Met Pubers in Coronatijd

Eigenlijk zou je alles wel willen verklaren wat het leven biedt. Maar helaas kunnen we niet alles begrijpen wat er gebeurt. Zou dat ook niet Gods bedoeling zijn? Toch proberen we antwoorden te zoeken op zoveel vragen. Ook een puber kan zo ronddolen in onbegrip, boosheid of frustratie. De warrige tijd geeft zoveel bizarre gedachten. We moeten nadenken over zaken waar we vorig jaar om uitgelachen zouden worden. Voor volwassenen is het ingewikkeld, laat staan voor onze jongeren. De leefwereld wordt aan alle kanten beperkt. Fijne bezoekjes geblokkeerd, verjaardagen afgelast, bijeenkomsten doorgeschoven, niet naar school, niet even winkelen, bijna geen kerkgang. Steeds meer mensen zitten een poosje binnen vanwege een positieve uitslag. Deuren gaan dicht, alleen raambezoekjes vinden plaats. We hebben weinig te willen, alleen te gehoorzamen. En dat doen we dan ook maar. We bevinden ons in een soort pauzestand, las ik ergens. We dienen allemaal een pas op de plaats te maken.

Creativiteit

Creativiteit slaat toe, dat wel. Tussen de online lessen is er gelukkig ook ruimte voor vertier. De ooms doen een vindingrijk deurspelletje in quarantainetijd. Een tak door de brievenbus en deze dertig keer terugduwen. De kleintjes schateren om die grappige ooms. We videobellen met elkaar, trekken rare gezichten en door het raam zien we dat ons kleine neefje zijn eerste stapjes zet. De weekenden zijn veelal hetzelfde. In het middelste favoriete gedeelte van onze hoekbank is een hele kuil ontstaan! Het resultaat van uren bankhangen. We drinken daar voor de zoveelste keer koffie, delen onze karige belevenissen en volgen de diensten van het Woord via beeld. Doordat we aan elkaar overgeleverd zijn, worden er ook regelmatig kritische noten gekraakt. Eerlijk is eerlijk, ook irritaties vinden plaats en lontjes zijn kort. Het commentaar is soms niet van de lucht. Onze jongeren bekijken de gang van zaken vanuit hun eigen levenshoek.

Voetballen in de woonkamer is ook iets nieuws. Over het algemeen ben ik niet zo moeilijk en mijn huis bevat geen toonzalen, maar overal zitten grenzen aan. Een uitdagend spel, om over de randen van die grenzen te voetballen. Tegelijk het verschil te testen tussen het geduld van de vader en de moeder. Zelf heb ik iets meer rek op het elastiek. Ik bedenk altijd, hoe erg is dit? Ze moeten gewoon eventjes bewegen en ze krijgen daarvoor vijf minuten met die bal. Liever voetballen in de kamer, dan staren naar het scherm. Liever dit, dan buiten een peuk roken. Ik beweeg iets verder mee dan mijn man, maar wonderlijk genoeg komen we altijd weer op het zelfde punt uit. Dat betekent niet dat ik toegeeflijker ben, maar in crisistijd moeten we wat milder zijn en op een creatieve wijze omgaan met geduld. Graag vang je als moeder deze cruciale momenten op en trek je de kreukels van de dag recht, graag voordat de auto van pa het pad oprijdt. Dan smaakt de prak gewoon beter.

Verbondenheid

En ja jongens, je pa en ma zijn gewoon niet meer zo piepjong. Dat is best een gevoelig puntje, vooral voor één van mijn schatten. We doen ons best een open huis te hebben, gezelligheid te bieden, een luisterend oor te zijn en sfeer te creëren. Vrienden mogen altijd komen, zelfs mee-eten is geen probleem. Alleen, degene die de broodjes met knakworst en mayo klaarmaakt, serveert en weer opruimt, heeft wél grijs haar. Mam, zou u het niet eens bruin verven, ofzo? Ik leg met liefde uit, dat ik dat niet van plan ben, omdat ik deze leeftijd kríjg. Ook verzoekt de ander mij of ik voortaan alle media-taal goed uit wil spreken, anders liever gewone woorden gebruiken, vooral in bijzijn van vrienden. Dat is zó cringe, ze hebben het zwaar met die boomers. O ja, en pa als u de kerk inloopt, gewoon uw armen recht en hoofd naar voren. Pfff… Je hoort het al, er valt hier in nog veel te verbeteren.

Toch genieten we enorm van de gesprekken en verhalen. Vooral die uit de oude doos. Dat pa vroeger op zijn zündapp naar vrienden scheurde en dat ma op haar veertiende een vriendje had. Bij zulke geschiedenisverhalen hangen ze aan je lip. Stukje grilworst en blokje kaas erbij en de stemming is compleet. Een goede sfeer geeft positieve energie, het doorbreekt de eenzaamheid en werkt mee aan verbondenheid. Ach, we weten het wel. Je eigen kringetje ga je steeds meer waarderen.

Van hart tot hart

Na verloop van tijd ontdek je als moeder ook steeds meer karakter in je jonge mensen. Er is gelukkig ook ruimte voor serieuze praat. Kostbare ogenblikken zijn dat. Een blik in het hart vertelt wat ze bezighoudt en is goud voor een moeder. Soms zou je meer willen horen. Ik hou mijn lippen stijf op elkaar om op het juiste moment te zwijgen en maar een klein beetje te spreken. Hoe is het met je hart, kind? Kun je de Heere missen in je leven? Soms lukt praten niet zo goed en moeten ze nog leren de juiste woorden te vinden. We luisteren stilletjes naar de verhalen die de jeugd op de fiets verhandelt. Op weg naar school bijvoorbeeld. Over kerkelijke verschillen en gewoonten. Over principes en het naleven ervan. Over keuzes die gemaakt worden in gezinnen en levensstijlen die daar soms niet bij passen.

Zolang je kind op de basisschool zit, denkt het hier meestal niet zo over na. De kerk is de kerk en het Woord is het Woord. Maar in de pubertijd beginnen ze zaken te onderscheiden en merken ze het veel ingewikkelder ligt. Haarfijn kunnen ze aanwijzen waar het mis zit. Als ouders voel je schaamte om al deze verdeeldheid. We luisteren en begrijpen. We leggen ook deze nood voor de Heere neer. God, de Heer’ regeert, ondanks de gebrokenheid waarin we leven. Wat zondige ouders niet kunnen, kan de Heere wél. We zijn op weg, jongens. Veel vragen, dat zeker. ‘Volg Mij’, is Jezus’ antwoord hierop. Zo mogen we als ouders wijzen op het grote goed dat nooit vergaat. Al wordt er geschud aan de basis van ons gezinsleven, wie op de Heere vertrouwd, kan ook omgaan met onbeheersbare dingen. Alleen in Hem is veiligheid en zekerheid te verkrijgen.

Gastblog van Monica Molendijk, vrouw, moeder van vier kinderen (twee getrouwde en twee pubers) en oma van twee schattige kleintjes