Mama de spaghettikunstenaar

Vorige week was ik ijverig bezig om elke spaghettisliert op het bord van onze peuter in een strik te veranderen, toen mijn man me vanuit de keuken vroeg: ‘wat ben je nu eigenlijk aan het dóen’? En ja, ik denk dat het er wonderlijk uit zag. Een moeder die met handen vol spaghettisaus heel voorzichtig sliert voor sliert tot strikken vormt. ‘Ik ben spaghettikunstenaar’, zei ik zo gewoon mogelijk. ‘Niets bijzonders toch’. Tja, mijn manlief begreep het nog ook. Want hij weet dat onze peuter praktisch nooit eet ‘s avonds. En hij zag dat er inmiddels een vierde spaghettistrik in zijn mond verdween.

Maar de eerstvolgende keer dat we spaghetti eten vraagt zoonlief waarschijnlijk weer om strikken. Maar of ik er dan ook tijd en zin en geduld en liefde voor heb? Dat valt te betwijfelen. Want weet je, uiteindelijk is die hele opvoeding van mij toch wel onderhevig aan mijn stemming. En aan mijn energieniveau, de mate waarin ik tegenvallers te verwerken heb gehad, of me ergens zorgen om maak. En dat is voor onze kinderen niet altijd makkelijk. Is mama de ene keer de flexibele, grappige moeder die in oplossingen denkt, de andere keer kan ze zomaar geïrriteerd reageren op dezelfde situatie, of voortdurend kleine beetjes mopperen op alles wat de kinderen doen.

Moppermodus

Vanochtend trof ik mezelf in die laatste modus aan. Ik zou er een lief ding voor geven als onze kinderen zonder protest de tafel afruimen na het eten. Toen dat vanochtend weer eens niet het geval was, begon er een mopperbui die duurde tot we op de fiets naar school zaten. De kinderen deden niets goed in mijn ogen en dat zouden ze weten ook. Terugkijkend was er ook heus wel wat. Maar waarom kan ik dat soms met een glimlach en een grapje oplossen en vandaag niet?

Ach, natuurlijk kan ik zeggen: druk geweest, ziek geweest, niet zo goed geslapen vannacht. En dat zal ook allemaal niet meehelpen. Maar ik wilde toch met vreugde moeder zijn? Ik wilde onze kinderen toch koesteren en deze kleine momenten van samen eten en samen leven? Wil ik dat dan alleen als ik in topvorm ben? Of geldt dat toch wel elke dag? Enne… wat wilde ik deze kinderen ook alweer leren over vriendelijkheid en geduld? Ik kan alleen maar hopen dat ze ook iets leren van slechte voorbeelden…

Vergeetachtig

Ik ben gewoon vergeetachtig. Iedereen die mij kent weet dat ik in de dagelijkse dingen veel vergeet. Maar ik vergeet ook zo vaak al die dingen die ik belangrijk vind om te onthouden. Omdat ze me helpen om de eeuwigheid op mijn netvlies te bewaren. Omdat ik zo vaak weer mezelf centraal zet, als het middelpunt van het leven, en niet God, Die de Koning der Koningen en de Heere der Heeren is.

Ik maakte daarom vanochtend tijdens het ophangen van de was zomaar een lijstje in mijn hoofd:

1. We voeden onze kinderen niet op voor ons comfort, maar voor de Heere en Zijn eer;
2. Hij is de Koning der Koningen en de Heere der Heeren. Hij regeert en doet wat goed is, altijd;
3. Ik ben als moeder geroepen om leven te geven, op vele manieren, de hele dag door;
4. Ik mag onze kinderen opvoeden en koesteren, als Gods handen op aarde;
5. Een zacht antwoord keert woede af, maar een krenkend woord wekt toorn op;
6. Ik ben totaal ongeschikt voor dit moederschap, maar ik mag mijn hulp van de Heere verwachten;
7. Doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen (Psalm 81: 11)
8. Ik heb de liefste kinderen die er bestaan.

Allemaal dingen die waar en echt zijn, maar die ik elke dag weer dreig te vergeten. Dus belangrijker dan de vraag is of ik de volgende keer weer een spaghettikunstenaar zal zijn als onze peuter weigert te eten, is het gebed: ‘Leer mij, HEERE! Uw weg; ik zal in Uw waarheid wandelen’ (Psalm 86: 11).

En jij? Wat zijn de dingen die jij echt zou willen onthouden in je dagelijkse werk en bezig zijn met je kinderen?