleon wordt. Want een andere situatie vraagt misschien weer ander gedrag.

Wat is het belangrijk dat onze kinderen een Fundament hebben. Dat ze een diep besef hebben van het feit dat ze afgezonderd zijn van de wereld door middel van de doop. Dat ze, door het geloof, een levende relatie met de Heere krijgen. Wie ze mogen zijn, hangt daar zo nauw mee samen. Zondaren. Die het van genade moeten hebben. Die daardoor mogen weten geliefd te zijn. En hun leven in dankbaarheid voor de Heere leven. En als ze die genade nog niet kennen? Dan toch de Bijbelse principes voorhouden. Zo wil de Heere dat je bent. In alle situaties. Dan krijg je misschien niet het applaus van de mensen om je heen, maar wel de goedkeuring van de Heere.

Gebed

Ik vraag me af of het uitmaakt voor onze tieners om op een ander continent te wonen of in Nederland op te groeien. Er niet helemaal bij horen in een seculiere omgeving, is moeilijk. Maar ten diepste ook een compliment. Is het niet veel moeilijker om buiten de boot te vallen onder je eigen geloofsgenoten? Omdat je andere keuzes maakt dan zij? Omdat je je leven écht wilt inrichten zoals de Heere dat van je vraagt? En je niet met de stroom mee wil laten voeren. Daarom, laten we aanhoudend bidden voor onze jongeren. Hier in Ecuador. Maar ook zeker in Nederland.

Hebreeën 11 vers 13 – 16:

Deze allen zijn in het geloof gestorven (…), en hebben beleden dat zij gasten en vreemdelingen op de aarde waren. Want die zulke dingen zeggen, betonen klaarlijk dat zij een vaderland zoeken. (…) Maar nu zijn zij begerig naar een beter, dat is naar het hemelse. Daarom schaamt Zich God hunner niet, om hun God genaamd te worden; (…)