Ook dit jaar werd het Goede Vrijdag en Pasen. Genade en geduld van een grote God die neerziet op deze aarde. Wij mochten gedenken, vieren, verlangen. Gods Zoon werd mens, wilde Zijn leven geven om vijanden met Zijn Vader te verzoenen en overwon de dood en het graf. Hij leeft, ook vandaag nog! Hoe leefde jij toe naar het Paasfeest? Misschien gebruikte je een leesrooster of Paaspakket met de kinderen. Je probeerde in de stille week voorafgaand aan Goede Vrijdag en Pasen extra tijd te nemen voor rust en stilte. Lukte dat? Ik moest denken aan een artikel dat ik na Pasen 2019 kreeg van onze blogschrijfster Marieke, over stilte en de essentie van deze dagen. Ik deel het graag met je.
Verheugd kijk ik naar mijn werkrooster. Ik heb geen afspraak staan. Dat is mooi want ik wil het deze keer anders. De stille week voorafgaand aan het mooie feest dat Pasen heet zou ik zo graag eens écht stil willen beleven. Zonder werkafspraak moet ik daar toch de ruimte voor hebben?
Nog voor de eerste dag van de week om is kijk ik in mijn agenda en zie ik dat er toch meer afspraken ingeslopen zijn dan ik dacht. En voor de tweede dag om is voel ik de rust en stilte die ik voor ogen had als zand tussen mijn vingers doorglippen. Ik vraag mezelf af of het mogelijk is: zo’n stille week in de wereld waarin ik leef. Ik mijmer wat over stilte en rust, ik waan me weer terug in de tuin van het klooster waar ik ooit liep. Stil, sereen, vol regelmaat en voorspelbaarheid. Juist die hoge muren stelden mij zo teleur. Het geluid van buitenaf kwam er overheen buitelen. En wat had de wereld buiten die muren aan mijn stilte?
Kleuter en Zusje roepen me terug op de plek waar ik geplant ben. En dat is zo te horen niet in een stille kloostertuin. Zusje heeft de fase waarin deurtjes dichtsmijten het mooiste is wat je kunt bedenken. Ook als daar het hoofd van Kleuter tussen zit. Als kleuter bijgekomen is van de heuse bult en zijn verontwaardiging is gezakt, klinkt het paasrepertoire van zijn juf door de kamer: “Hij is ópgestaan, Hij is ópgestaan, Hij lééééft… Hij… lééééft!”
Terwijl ik de vaatwasser vul denk ik aan de gebaren die ik heb gezien deze week. Een hand op een schouder, een knikje, een koekje dat gedeeld werd, een glimlach. Gebaren die zeggen: je bent niet alleen. Zonder geluid, maar vol van waarde. Precies waar ik naar zocht in deze week. Zomaar, zonder dat ik er om vroeg. Zomaar, zonder dat ik er naar op zoek ging.
En opeens zie ik die ene foto: in de kerk vol verkoolde resten van banken, verwoest door het vuur, staat het kruis. Nog recht overeind. Juist in deze week staat dat kruis midden in de wereld. Zichtbaar voor iedereen. Het gouden kruis wijst omhoog, schitterend in de zonnestralen. Het kruis wijst, om mij te vertellen dat ik het niet alleen kán en hoef te doen. Juist niet in deze wereld die soms wat weg heeft van een lawaaioptocht met de route dwars door mijn agenda. Bijna Pasen, bijna feest. En ik? Ik ben er stil van.
