Om kwart over acht is mij, op deze historische dag, iets overkomen wat bij mij met stip op één staat bij akelige ril-dingen. Ik ben op een kikker gaan staan! Zo’n langzame, groene, dikke gladjanus die midden in onze brandgang terecht was gekomen. Ik neem mezelf voor om vanaf vandaag éérst de brandgang te bekijken vóór ik de kinderwagen haastig door de nauwe gang duw.
Onze kersverse kleuter liep voorop… heeft die gladjanus niet gezien. Maar ja, hij was ook vol van blijdschap én stoere praat. Want vandaag mag hij voor het eerst naar school. Dan loop je met ferme stappen en op je rug een nieuwe rugzak, vol vragen over gym, gymschoenen, je stoel, je jas en nog 78 andere schooldingen door de brandgang. Dan zie je geen gladjanussen!
Ik had ook haast, hupperdepup, want ik wil op zo’n eerste dag natuurlijk wel op tijd zijn! Met twee kinderen die niet zo van opschieten houden was ik een ware strijd aangegaan met de klok. Ja, ik had gewonnen! Maar zo’n groene kikker kan blijkbaar je planning ineens in de war schoppen. Ook al dacht ik dat ik aan alles had gedacht.
Hekmoeder
Kikker of geen kikker, vandaag is een mooie dag! Er zijn opvoeders die mee gaan helpen bij het groot brengen. Ik moet hem daar wel voor loslaten. Niet zo makkelijk hoor, dat loslaten. Ach, het is maar voor even. Voor ik het weet moet ik weer terugwandelen omdat het boterhammentijd is. En dan start mijn nieuwe functie: hekmoeder! Dat schoolhek is voor mij niet zo onbekend, maar deze functie wel. En nieuwe dingen met nieuwe mensen, dat maakt mij altijd een beetje onzeker. Ik besef nu pas dat een schoolhek ook een soort cultuurtje is. En als nieuweling weet je niet wat de geschreven en nog belangrijker, ongeschreven regels zijn. Hoe ben ik daar moeder-bij-het-hek? Hoe zien andere moeders mij? Welke keuzes ga ik maken als het gaat om het maken van een praatje en belangstelling voor die ene moeder met de zorgen van thuis nog in haar ogen?
Biddend loslaten
Dat loslaten hè, ik ben niet de eerste moeder die dat lastig vindt. In mijn gedachten komt Hanna. Een moeder die haar kind echt los moest laten. Ik zie haar gaan door de straten van Silo. Op weg naar de tabernakel. Aan haar hand loopt haar zoontje, ze gaat hem loslaten. De omgeving waar zij Samuël brengt is geen ideale omgeving om een kind op te laten voeden. Eli is geen gediplomeerde pedagoog en al helemaal geen perfecte vader. Maar Hanna is overtuigd. Ze gaat haar kind, dat wat ze van de HEERE had gebeden, teruggeven aan Hem! Zodat hij voor het aangezicht van de HEERE verschijnt en daar voor eeuwig blijft… Hanna, wat leer je mij veel op deze maandagmorgen. Wat is je vertrouwen in je God groot, zo groot dat je Samuël daar durft los te laten.
En die kleine Samuël, hoe moet dit toch met zo’n kleuter? Er staat in 1 Samuël 1 vers 28 dit: en hij boog zich daar voor de HEERE neer. Hanna is vast geen gediplomeerde pedagoog geweest en ook geen perfecte moeder. Maar Samuël wist wat knielen was. Als je dat je kinderen leert, wat is de tabernakel dan een prachtige omgeving om een kind op te laten groeien. Dichterbij de woonplaats van God kon Hanna haar kind niet brengen. Wat zal ze elk jaar toegeleefd hebben naar de dag dat ze hem weer even in haar armen kon sluiten. Ze zal gebeden hebben voor hem, bij elk steekje misschien wat ze naaide voor dat kleine bovenkleed dat bij elk jaarlijks bezoek voor hem meenam?!
Gevulde rugzakken
Wat een les op maandagmorgen, steekje voor steekje doen we onze taken. We zijn in gedachten bij de kinderen die met hun rugzakken op hun rechte ruggen door de brandgangen gehuppeld zijn. We moeten als moeders die rugzakken vullen met proviand, gymschoenen, een muntje voor het zendingspotje én met onze gebeden!
Mooi stukje! Loslaten blijft moeilijk. Ik ben wél gediplomeerd pedagoog, maar het is echt niet zo dat je dan alles goed doet hoor ;). Die kennis kan je af en toe juist flink in de weg zitten en ik voel me ook afhankelijk van de Heere, want zelf kan ik het echt niet. Ook al ben ik gediplomeerd pedagoog….