Het was op woensdagmiddag, een paar weken terug. De dames hadden nieuwe schoenen nodig en vanwege de uitverkoop leek het mij een gunstig moment om onze slag te slaan. 

En dat ging niet helemaal zoals ik had gehoopt. Bij de op een na laatste winkel begon de jongste te klagen dat ze niet meer verder kon. Ik moest haar maar dragen of anders slepen, stelde ze voor. Toen ik daar niet mee akkoord ging, zette ze al haar drama-tactiek in en begon midden op straat (drukke winkelstraat!) te snikken en luid huilend te roepen: ´Laat u me hier dan zomaar achter?´ Je snapt dat het langzaam begon te borrelen vanbinnen. Ik kreeg haar gelukkig weer zover dat ze nog de laatste paar honderd meter mee sjokte. 

Inmiddels waren we wel twee paar schoenen rijker. Maar bij één van de meiden wilde het niet zo lukken. Op elk paar schoenen dat ik aandroeg had ze wel iets aan te merken. Was het niet de soort schoen, dan wel de maat. Maar uiteindelijk bij de laatste winkel was het raak. Het eerste beste paar schoenen dat we aantrokken was het helemaal. Opgelucht nam ik ze mee naar de kassa, betaalde en omdat ze het wilde, mocht ze ze ook gelijk aan. Maar, om de een of andere onverklaarbare reden, was de pasvorm in die paar seconden veranderd! Mevrouw vond ze nu niet meer lekker zitten. Sterker nog, ze was plotsklaps zo ontevreden dat ze prompt de nieuw schoenen uittrok en boos op haar sokken richting auto stampte. Daar begon ze een hevige woordenwisseling over die stomme schoenen om vervolgens ook nog eens geërgerd uit te vallen toen ze geen snoepje kreeg. 

Pedagogische tik

En toen schoot ik uit. Midden op straat. Ik was zo ontzettend kwaad! Het was gênant. Precies zo´n situatie die ik altijd wil voorkomen. Een schreeuwende moeder en een huilend kind. Ik deelde een flinke pedagogische tik uit. Letterlijk en figuurlijk. En dat gaf twee keer tranen. ´s Middags bij dochterlief, die uiteindelijk na een hele lange huilbui kwam zeggen dat ze er echt spijt van had en toch heel veel van me houdt. En ´s avonds bij mij, toen ik mijn tweede pedagogische tik uitdeelde. Ik gaf mezelf er flink van langs, omdat ik zo had gefaald. Het deed me pijn in mijn hart dat ik het op deze manier had aangepakt. En ik voelde me er heel naar over. En nog als ik eraan terugdenk. Al hebben we het samen natuurlijk diezelfde dag nog goed gemaakt en draagt ze haar schoenen inmiddels elke dag. Ik heb het idee dat ik er het meest last van heb gehad. Vanwege het gevoel van falen. Omdat ik het verkeerde voorbeeld heb gegeven. Niet dat ik haar niet wilde corrigeren, natuurlijk wel. Maar ik merkte heel goed dat ik vanuit mijn eigen boosheid en onmacht handelde. Niks geen elke dag nieuw – moeder. Maar een elke-dag-faal -moeder! 

Geen voorbeeld 

Herken je dat? Zo´n dag waarop je ´s avonds met een brok in je keel bij je slapende kinderen staat te kijken. Ze voorzichtig een kus op de wang drukt en je zo ontzettend schuldig voelt. Omdat je het verkeerd hebt aangepakt. Omdat je niet de moeder was die je wilde zijn, die je had moeten zijn. Je had het zo graag anders gedaan. Maar het mislukte, je faalde. Je was niet zo geduldig als je zou willen. Je was geen voorbeeld voor je kinderen, integendeel. En aan het einde van de dag rest je niets dan jezelf die figuurlijke tik te geven. 

Geen Elke-dag-nieuw-moeder 

En dan komt er een mail voorbij. ´Lieve vriendin van Elke Dag Nieuw´. En je voelt je helemaal niet lief en al helemaal geen moeder die elke dag opnieuw begint. Soms zijn er dagen waarop je weer verder moet met de brokstukken van gisteren. En je overziet het niet.  Of misschien worstel je met je pubers die zo gesloten zijn en waar je niets aan kwijt kunt. Of misschien staat je huwelijk op het punt van breken. En dan komen er mooie blogs voorbij over investeren in elkaar en je zou niet weten waar je moet beginnen. Misschien worstel je met gevoelens van somberheid en depressie en weet je niet hoe je de dag door moet komen. Laat staan dat je energie kunt opbrengen om met de kinderen een gezinsmoment in te plannen. Of mogelijk sta je er alleen voor in de opvoeding, omdat je geen man meer hebt of hij in alle opzichten afwezig is. En dan? Een blijde moeder van kinderen? Een voorbeeld? Hoe moeten ze ooit van jou leren Wie God is? Wat krijgen je kinderen van jou mee? Je voelt de verantwoordelijkheid op je schouders drukken. En je wenst niets liever dan dat je kinderen God gaan dienen, maar hoe? Je ziet de mooie adviezen en lijstjes met tips wel voorbij komen, maar weet niet waar te beginnen. 

Nu niet stoppen met lezen! Ik ga je niets opleggen of voorschrijven. Niet nog een lijstje waar je niet aan kunt voldoen. Ik weet het zelf namelijk ook niet. Maar laatst las ik iets wat me heel veel hoop gaf! 

Opvoedpsalm

Ik neem je mee naar de ‘opvoed psalm’ 78. Daar staan heel veel mooie dingen in. Zoals : Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft. Wat gaat over het doorvertellen van wat God gedaan heeft in het verleden. Vervolgens lees je: En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren.

Vaak stoppen we na deze verzen. En moedigen we elkaar aan om vooral door te vertellen en voor te leven. Laat maar zien hoe jij Gods geboden bewaart, en Zijn daden niet vergeet. En dan zakt de moed je misschien alweer in de schoenen. En denk je aan die keren dat het misging en dat jij je niet aan die geboden hield. 

Niet op ons lijken

Maar nu moet je even verder lezen. Er staat ook nog: ‘En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders..’ Dat is ontmoedigend! Wij zijn geroepen onze kinderen te onderwijzen, omdat ze anders op ons gaan lijken! En is dat niet juist wat we vaak denken en willen? Het goede voorbeeld geven zodat ze zien hoe het moet? Zodat ze juist wel op ons gaan lijken? En juist daarmee leggen we een enorme druk op onze eigen schouders! Want wat zou er gebeuren als onze kinderen op ons gaan lijken? Ja, dan kopiëren ze misschien jouw goede gedrag, je mooie kanten en jouw manieren om God te dienen. Maar andersom ook! Ze kopiëren ook jouw zonden en gebreken. Je hoort ze ´jouw boze toontje´ imiteren als ze in hun rollenspel zitten. Je ziet hoe ze onterecht boos worden. Je merkt hoe ze neigen naar die schermpjes omdat ze jou dat ook zien doen. Willen we dat? 

De voorvaderen waarover gesproken wordt in deze psalm waren God ontrouw, verzochten Hem, klaagden en waren ontevreden. En als wij alleen maar op onszelf wijzen en onze rol dus groter maken dan deze is, dan is de kans groot dat onze kinderen net zo worden. 

Bevrijdend

Maar wat een bevrijdende gedachte: wij hoeven niet op onszelf te wijzen! We mogen hen wijzen op God. Hij is onze hoop. We mogen als het ware hen doorverwijzen. Zoals een arts die een patiënt niet helpen kan, en hem doorverwijst naar een specialist. Zo mogen wij onze kinderen doorverwijzen naar de Grote Medicijnmeester, Christus. Daar mogen we terecht met als ons falen en onze zonden. Maar dat is ook de plek waar we onze kinderen heen mogen wijzen. En zelfs, wanneer ze zelf niet (meer)naar Hem toe gaan, mogen we onze kinderen daar brengen. Op Hem mag onze hoop zijn. Hij doorbreekt de vicieuze cirkel van zonde en gebrokenheid. Door Christus als Het Voorbeeld voor onszelf en onze kinderen. Ja, we zijn geroepen onze kinderen Gods Woord door te geven. En tegelijk hoeven daarbij onze eigen zonden en gebreken niet verzwegen te worden! Wij mogen het erkennen dat wij falende ouders zijn. Het mag ons nederig en klein maken. We mogen onze kinderen heenwijzen naar de Ander, zodat ze niet op ons gaan lijken! 

We mogen het gewoon zeggen: ´Mama is niet volmaakt, ze doet zonden. Maar kom, dan gaan we samen naar de Heere Jezus toe die mijn en jouw zonden wil vergeven!´

Mijn moeder is, net zoals iedere moeder, niet perfect. En een goed voorbeeld zal ze zichzelf nooit noemen. Toch wees ze me wel de weg. Ik zag waar ze heenging met haar tekorten en schuld. Op haar knieën tot God. En als klein meisje schoof ik er dan naast en leerde: Mijn moeder is niet volmaakt, maar haar God wel! Bij Hem moet ik zijn. Dat is heenwijzen in de praktijk. Heel eenvoudig. 

Weet je dat het zelfs gevaarlijk kan zijn, wanneer je een gelovige ouder of grootouder tot voorbeeld stelt. In sommige families komt het voor dat er veel gepraat wordt over het goede voorbeeld dat door een bepaalde persoon gegeven is. Zodat ongemerkt anderen zijn of haar geloofsbeleving en uitingen tot een voorbeeld gaan stellen. Dan wordt dat de norm in plaats van Christus tot norm te stellen. En dan kun je zomaar gaan dwalen. En dan kan een gelovige (groot)ouder onbedoeld het nageslacht in de weg zitten. 

Maar juist daarom mogen we zien op Christus. Wat is het Evangelie toch altijd bevrijdend! Wij kunnen onze kinderen niet tot geloof brengen. Onze woorden en daden komen vaak niet overeen met Gods heilige wil. Maar Jezus kwam volmaakt overeen met de wil van Zijn Vader. 

Zie op Hem

Het is bijna lijdenstijd. De tijd bij uitstek om stil te staan bij het lijden en sterven van de Heere Jezus. Zie op Hem! En geef het door aan je kinderen: zie op Hem! 

Misschien lees je dit met een hart wat verlangt, maar nog zoveel mist. Zie op Hem! Misschien lees je dit en moet je eerlijk zeggen dat je hart en verlangens uitgaan naar alles van deze wereld. Zie op Hem! Misschien sta je nog maar aan het begin van de opvoedingsreis en heb je nog geen idee hoe je alles aan moet gaan pakken. Zie op Hem!   

Misschien worstel je de dagen door. Zie op Hem! Des te zwakker we zelf zijn, des te meer we op Hem mogen zien.  

Daarom, lieve Elke dag faal- moeder. Zie op Hem!