Eerbiedig vouwt iedereen zijn handen. Onze ogen zijn gesloten als één van hen het woord neemt en de nood van een gemeentelid bij de Heere brengt. Een relatief jonge vrouw is in drie weken tijd ernstig ziek geworden. Een tumor groeit met angstwekkende snelheid en de medische zorg laat op zich wachten. Deze morgen verloor ze het bewustzijn en moest ze gereanimeerd worden. Ongeloof, ongerustheid, verdriet. Het bracht ons bij elkaar. Om het gezamenlijk bij de Heere te brengen.

Verdrietig, maar met een rustige stem geeft de ‘hermana’ woorden aan onze gevoelens. Maar naarmate ze langer bidt, neemt het verdriet de overhand en huilt ze hardop. Om zich vervolgens op haar knieën te laten zakken. Naast haar snikt een andere vrouw mee. In een andere context zou het ongepast zijn. Maar hier is het normaal. Hoe meer geluid, hoe groter het verdriet. Het doet me even denken aan mijn miskraam, enkele jaren geleden. Twee zusters uit de kerk zochten mij op en huilden met mij mee. Het troostte me. Zoiets als de klaagvrouwen in de Bijbel.

Alhoewel ik nu meestal niet meer vreemd opkijk van de expressieve latina’s, is het een grote tegenstelling met de context waarin ik opgroeide. In onze Nederlandse cultuur speelt zelfbeheersing een grote rol. Worden gezegdes gehanteerd als ‘hard gekreten, gauw vergeten’. Het is ook een cultuur waar mensen zich verontschuldigen als de tranen hoog zitten en ze hun best doen om niet te huilen. Hier kunnen zelfs foefjes voor aangeleerd worden.

De diversiteit in culturen is een prachtig gegeven. Zoveel mensen. Zoveel verschillen. Waarbij groepen mensen er dezelfde gewoontes op na houden. Het éne is niet beter dan het andere. Maar om te ontwikkelen is het goed om onszelf af te vragen wat we kunnen leren van de ander. En als het dan om de emotievolle (lees: explosieve) Ecuadoriaan gaat, kan ik niet om de vraag heen of we als Nederlanders ook niet iets kwijt zijn geraakt door zo beheerst te worden. Zo ‘professioneel’. Hebben psychische stoornissen als depressie, burn-out en posttraumatische stressstoornis meer mogelijkheden om zich te ontwikkelen doordat we minder onze emoties uiten? Of ze wel uiten, maar waarbij onze woorden niet de lading dekken?

En, kan het zo zijn dat we het leven minder intens meemaken? Zowel de vreugdevolle als verdrietige gebeurtenissen? Of om het wat minder zwaar te maken: kun je een voorbeeld geven waar je vandaag écht blij van werd? Of misschien juist boos of verdrietig. Hoeveel aandacht kreeg dit van je? Was de gegeven aandacht in verhouding met de intensiteit van je gevoelens?

De praktijk wil niet zeggen dat het uiten van onze emoties uitsluitend luidkeels gehuil of een schaterende lach moet zijn. Alhoewel het aan de andere kant ook geen probleem mag zijn als dit wel op deze manier gebeurt. Het is kijken wat bij je karakter past.

De Bijbel vertelt ons van een huppelende David en een juichende menigte als de ark Jeruzalem binnengebracht wordt. Maar ook van een Michal die haar man hierom veracht. Vond ze dat een koning zich niet zo hoorde te gedragen? Of vond ze dit expressieve in het algemeen af te wijzen?

We lezen van de dochters van Jeruzalem die de Heere Jezus al klagend en huilend volgden op weg naar Golgotha. Ze worden gecorrigeerd. Niet om hun huilen. Wel om hun motief.

Zoveel verschillende culturen, die in stand worden gehouden door groepen mensen. Wat een heerlijke ervaring als verschillen wegvallen en culturen zich verstrengelen in een gezamenlijk voorwerp van liefde.