Je hebt een gezin met 5 kinderen en dan worden er 7 Chinese kinderen op je pad geplaatst. Drie van hen hebben een handicap waardoor ze veel zorg nodig hebben. Graag stel ik je voor aan dit bijzondere gezin dat steeds weer Gods stem gehoorzaamde en 7 kinderen door adoptie in hun gezin opnamen.
Bezwaren
Ons huis is te klein, het past niet in de auto, we kunnen niet goed genoeg zorgen voor een kind met zo’n handicap… Al die bezwaren hadden Doug en Amanda Hostetler ook. Ze zagen echter steeds weer hoe de Heere voorzag. Elk kind bloeide op nadat het uit het weeshuis in hun gezin kwam en ontwikkelde zich razendsnel. “In een weeshuis hebben kinderen geen eigen identiteit, ze ontwikkelen geen persoonlijkheid. Na de adoptie zagen we elk kind transformeren tot een persoonlijkheid zoals hij bedoeld was”, zegt Amanda.
Docu
In de docu “An Adoption Story” vertellen Doug en Amanda hun verhaal. Prachtige beelden van dit bijzondere gezin, de kinderen en bovenal het getuigenis over de trouw van de Heere, die ook in dit gezin elke dag nieuw is.
Inspirerend
Vorig jaar hebben wij deze kinderen leren kennen toen we op een conferentie in Thailand leiding gaven het kinderprogramma. De manier waarop de broertjes en zusjes met elkaar om gingen was bijzonder. De liefde en blijdschap die ze allemaal uitstraalden heel inspirerend. Hoewel ze natuurlijk een gewoon gezin zijn waar ook wel eens iets mis gaat en waar ook wel eens ruzie is.
Ontroerend en inspirerend! Als ik hoor en zie hoe belangrijk het voor deze kinderen was om uit de instelling in een gezin geplaatst te worden kan ik niet anders dan me afvragen of dat ook een roeping voor ons gezin zou kunnen zijn. Want waarom zien wij ze zo weinig? Gezinnen die, naast hun eigen kinderen, plaats hebben voor een adoptiekind? Een kind zonder ouders dat opgroeit zonder de geborgenheid van een familie?
Maar het geld dan?
Een adoptie kost al snel tussen de 12.000 en 18.000 euro. Dat valt voor veel gezinnen toch niet op te brengen? En hoe kan zo’n gezin dat maal 7 hebben gedaan, in een paar jaar tijd?
De Hostetlers wonen in China en zijn Amerikanen. In Amerika is het veel gebruikelijker dan hier dat er een stichting wordt opgericht waarmee fondsenwerving wordt gedaan t.b.v. adoptie door een bepaald gezin. Het idee is dat het gezin de tijd, energie, liefde, etc. investeert en ánderen het geld ervoor bij elkaar brengen. Een mooi idee! Hier in Nederland heb ik daar nog nooit van gehoord. Ik ken wel gezinnen die ruimte in hun hart én huis zouden hebben voor een adoptiekind, maar er geen financiële mogelijkheden voor hebben. Ik zou best eens willen uitzoeken of een dergelijke stichting ook in Nederland kan worden opgericht. Is er iemand die wil helpen?
Roeping
Omdat Doug en Amanda Hostetler niet alle kinderen van de wereld kunnen adopteren, willen ze meer bekendheid geven aan deze kwetsbare kinderen in instellingen, die zelf geen stem hebben en door de wereld niet gehoord worden. Voor hen is adoptie een combinatie van verlangen en opdracht: hun roeping. En als God roept worden onmogelijkheden mogelijk. Vertrouwen wij daar niet vaak veel te weinig op?
Hoi, insprirerend gezin! Maar ik ben wel benieuwd waarom je in nederland aan de gang wilt met een stichting om adoptie te bekostigen. Er zijn nog zo ontzettend veel gezinnen nodig voor pleegzorg.
Hoi Rieneke,
Je hebt helemaal gelijk wat pleegzorg betreft hoor! Ik zou de eerste zijn om iedereen te stimuleren pleeggezin te worden :-). Alleen, vooral kinderen met een handicap uit landen waar de zorg vaak tekortschiet, hebben óók behoefte aan een liefdevol thuis en een toekomst. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Mijn zus werkt in zo’n land met zulke kinderen die heel, heel graag geadopteerd willen worden, maar waar dat soms gewoon niet lukt. Dat maakt waarschijnlijk dat ik me ook betrokken voel bij adoptie.
Mooi.
Ik kom zelf uit een groot gezin, en de kerkgemeenschap waar ik als kind bij hoorde, voelde ook als een familie, met ooms en tantes en jaarlijks een gemeenteweekend, kerstfeest vieren met een groot kerstdiner en muziekuitvoeringen en toneelstukjes. Ik voelde me gezien. Nu ik volwassen ben, zijn we al 15 jaar aangesloten bij een kerkgemeenschap. Deze gemeente voelt niet zo als familie, meer als een vriend in nood. Als er moeilijkheden zijn, zijn ze er voor je. Maar doordat ik opgegroeid ben in zo’n hechte gemeenschap, heb ik daar wel behoefte aan, en weet ik hoe waardevol het is. Nu ik 37 jaar ben, en zelf een gezin heb, weet ik ook beter, hoe je zelf gemeenschap kunt creëren:
-door de buren te groeten
– door een oude mevrouw uit de kerk, die zelf geen kleinkinderen heeft, te adopteren als oma voor mijn dochter. Heel simpel, ik leer mijn dochter om haar oma Mien te noemen, en voila, dat is onze oma Mien.
– door de buurjongens die zelf geen familie in Nederland hebben (eentje van 7 en eentje van 2) en die graag met mijn dochter spelen, te adopteren als neefjes.
– door het buurmeisje, die ook enig kind is, te adopteren als bonus zusje en haar alleenstaande moeder als zus. Ga zo maar door. Als je wilt, kun je je familie uitbreiden. God brengt mensen op je pad. Beschouw ze als familie. God zegt in Zijn Woord: ik plaats de eenzame in een huisgezin. Wees niet zo gericht op je eigen familie, je eigen noden, maar wees een gezin, een vriend voor een ieder die op je pad komt.
En evenzo voor de alleenstaande, degenen met weinig of geen familie: vraag de Heer om familie, Hij belooft het in Zijn Woord. En kijk om je heen. Eens vertelde mijn buurman dat hij ook in Jezus geloofde. Ik zei hem: ‘dan bent u mijn broer!’ ‘En ik heb er een zusje bij!’ zei hij. Zo eenvoudig.