Vandaag schijnt de zon uitbundig. Want een heerlijke warmte voel ik achter het glas. Buiten komen de eerste groene puntjes aan de takken van de heg en ik hoorde vanmorgen de merel die een fluitconcert gaf voor Zijn Schepper. Wat een lofprijzing in de schepping!
De eerste lammetjes werden al gespot: “Mam! Daar lopen ze! Ahhh…” En vol vuur kwam onze 7-jarige binnenstuiven “Weet u? De knoppen van de krokussen zijn uit!” ehm… juist die bolletjes hadden we niet gepoot… “kan het zijn dat ze anders heten?” “Die gele! Krokus toch, of niet?!” twijfel op zijn gezicht waar de eerste sproeten op zijn neus prijken. Als een trofee van de eerste buitenspeelmiddag zonder winterjas. De korte broek die hij vanmorgen aan wilde trekken is nog even terug gelegd in de kast. Als hij buiten 15 jongens kon tellen met een korte broek mocht deze alsnog aan. Toen hij halverwege de dag niet verder kwam dan 2 begreep hij dat het nog ietsje te vroeg was voor blote benen. “Weet je wat ik denk? Dat het de narcis is!” “O ja! Die bedoel ik! Hij is helemaal open!” Het is prachtig die lente. Een seizoen waarin er zoveel belofte in de lucht hangt.
Nieuw leven
Belofte van de komst van de warmte, van blote voeten op groen gras en thee met een koekje in de zon. Deze lente beleven we als gezin de belofte van nieuw leven als nooit tevoren: we kijken uit naar de komst van ons derde kindje.
In huis wordt alles met bezemen gekeerd. Blijkbaar doen hormonen dat met een aanstaande moeder. Andere jaren wapperde ik in het voorjaar een keertje extra met mijn poetsdoek, maar dit jaar is anders! Keukenkastjes worden opgeruimd, de slaapkamers met grof geschud gestoft en geboend. De zolder moet er zelfs aan geloven en wordt een ordelijke chaos in plaats van de bende die het eerst was. “Maar een zolder is toch voor rommel?” sputtert Echtgenoot nog. Helaas, hij sjouwt dozen vol afval, oud papier en kringloopgelukkies naar beneden.
Waar komt dit toch vandaan? Ik ben heel erg blij met mijn opgeruimde planken beddengoed en wat te denken van het ovenrooster wat blijkbaar gaat blinken van een staalspons?! Ik leer nog eens wat! Ja lieve mensen, dit wist ik dus niet. Ook niet dat de rekjes uit de oven kunnen! Met één schroef kan ik ze er zo uitvissen en na heel wat uren bakken en braden en spetteren en sputteren kan ik vertellen dat het poetsen een heel voldaan gevoel gaf.
Lentekriebels
Toch blijf ik mij afvragen: waarom nu? De kachel met roet en stof hebben we niet. Die paar kaarsen die we opbranden in de winter zijn wel te overzien voor de ramen en gordijnen. En wat bof ik toch enorm met mijn huishoudelijke apparaten! De snorrende wasmachine die 1600 rondjes draait om mijn was uit te wringen (ik hang het op een rekje en hoef er niet voor naar de bleek) en mijn trouwe vriend de stofzuiger die vrolijk alle kruimels onder de eetkamertafel opsnoept.
Is het toch de nieuwigheid, het gevoel om getuige te zijn van een nieuw begin? Het gevoel om iets bij te willen dragen bij de uitbundige schoonheid in de tuin? De ramen zijn vandaag gezeemd. Echtgenoot ging gewapend met een emmer en een sopje naar de woestijnzanderige raampartij. Want die zon, die uitbundige zon, die laat precies zien waar de poetsdoek nog niet is geweest. En de wind, die waait waarheen hij wil… bracht ons een zandbak aan woestijnzand. Ineens is het langs de stoeprand precies te zien welke buurman de auto al heeft gepoetst en welke buurman dit later van plan is.
Echtgenoot met een sopemmer. Ja, met een bolle buik moet ik soms kiezen wat ik kan en wat ik laat doen. En omdat mijn prioriteit gisteren anders was dan kijken-door-schone-ramen waren ze wat mat gebleven. De tuinstoelen waren gisteren mijn boen-klus. Want toen kon ik op een schone stoel zitten in de zon. Propere prioriteiten… zeg nou zelf.
Streepjesaanrecht
Voor het geval iemand denkt dat het hier een gelikt paleis is en elke dag instragram-waardig, nou nee. Ik heb gezwegen over mijn aanrecht… wil je het echt weten? Dat draagt de schade van de ovenpoetsactie. Blijvende schade ben ik bang. Want een enthousiaste staalspons die vrolijk over het rekje raasde heeft zijn sporen achtergelaten op het o zo mooie aanrechtblad. Want een aanrechtblad houdt gewoon meer van een poetsdoekje met wat zachtere wollige structuur. Dat weten we dan ook weer. Echtgenoot oppert vrolijk dat ik aan de andere kant van het aanrechtblad hetzelfde streperige resultaat moet boeken. “Dan is het net of het zo hoort!” Ik doe het maar niet. Ik kijk ernaar, met een tikje spijt… zie je dat? Toch een beetje niet-zo-perfect-maar-toch-goed-zoals-het-is. Mooi! Ik poets het gestreepte stukje nog eens extra op.
Heb je zin gekregen om nog verder te lezen over boenen en poetsen, klik nog even door…
Op zoek naar een huishoudplanning? https://elkedagnieuw.nl/een-huishoudplanning-die-werkt/
Gevoel dat je huishouden mislukt? https://elkedagnieuw.nl/overlevingsmodus/
Over poetsen met elkaar: https://elkedagnieuw.nl/samen-huishouden/
En heb je de gouden schoonmaaktip? Deel deze met ons allemaal hieronder…
Dit blogartikel werd geschreven door Marieke. Het team van Elke Dag Nieuw stelt zich hier aan je voor.
Geef een antwoord