Het is een kwetsbaar onderwerp waar veel vrouwen in hun huwelijk mee te maken krijgen. Erover praten is vaak niet makkelijk. Wij vonden twee vrouwen bereid om hun verhaal te delen, en samen met hen schreven wij het voor jou op. Hieronder het tweede verhaal.

Als ik terugdenk aan hoe ik me voelde toen porno zich als een onwelkome, onuitgenodigde gast in onze relatie wrong en deed alsof hij er nooit meer weg zou gaan, voel ik weer iets van de pijn. Maagpijn, alsof er een zware steen op mijn maag lag. Eenzaamheid, een gevoel van verlatenheid. Afgewezen in de meest kwetsbare relatie die ik had. Ik kan het gevoel niet goed meer terughalen, maar ik herinner me nog wel dát het er was. Het gevoel ‘op’ te zijn. Mijn kracht was op, mijn doorzettingsvermogen was op, mijn energie was op, mijn moed was op, mijn liefde was op. Opgedroogd. 

Geen geheim

In tegenstelling tot veel andere vrouwen, heb ik altijd geweten hoe het zat. Al toen we nog maar drie maanden verkering hadden, vertelde mijn vriend me over zijn worsteling met porno. Ik vond het erg en vooral heel verdrietig voor hem. En ik was vol goede moed. Samen zouden wij die worsteling wel overwinnen. Ik zou hem helpen. Nu hij mij had, kwam het vast wel goed. Maar al snel bleek het: niets was minder waar. 

Wat in onze verkeringstijd niet lukt, zou in ons huwelijk wel anders worden, geloofde ik. Als ik mij helemaal aan hem zou geven zou hij aan porno geen behoefte meer hebben. Ik zou er wel voor kunnen zorgen dat hij het niet meer nodig had. En hij? Hij zweeg. Als ik ernaar vroeg, bekende hij, onder tranen, dat het wéér ‘gebeurd was’. Hij had altijd spijt. Hij zocht steeds manieren om beter met de verleidingen om te gaan. Hij installeerde een programma, we bedachten regels, we baden en baden.

En dan ging het leven weer door. We hadden een baby, een kleine twee jaar later nog één. Af en toe kon ik de moed verzamelen om ernaar te vragen. En weer begon het alles van voor af aan. Een bekentenis, ik vergaf hem, we raapten de scherven op, hij beloofde beterschap en we gingen door. 

Tot ik niet verder kon.
Tot mijn lichaam en mijn geest lieten merken wat ik al die tijd niet had gedaan.
Ik had nooit ruimte gegeven aan mijn verdriet.
Ik verstopte mijn emoties om ermee te kunnen leven.
Ik was bang voor wat er komen zou, als ik ze toeliet. 

Ik was de liefhebbende echtgenote.
Ik steunde mijn man.
Ik bad voor hem.
Ik vroeg naar hem.
Maar wat zijn gedrag met mij deed?
Daar wilde ik niet aan denken. 

Tot ik niet meer verder kon. 

Weer was er een bekentenis, omdat ik ernaar vroeg.
Weer tranen en berouw en beloften. 

Maar ineens was ik op. Mijn lichaam en mijn geest stapten op de rem. Ik kreeg vreselijke maagpijn en ik werd depressief. Ik hing halve dagen op de bank, kon me er nauwelijks toe zetten om voor onze twee kleine kinderen te zorgen. Ik zag mezelf als een draaikolk boven een afvoerputje, steeds verder naar beneden gezogen worden. Mijn brein bedacht mogelijkheden om rust te kunnen krijgen. In de auto dacht ik: ‘als ik nu gas geef, dan kom ik tegen die boom terecht’. Soms wilde ik alleen twee gebroken benen, om zes weken lang rust te mogen hebben. Soms was er een dreigender behoefte naar een definitiever soort rust. 

De omslag

Het ging niet goed met me. Dat zag mijn man ook, maar hij wist niet goed wat hij ermee moest doen. Voor mijn omgeving probeerde ik zoveel mogelijk de schijn op te houden dat alles goed ging. Want waar moest ik beginnen om uit te leggen wat er speelde? En was mijn reactie niet zwaar overdreven? Was ik niet gewoon knettergek aan het worden?

In die periode kwam ik op één of andere manier de website tegen van Kostbaar Vaatwerk, een organisatie die zich richt op vrouwen van mannen met porno- of seksverslaving. Ik weet nu, jaren later, nog waar het eerste artikel dat ik op deze website las, over ging: over een vrouw met een koffer. Er was zoveel herkenning. Ik schreef me in voor een gespreksgroepje dat vlakbij gehouden bleek te worden. Zenuwachtig ging ik er naartoe. Vijf vrouwen in een woonkamer, vijf harten die hun verdriet deelden, vijf vrouwen die elkaar bemoedigden en samen baden. Ik heb daar heel veel geleerd. Over grenzen, over mijn verantwoordelijkheid en zijn verantwoordelijkheid, over het onder ogen zien van je verdriet. 

Rond diezelfde tijd stelde ik mijn man voor een keuze. Ik had er al vaak op aangedrongen dat hij hulp zou zoeken, maar hij had dat nooit willen doen. Nu voelde ik dat ik op deze manier niet verder kon. Ik vertrok een weekend met de kinderen en liet hem achter met de vraag: ‘Wil je met mij verder of met porno? Als je geen hulp wil zoeken, kan ik niet verder in dit huwelijk’. 

Dit was een schokkende verandering in de verhouding tussen ons. Steeds was ik liefdevol, geduldig en begripvol geweest. Nooit was ik boos geweest. Niet één keer had ik hem geconfronteerd met wat zijn gedrag met mij deed. Feitelijk had ik hem daarmee alle ruimte gegeven om zijn gedrag in stand te houden. Pas nu besefte ik dat ik grenzen had en dat die al jarenlang voortdurend werden overschreden. Dat hij ervoor koos om mij te kwetsen, ook al zei hij nog zo vaak dat dat niet was wat hij wilde. Hij moest de verantwoordelijkheid op zich gaan nemen. Porno overkwam hem niet, het gebeurde niet per ongeluk. Hij koos ervoor. 

Wapen van de satan

Bij hem ging een knop om. Zijn huwelijk, zijn kinderen, daar wilde hij voor vechten. Hij belde de wijkouderling. Hij maakte een afspraak met een therapeut. Hij nam enkele vrienden in vertrouwen. Ik deed dat ook. Al voor mijn man deze keuze maakte, had ik hem verteld dat ik steun nodig had. Ik vertelde mijn ouders en enkele naaste vriendinnen over mijn verdriet. Niet omdat ik mijn man te kijk wilde zetten, maar omdat ik voelde dat ik na al die tijd de steun en het gebed van anderen nodig had. En omdat ik wanhopig hoopte dat dit huwelijk nog te redden was. Wij hebben ervaren dat het heel zegenrijk is als zonden en zorgen in het licht gebracht worden.

Het gebed van anderen is van levensbelang. Ik geloof dat porno één van de machtigste wapens van de satan is om huwelijken te verbreken. Het huwelijk werd door God ingesteld als beeld van Christus en Zijn gemeente. De satan wil niets liever dan dat beeld kapot maken. Hij is de verleider die zo goed weet hoe hij mensen mee kan trekken, de zonde in. Hoe hij mannen zover kan krijgen dat ze hun eigen vrouw ontrouw zijn, haar kwetsen. Hij weet hoe hij verwijdering kan laten ontstaan in een huwelijk en emotionele intimiteit onmogelijk kan maken. Daarom is de strijd tegen porno geen strijd om het gedrag van een man. Het is in de eerste plaats een geestelijke strijd. Meer nog dan gedragsverandering of inzicht hebben mannen en vrouwen nodig dat hun leven vernieuwd wordt, door het bloed van Gods Zoon, dat vloeide op Golgotha. 

Uiteindelijk zag ik daar de grote verandering plaatsvinden. Toen mijn man ging zien wie hij geweest was voor de Heere, met de zonde van porno en al zijn andere zonden en hij terecht kwam bij het kruis. Hij vond door deze crisis heen het leven, omdat hij in zichzelf de wanhoop nabij gekomen was. Maar Christus was daar! Hij stond met open armen te wachten, zoals de vader van de verloren zoon. Hij waste zijn zonden af met Zijn eigen bloed en gaf hem nieuwe klederen. En toen werd ook zijn leven anders. Zijn verlangens werden anders. Zijn houding werd anders. Zijn woorden werden anders. Zijn liefde werd anders. Ik kreeg een andere man. 

De verleidingen waren niet weg. Maar nu streed hij. Omdat hij wist: ik ben niet van mezelf. Ik ben duur gekocht. 

Tips

Een blogartikel is te kort om alles te beschrijven wat er gebeurde, hoe ik me voelde, hoe ik genezing vond, wat geholpen heeft en wat juist niet. Daarom alleen nog enkele praktische tips, ter aanvulling op die uit het vorige blogartikel:

• Pas op voor de overlevingsstand. Het is verleidelijk om gewoon maar door te gaan en te proberen het vol te houden. Je huilt er om, wordt er misschien een keer boos om, maar laat alles verder zoals het is. Je hoopt dat het uiteindelijk wel goedkomt, als je maar goed genoeg je best doet. Maar over-leven is geen leven. Het is niet zoals de Heere het huwelijk heeft bedoeld. 
• Stel grenzen en bewaak ze. Het gedrag van je man is schadelijk voor jou. Als je dat blijft accepteren help je hem daar niet mee en doe je jezelf en je kinderen tekort. Door een grens te stellen zeg je: ‘tot hier en niet verder’. Dat is eng. Want hoe zal je man daarop reageren? En wat als het niet werkt? Wat als je straks echt alleen achterblijft? Je leest hier meer over grenzen.
• Probeer onder woorden te brengen aan je man wat zijn gedrag met jou doet. Als je boos bent, laat het maar merken. Maar je mag ook ook je pijn, je verdriet, je gekwetstheid, je gevoel van wanhoop, je gebroken dromen aan hem vertellen. Misschien is het makkelijker voor je om dat op te schrijven. Mij hielp het om dat zelf onder ogen te zien in plaats van het weg te stoppen. En voor mijn man was het (hoewel het niet meteen tot hem doordrong, want porno doet ook iets met je emoties) voor het eerst dat hij zag wat zijn gedrag voor uitwerking op mij had.
• Bid samen. Als ‘samen’ er niet is, bid dan maar alleen. Maar als het even kan, bid dan samen. In de donkerste tijd van ons huwelijk schreef iemand mij: ‘Satan trembles when he sees, the weakest saint upon their knees’. Alleen de Heere kan je huwelijk redden. En Hij is veel machtiger dan satan. Zijn Zoon Jezus Christus heeft overwonnen! Hij stortte Zichzelf in de dood, wilde de volle toorn van Zijn Vader dragen, om zondaren zalig te maken. Erken dat je beide zondaar bent, de één niet beter dan de ander. En stel je hoop op Hem alleen. 

Door veel goede gesprekken met een therapeut en veel gebed vonden we de weg terug naar elkaar. Langzaam leerden we ons hart open te leggen voor de ander. Angst  week steeds meer weg. De pijn verdween wat naar de achtergrond. Vertrouwen groeide. We durfden steeds meer kwetsbaar te zijn naar elkaar, onze angst, ons verdriet, onze zorgen met elkaar te delen. We kregen weer plezier samen. We gingen elkaar dieper liefhebben dan ooit tevoren. Ik begon me weer geliefd te weten. Er gebeurde niets minder dan een wonder. En samen mochten we het dankend belijden:

Hem nu, Die machtig is meer dan overvloediglijk te doen, boven al wat wij bidden of denken, naar de kracht, die in ons werkt, Hem, zeg ik, zij de heerlijkheid in de Gemeente, door Christus Jezus, in alle geslachten, tot alle eeuwigheid. Amen. (Efeze 3: 20, 21). 

Gebrokenheid

Komt het altijd goed? Helaas niet. Door mee te werken aan dit blogartikel wil ik je laten zien dat de Heere een God van wonderen is en dat Hij werkt, dwars door de meest uitzichtloze situaties heen. Maar soms is Zijn weg anders. Misschien bekeert jouw man zich niet van zijn zonde. Misschien vertrekt hij zelfs. Wat een onpeilbaar verdriet. Raadsels waar we geen antwoord op hebben. Lijden dat volkomen zinloos lijkt. Gebeden maar niet verhoord. Zeg het maar tegen Hem: ‘Heere, ik begrijp U niet’. Hij hoort je gebed en Hij zegt: Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven (Matth. 11:28). Als je huwelijk, je geluk, je zekerheid onder je voeten afbrokkelen, blijven Zijn woorden waar. Vlucht met je verdriet, met al je zonden naar het kruis. Klamp je vast aan Hem, keer je naar Hem toe, Wiens woorden ja en amen zijn. Dan is er ondanks alles vreugde te vinden in Hem.

De naam van de vrouw die in dit artikel haar verhaal deelt is bij Elke Dag Nieuw bekend.