Moeder zijn betekent dag in dag uit keihard werken. Zowel fysiek als mentaal. En het liefst doen we alles zo goed mogelijk. Je. Kan. Niet. Voor. Iedereen. En. Alles. Altijd.
Vandaag schijnt de zon uitbundig. Want een heerlijke warmte voel ik achter het glas. Buiten komen de eerste groene puntjes aan de takken van de heg en ik hoorde vanmorgen
Lieve alleenstaande moeder, Terwijl ik me aan het verdiepen was in een blog over het huwelijk, kwam je steeds in mijn gedachten. Ik las mooie artikelen en boekjes. Diverse mooie
Wat is ze blij en trots. Ze mag eindelijk op een groot bed. Het ledikantje is uit elkaar geschroefd, de commode is ook gelijk een verdieping hoger gegaan en het
Verkiezingen. Het is weer zover. De stempas voor de gemeenteraadsverkiezingen ligt hier al klaar. En inmiddels ben ik al helemaal in de stemming. Want ik heb al heel wat moeten
Gij bad op enen berg alleen, en… Jesu, ik en vind er geen waar ‘k hoog genoeg kan klimmen om U alleen te vinden: de wereld wilt mij achterna, alwaar
Maandagmiddag, een zonovergoten vakantiedag. Ik neem de kinderen mee naar de zandverstuiving en terwijl zij heerlijk spelen doe ik me op een kleedje tegoed aan het zonlicht. Hoog in de
Het is net na de kerstvakantie. Ik ben samen met de peuter thuis en de andere drie zijn naar school. Het is wennen, merk ik. We zijn afgelopen twee jaar
‘De Vader der barmhartigheid, die u door zijn genade tot deze heilige staat des huwelijks geroepen heeft, verbinde u met rechte liefde en trouw en geve u zijn zegen.’ Het
Onverwachts zitten we hier aan de ontbijttafel. Een vrij luxe hotel, dichtbij het vliegveld van Medellin, Colombia. Vanwege visumproblemen moesten we Ecuador verlaten om op een toeristenvisum het land weer
Zoekend kijkt ze rond, speurend langs de ouders die in een wijde boog om het hek heen staan. Onze kleuter. Ze is net 4 jaar en gaat naar school. “De
Pas stond ik voor de spiegel. Nee, niet de spiegel in de badkamer of de gang. Maar zo’n spiegel waar je zomaar opeens pardoes tegenaan botst. Dit keer hield mijn
