De prediker zei het al:  ‘van alles is een tijd’. Dat geldt deze dagen ook. Hier is de vakantie alweer voorbij. Bij anderen bijna. Ik hoop dat jullie een goede vakantie hebben gehad. Dat je wat uitgerust bent. Tijd hebt gevonden om de Heere te zoeken, te lezen misschien. Of kijk je reikhalzend uit naar de dag dat de kinderen weer naar school gaan, omdat er dan pas wat meer tijd is voor jezelf? Omdat je dan pas een beetje op adem kunt komen? Ben jij één van de moeders die de laatste week van de vakantie zegt: ‘Nog een week vakantie, nog even van genieten. Wat kunnen we nog ondernemen?’ Of ben jij van de groep die denkt: ‘gelukkig, bijna weer ritme, regelmaat en naar school?’

Die laatste vakantieweek begon het hier. Een appje met de nieuwe data voor gebedsgroep van school, data van de vrouwenbijbelkring, de bijbelstudiegroep van onze wijk, de nieuwe luizencontrole datums. Ik voelde hem langzaam neerkomen. Die deken van gejaagdheid. De onrust en veelheid van dingen. Het gevoel van verantwoordelijkheden op mijn schouders.

Zaaien

Misschien herken je dat. Ga jij de strijd aan met je agenda. Je kunt de verantwoordelijkheden weer extra voelen zo aan het begin van een nieuw seizoen. Voor je gezin, je man, je kinderen, je werk. Je hulp op school, je taak in de gemeente op de club of de kinderevangelisatie. Misschien kijk je juist uit naar het nieuwe seizoen. Heb je er zin in en doe je je taak met vreugde. Of doe je het worstelend? De wereld is zo aantrekkelijk voor onze jongeren. Hoe houden we ze vast? Je eigen kinderen, je ziet ze  worstelen met de zonden en verleidingen die aan ze trekken. Het voelt soms alsof we tegen de wereld en alle verleidingen niet op kunnen. Die hebben in hun ogen veel betere kaarten. Ze zijn veel aantrekkelijker. Laat je niet ontmoedigen. Zaai en strooi je aandacht, liefde, daden en woorden in de harten van je kinderen. In de harten van de jongeren, kinderen en mensen die de Heere op je pad brengt. Ook al lijkt het soms ploegen op rotsen. De Heere heeft oogst belooft! En God kan niet liegen. Hij doet wat Hij belooft.

Afgelopen zondag waren we in een Duitse kerkdienst. Daar zongen we een prachtig lied. N.a.v. psalm 126. Die met tranen zaaien, zullen met vreugde oogsten. Met gejuich staat er zelfs in onze bijbel. ‘De vreugde zal op een dag heerlijk zijn hierboven. Strooi goed zaad, door de Heere zelf gezonden en met vreugde zul je schoven binnenbrengen.’ Dat klinkt groot! Te groot. Onmogelijk. De taak is te groot. Je voelt je onbekwaam. Aarzelend zing je dan het refrein mee. ‘Schoven binnen brengen, schoven binnen brengen. Wie met tranen zaait, brengt schoven binnen. Oogst met vreugde. ‘Totdat je je  realiseert dat het hier niet gaat om wie er zaait. Maar dat het gaat om het zaad dat de Heere Zelf geeft! We hoeven niet te ploeteren met eigen zaad. Te worstelen om aantrekkelijkere dingen aan te bieden dan de wereld doet. ‘Alleen maar’ Gods eigen zaad zaaien. Voor het zaad zorgt Hij Zelf. Dat is het beste zaad wat er is.

Met liefde

‘Zaai dan s morgens met het edele zaad van liefde. Houd je hand niet tegen tot het middaguur. Zaai tot in de avond. De oogst zal uiteindelijk heerlijk zijn.’

Zaaien….wel met liefde steeds weer. En lijkt het soms vruchteloos als je naar je puber kijkt die de rug naar alles keert? Voelt het hart van je dochter als een akker vol stenen? Of zie je al het onkruid bij je kind dat alles verstikt? Ja, dat is wat je nu ziet misschien. Maar de Heere belooft! Die met tranen zaaien, zullen met vreugde oogsten. Het was een oude man die voorin de kerk stond. Glimlachend luisterde ik naar hem.  Met tranen in zijn ogen en met overtuiging sprak hij de moeders aan in de gemeente. Ook als je staat de strijken is dat zaaien! Ook als je op zondagmorgen vroeg bent opgestaan om met je kinderen op tijd in de kerk te zijn. Zaaien. De woorden die je spreekt. Je ogen die kijken, dat wat je handen doen. Zaaien.

‘Zaaien in harten, vaak vrucht’loos lijkt het. Het veld in steenachtig, de beloning bestaat nu uit doornen. Maar sommige dingen vallen ook in vruchtbare grond en brengen vruchten, soms wel tot honderdvoud’

Bemoediging

Het bemoedigt. Moedigt aan om weer te gaan. Gaan waar de Heere zendt. De hand weer aan de ploeg te slaan in dit nieuwe seizoen. In je gezin, de kerk, de wijk waar je woont, op school. Gaan waar de Heere je een plek heeft gegeven. Hij belooft de zegen. Hij geeft het zaad. Het gaat niet om ons of om onze eer. Het gaan om Zijn werk, Zijn zaad en Zijn oogst! Laten we dan ook met moed en vreugde zaaien. Tranen, ja die ook. Maar met verwachting. Omdat de Heere het Zelf belooft heeft! Biddend of de Heere Zijn beloften waar maakt in het leven van onze kinderen. Of we het mogen zien en ervaren dat Hij doet wat Hij belooft.

Het lied luisteren? Dat kan hier.