Wonder van Nieuw Leven

Gij hebt mijn gans gestel doorgrond,
Zelfs voor mijn eerste levensstond.
Ik ben verbazend voortgebracht.
Op ’t nagaan van Uw wondre macht,
Sla ik verrukt het ook oog naar boven:
‘k Zal U , mijn Schepper , altoos loven.

Wat een ontzettend groot wonder is het toch.  Hoe vanuit een paar cellen een mens groeit. Een persoon, leven. Als je goed kijkt, zou je met vijf weken kunnen zien, dat de oogjes, een neusje en een mondje al beginnen te tekenen. Er wordt een begin gemaakt van de aanleg van de hersenen. Zes weken, je baby is nog maar zo klein als een rijstkorrel en opeens klopt daar een hartje. Aan het einde van week zeven zijn alle organen klaar, ze hoeven alleen nog maar te groeien. In week acht is er een piepklein,  kraakbenen skeletje gevormd. Week negen, nog maar drie centimeter groot.

‘Op t nagaan van Uw wondere macht, sla ik verrukt het oog naar boven.’

Zo ontzettend klein, maar zo groot aanwezig. Voor andere wil je soms net doen of het er niet is, maar het is bijna het middelpunt van je zijn. Zwanger, het hoort leuk te zijn, maar soms is het best wel afzien. En toch is het ook zo ontzettend prachtig!

 

Handen vol

Zwanger zijn is mooi. Het heeft ook iets tragisch misschien. Soms resoneert het in je hoofd.’ Met smart zult gij kinderen baren.’ Die smart voel je als je ‘s morgen je bed uit moet, maar zo tegen de dag op ziet. Als  je weer boven de toiletpot hang. Als je moppert op de kinderen. Of  heel diep zucht, omdat je peuter wéér je aandacht vraagt. De onzekerheid, de angst of het allemaal wel goed zal gaan. Het kwetsbaar voelen daarin. Als je er ‘s middags  toch voor kies om poosje te gaan liggen, met als gevolg dat de wasmanden blijven staan. Je beseft het weer wanneer je met heel veel schroom toch maar de hulp van iemand aanneemt. Je wilt zo graag zelf doen. Je wilt zo graag sterk zijn.  Nu voel je je zwak. Tekort, falen misschien. Labiel. Teveel met jezelf bezig, te weinig ruimte voor de ander. Handen vol aan jezelf, je gezin, dat wonder wat in je groeit.

‘Niets is, o Oppermajesteit,
Bedenkt voor Uw alwetendheid
Gij kent mij, Gij doorgrond mijn daan;

De ontdekking dat je zwanger bent kan zoveel vragen oproepen. Kan ik dit wel? Hoe moet dit? Kunnen we dit aan? Hoe moet het financieel? Opzien tegen reacties van mensen om je heen misschien. Het kan je onzeker maken. Bang zelfs. Al die zwakheid heeft het ook iets moois. Dat kwetsbare van een vrouw die (net) zwanger is. De Heere heeft ons Zelf gemaakt. Hij kent ons. Hij weet wie we zijn, wat we nodig hebben, wat Hij van ons kan verwachten.

 

Afhankelijk zijn

Hij weet het als je je handen meer dan vol hebt aan jezelf, je gezin en de dagelijkse dingen. Een poosje terugtrekken mag best. Moe zijn ook. Er voltrekt zich een enorm wonder in je. Het is een tijd om stil te zijn, je te verwonderen over dat wat God doet en geeft. Niet dat alles goed en mooi is. Die roze wolk is er lang niet altijd. Nee, dat is  het leven niet. Maar dicht bij de Heere, elke dag manna rapen. Genoeg voor één dag. Heel afhankelijk van Hem. Verwonderd zijn dat Hij kinderen geeft. Te mogen bouwen aan Zijn koninkrijk. Nieuw leven te ontvangen voor Hem. Zorg te dragen voor een stukje van Zijn erfdeel. 

Toen ik jaren geleden zwanger was van onze dochter, preekte er een dominee bij ons over psalm 22. David zegt daar dat hij vanaf de baarmoeder op de Heere geworden is. ‘Vanaf de moederschoot bent U mijn God’, zegt David. Dat was niet iets wat David zelf had gedaan of gemaakt. Het was de Heere die dat deed. Laten we onze kinderen vanaf de moederschoot op de Heere werpen. Vanaf het prille begin. Als alleen jij en je man nog maar van het bestaan van je kindje afweten. Dan al. Je kindje werpen op de Heere. 

 

Vreugde

Week twaalf. Je kindje gaat er steeds menselijker uitzien. Groeien alle kinderen tot twaalf weken ongeveer op dezelfde manier? Vanaf nu begint je kindje een eigen ontwikkeling te tonen. Lengte, gezichtsuitdrukkingen, bewegingen. De piepkleine handjes kunnen vastgrijpen. De kleine minivoetjes trappelen.

Wat een vreugde! Als je de verraste gezichten van de andere kinderen ziet, als die er zijn. Het ongeloof, de verrukking, echt? Een baby?! Wat ontzettend leuk als er vragen komen. Maar mama hoe dan? En als.., maar… Wat heerlijk als je aan het einde van een dag terug kijkt en er achter komt, dat je je best wel goed voelde. Dat je hart en je hoofd weer meer open gaan voor de mensen, de wereld om je heen. Dan is er verwondering! 

Hoe dierbaar zijn m ‘Uw wonderdaan!
Zij zijn onmoog’lijk na te gaan.
Hoe menigvuldig zijn ze o Heer’!
Zou ik ze tellen ‘k zou veeleer
’t Getal der korrelen zands bepalen.
Uw wonderen zijn niet af te malen. 

 

Dit blogartikel werd geschreven door Adriana (die zwanger is van haar vierde kindje). Lees hier meer over het team van Elke Dag Nieuw.