Een Bemoediging voor Moeders van Pubers!

‘Mam, er zit een jongen in de klas en zijn moeder is nog maar 33 jaar! Dan bent u echt al veel ouder zeg!’ Mijn jongste zoon, sinds een paar weken op het voortgezet onderwijs, komt binnen, laat met een plof zijn dikke tas vol geleerdheid op de keukenvloer vallen en zakt neer in zijn favoriete hoekje op de bank. Zo, dat is een aardige binnenkomer! Je moet weten, dit is niet zomaar een losse opmerking, maar gesteld door een alerte tiener, die niet om de tuin te leiden is. Wat  zal ik hier eens op antwoorden?

Zeg alles maar!

Is het echt zo lang geleden dat we als ouders zeiden vooral álles tegen ons te zeggen en dat we bij al hun vragen mee willen denken? Dat we in het leven zoveel langs zagen komen, zodat niets te gek is om met ons over te beginnen? Dat was naar aanleiding van een gelezen artikel over jongeren die qua leefwereld zo verschillen met ouders en zodoende uit elkaar dreigen te groeien en langs elkaar heen leven. Maar ja, of ik dít nu wil horen?

Twee helderblauwe ogen kijken me aan, afwachtend en nieuwsgierig. Ik bespeur er ook een olijke blik in en besluit mijn reactie luchtig te houden. Uiteraard wel eerlijk, want ja hij heeft wel een punt. Zijn moeder heeft hier en daar grijze plukken en is zelfs al oma. Eerst maar even drinken inschenken, kan ik mijn antwoord nog even uitstellen. Ja, het leven met pubers is beslist niet saai! En van zulke gesprekken wordt je echt niet minder, misschien wel rijker. Ligt er natuurlijk wel aan hóe je dat aanpakt. Daar gaan we dan!

Verder bent u prima…

‘Zeg, die moeder van jou klasgenoot, zou zij óók de meeste meters scoren bij het baantjestrekken in het zwembad? En zou zij óók stevig overeind blijven staan als jullie judogrepen op haar uitoefenen in de woonkamer?’ Lachend kijken we elkaar aan. ‘Ja mam, daarin bent u echt een kei… Ik vind u verder ook prima hoor’. Hier moet ik het mee doen en het is meer dan voldoende. Voor mijn pubers ben ik gewoon goed, omdat ik mama ben, onvervangbaar en (bijna) altijd beschikbaar. Heerlijk toch?

Ik mijmer voor mezelf nog even verder. Twaalf jaar geleden lag ik in het kraambed van deze zoon en kreeg ik bezoek van onze wijkpredikant. Hij las een gedeelte uit Psalm 71 en zei vooraf: ‘Het is een psalm om behoudenis in de ouderdom en toch lees ik het bij de geboorte van jou kind. De dichter looft God hier om het onderwijs uit zijn jeugd en het doorgeven van Zijn wonderen aan de volgende generatie, een taak juist ook als we ouder en al grijs geworden zijn’ (naar vers 17 en 18). Er liggen kostbare taken voor opvoeders. Opnieuw mag ik me verwonderen dat de Heere me hierin wil gebruiken. Als moeder, als vrouw, als oma, als gemeentelid. Dat Hij krachten en gezondheid schenkt, liefde, betrokkenheid en inzet. Tot opbouw van onze gezinnen en tot uitbreiding van Zijn Koninkrijk.

Wat hebben we een mooie taak, zo’n heerlijke opdracht. Nee, niet altijd gemakkelijk. Maar, moeder van tieners, wees er voor deze prachtige jonge mensen. Parkeer je eigen dingen naar een ander tijdstip en wees beschikbaar.

De deur open

’s Avonds onder het eten kijken opnieuw die blauwe kijkers me aan. ‘Mam, donderdagavond vergadert de ‘Boswichtenclub’. Mag het bij ons?’ ‘Natuurlijk jongen, gezellig!’ Even zucht ik stilletjes, want mijn planning moet ik bijstellen. De dag erna gaan we vanwege de herfstvakantie er even tussenuit en ik wilde inpakken. Maar negen bosvrienden op mijn bank, daar zwicht ik voor!

Mijn man zwijgt wijselijk bij zulke acties, wetend dat deze moeder in haar element is zodra het over jongeren gaat. Gastvrijheid is een belangrijk ding. Met die koffers zal het wel goed komen. Ik herinner me een lezing van een oudere predikant aan een zaal vol vrouwen. ‘Moeders onder ons, zet je deur ten alle tijden open en zorg dat je flessen cola en zakken chippen op de keukenplank hebt.’ Nou je mag het weten hoor. Het werd een reuze gezellige avond! Helemaal toen vader nog frikandellen ging bakken! Met voldoening ruimde ik de afwasmachine in en voelde me dankbaar en rijk met mijn pubers.

Investeren noem je dat, gewoon omdat ze het waard zijn!

In hunne grijze dagen,
blijft hunne vreugd gewis,
zij zullen groen en fris,
gewenste vruchten dragen

Dit artikel werd geschreven door gastblogger Monica Molendijk.

.

.