‘Mam, rijden we door het dorp? Ik wil graag door de winkelstraat.’ Het is mijn zoon die het vraagt als we op weg gaan naar zwemles. Waarom hij door het dorp wil rijden? Voor de lichtjes. Nu de dagen korter worden zijn ze weer opgehangen. Ze hangen boven de straten, lichtjes, sterren van lichtjes. ‘Mam, gaat de buurvrouw ook de lichtjes weer in de boom hangen? En andere mensen? Krijgen wij nu ook een kerstboom? En hoelang duurt het nog dan? Ik zou mijn boek al wel willen die ik gekozen heb…en het kerstfeest van school? Daarna is het vuurwerk toch? Mogen we dan opblijven? Hoeveel nachtjes dan nog?’
Als het anders gaat
Verwachtingen. We hebben ze allemaal. Ik heb ze ook. Soms neem ik me voor geen verwachtingen te hebben om wat voor reden dan ook. Maar het lukt meestal niet. Regelmatig moet ik ze bijstellen. Komen ze niet uit. Waren ze te hoog. Is het verkeerd verwachtingen te hebben? Van een fijne dag met je gezin? Van een avondje samen met je man? Van een fijne tijd die komt. Vakantie. Mijn dochter is bijna jarig. Nog twaalf nachtjes om precies te zijn. De dagen worden hier geteld. Ze popelt. Vol verwachting is ze. Hoe kun je verwachtingsvol uitzien naar een kindje dat komt. Natuurlijk mag dat!
Maar wat als het gezellige middagje een flop wordt, omdat de kinderen steeds ruzie maken? Wat als dat avondje met mijn man op de bank uitloopt op drie lange telefoongesprekken van manlief en ik hem die avond dus niet spreek? Wat als onze kinderen andere wegen gaan dan we graag zouden zien? Wat dan?
Wat verwachten we?
Verwachten, uitzien naar. Waar kijken we naar uit? Wat zijn onze verwachtingen? Van wie zijn onze verwachtingen? Als het om onze kinderen gaat, wat verwacht ik dan? Ik denk aan de dingen waar ze goed in zijn. Misschien gaan ze wel dit doen, of misschien zullen ze wel dat. Of misschien ben je juist minder hoopvol en zie je de toekomst als somber en donker. Zoveel criminaliteit, de wereld zonder moraal, geweld. Al dat klimaatgebeuren. De onrust in de wereld. Al het gedoe in eigen land en in de kerk. Daar is ook genoeg wat ingewikkeld is. Verwachting? Hoe dan, waar dan?
De bijbel staat vol van verwachten. Mensen die verwachtingsvol uitkeken naar de Messias, uitkeken naar de verlossing van Israël. Neem Simeon en Anna. Waar was hun verwachting op gebaseerd? Alles om hen heen leek het tegendeel te bewijzen. Zo’n mooie tijd was het niet in Israël in die dagen. Er was duisternis en somberheid, maar toch gaan ze elke dag met een hart dat klopt van verwachting naar de tempel. Ondanks de omstandigheden zien ze uit naar dat wat de Heere belooft had. Omdát de Heere het belooft had!
Hoop houden kan moeilijk zijn
Welzalig is hij die de God van Jakob tot zijn hulp heeft, die zijn verwachting stelt op de HEERE, zijn God (Psalm 146:5).
David vond dat niet altijd even makkelijk, dat verwachten. Hij moet zichzelf wel eens toespreken. Is dat herkenbaar voor je? Als alles anders lijkt te gaan dan de Heere had belooft. Als dingen uit de hand lijken te lopen? Als je echt geen mogelijkheden of oplossingen meer ziet? Als je je afvraagt hoe het nu moet met je zoon die het verkeerde pad op gaat. Als je je afvraagt hoe het moet met je dochter met haar beperking. Je huwelijk dat helemaal niet loopt. Als een kindje dat je verwachtte toch niet komt. David legt zichzelf, zijn gedachten het zwijgen op. Doch gij , o mijn ziel! Zwijg Gode; want van Hem is mijn verwachting (Psalm 62:6).
Verwachting voor onze kinderen
Verwachten,uitkijken, verlangen, dat doe ik ook als ik naar onze kinderen kijk. Soms meer, soms minder. ‘Maar Heere, U hebt het belooft! U hebt Uw naam toch aan hun voorhoofd gelegd. Ze zijn van U, neem ze dan ook. Mag ik het zien, dat ze van U zijn’?!
Ik las er laatst een mooi stukje over. Ik vond het bemoedigend. Graag wil ik het met jullie delen. Het gaat over het verbond dat de Heere met Abram sluit in genesis 15. De man schrijft dat hij als kind mee ging met zijn vader naar bepaalde kerkelijke bijeenkomsten. Zijn vader werd de vraag gesteld ‘hoe is het mogelijk dat al uw kinderen tot bekering kwamen?’ Eigenlijke werd er gevraagd: ’wat hebt u eraan gedaan?’ De ene keer zei zijn vader: ‘het waren de gebeden van hun moeder’. Mooi natuurlijk als we veel bidden voor onze kinderen. En dat moeten we zeker doen! De Heere is een hoorder van het gebed! Een andere keer gaf de vader een ander antwoord. Een betere. ‘Het was de verbondstrouw van onze God.’ Dát is het.
Gods verbondstrouw
In Genesis 15 lezen we hoe de Heere een verbond sluit met Abraham. Abram vraag de Heere om een teken. Om zekerheid. ‘Hoe zal ik het weten?’ De Heere wil dat geven. We kennen de geschiedenis. Abram snijdt de dieren in stukken, zoals de Heere gezegd had en wacht op de Zijn komst. Maar Hij komt niet! De hele ochtend niet, de middag niet, de avond niet. Abram zit daar alleen in de woestijn, hij had Gods gebod gehoorzaamt, maar God komt niet.
De roofvogels komen wel. Abram jaagt ze weg. Zo is het misschien ook wel met het opvoeden van onze kinderen. Zijn we soms niet vooral bezig met het verjagen van ‘gieren’ bij onze kinderen? Abram jaagt ze weg, steeds weer. Maar hij wordt moe. Hij kan dit niet volhouden. Na een hele dag hard werken valt hij in slaap. En dán komt de HEERE. God komt bij Abram als hij slaapt! Hij laat zien dat de vervulling van de verbondsbelofte niet afhankelijk is van Abram. Niet van wat hij doet. Niet van wat wij doen. Abram als vader (en wij als moeders) zijn vol van tekortkomingen en zwakheden. Alles wat van ons gevraagd wordt, is wat we lezen over Abram in Romeinen 4: En ten volle verzekerd zijnde, dat hetgeen beloofd was, Hij ook machtig was te doen (Romeinen 4:21).
Want Gij zijn mijn verwachting , Heere, HEERE! (Ps. 71:5)
Gezegende adventstijd toegewenst!
Dit artikel werd geschreven door Adriana. Ze stelt zich hier aan je voor.
Wat een bemoediging! Bedankt daarvoor!
Wat een mooi geschreven stukje! Dank voor deze bemoediging, precies op het goede moment.