Nee, dat dekbed is niet gestreken inderdaad. Ik kan daar zelf heel goed mee leven. Ik geniet er altijd erg van om in een bed te stappen dat schoon ruikt. Maar of het beddengoed gestreken is, dat zie je toch niet als je slaapt.
Nachtelijke perikelen
Maar de laatste tijd denk ik soms dat ik meer wakker lig in dat bed, dan dat ik slaap. Ik luister naar gesnotter, gedraai en gesabbel en vraag me af wanneer het huilen begint. Dan gaat het verder zonder na te denken: lampje aanknippen, benen uit bed, spuugdoek grijpen, twee kussens rechtop tegen het hoofdeinde zetten, de baby uit de wieg tillen, zitten, aanleggen, rust. Soms verglijdt er op die manier zomaar meer tijd dan de bedoeling is, en hervindt ik mezelf een uur later met een slapende baby tegen de borst en met een pijnlijke nek. Soms doe ik mijn best om wakker te blijven en lees ik wat. Een boertje, een schone luier, nog even de andere kant, en dan hopen dat de kleine meid weer lekker verder slaapt als ik haar terug leg. Zo niet dan is het nog niet afgelopen. Dan luister ik naar een kraaiende baby, die helemaal geen zin meer heeft om verder te slapen. Of stap ik een keer of zes uit bed om een speentje terug te stoppen. En als het tegenzit, dan herhaalt zich het hele voedingsritueel nog een keer, voordat de nacht is afgelopen.
24/7 paraat
Natuurlijk is de kleinste meid niet de enige die mama nodig heeft ‘s nachts. Onze oudste heeft wel eens een enge droom, die ze dan even wil vertellen. De tweede kan geregeld midden in de nacht niet slapen. Alleen onze peuter meldt zich nauwelijks ‘s nachts, en sliep met Oud & Nieuw zelfs dwars door al het vuurwerkgeweld heen, zodat hij als enige fris en vrolijk aan het nieuwe jaar begon.
‘Hoe houd ik dit nu vol’, verzuchtte ik de afgelopen week verschillende keren tegen manlief toen de wekker ging. Natuurlijk, ik weet het. Het is een fáse. Die nachtvoedingen zijn bij de oudste drie ook een keer overgegaan (ik kan niet zeggen ‘vanzelf’, maar voor de eerste verjaardag doen we er niet moeilijk over). Maar met elk kind dat erbij komt lijkt het beroep op mijn nachtelijke beschikbaarheid wel groter te worden. En groeit ook de moeheid.
Refresh
Ik lees een leuk boek op het moment. Refresh, van Shona en David Murray. Het gaat over rustiger leven, met meer tijd en aandacht voor de dingen en hoe we onszelf niet overvragen. Het boek staat vol met eyeopeners en goede gedachten over omgaan met ons lichaam en onze geest. Een heerlijk boek om te lezen met een pen in de hand, omdat er ook een studiehulp bij beschikbaar is.
Maar hoofdstuk 3 gaat over slaap. En daar knapte ik toch een beetje op af. Want de auteurs komen met overtuigend bewijs van het belang van slaap. Maar daar was ik proefondervindelijk wel achtergekomen inmiddels. Ik weet dat je lijf er uitgeput van raakt (Buiten adem op de trap? Zere spieren? Check). Ik merk dat je concentratie erdoor vermindert (Stoeprandje pakken met de auto? Gedachteloze antwoorden? Ook). Niet al te vrolijk wakker worden? Ik heb het moeder-vermoeidheidscomplex. Maar wat doe je eraan?
Dus maakt de vermoeide mama een actieplan
- Die baby moet toch echt gaan leren drinken uit de fles. Elke dag oefenen, zodat manlief ook eens een nacht voor z’n rekening kan nemen. En warempel, het gaat ook elke dag een beetje beter. Doet die van jou het wel? Maak daar dan echt gebruik van.
- Uitslapen. Op vrijdag en zaterdag kan ik wat langer slapen en daar gaan we dus ook goed gebruik van maken. Gisteren was het zelfs heel onbehoorlijk tot 11 uur.
- Op doordeweekse dagen wordt er niet gewerkt tussen 1 en half 3. Slapen lukt meestal niet, maar languit op de bank, dat kan natuurlijk wel. Het is zó verleidelijk om in die uurtjes te laptop open te klappen of een ander klusje te doen, maar dat komt wel weer in een nieuwe fase.
- In beweging blijven. Als je moe bent heb je de neiging om eerder de auto te pakken, maar juist lekker bewegen doet mij altijd erg goed. Als ik eenmaal naar school heen en weer gefietst ben, voel ik me alweer een stuk beter.
- Kijken naar die lieve kinderen en genieten van alle tijd die je met ze hebt. Ik merk en geloof dat dat een van de beste medicijnen tegen vermoeidheid is.
- Mezelf in herinnering brengen voor wie ik dit nachtelijke werk doe: voor Hem die ons onze kinderen gegeven heeft en mij de mogelijkheid geeft om hen te voeden. Zou Hij dan niet voor mij zorgen als het me soms aan alle menselijke krachten ontbreekt?
- Wél tijd proberen te maken voor stille tijd. Want juist in deze fase, als het niet vanzelf gaat, hebben we het Woord meer dan ooit nodig.
Hij geeft den moeden kracht, en Hij vermenigvuldigt de sterkte dien, die geen krachten heeft. De jongen zullen moede en mat worden, en de jongelingen zullen gewisselijk vallen; 3Maar dien den HEERE verwachten, zullen de kracht vernieuwen; zij zullen opvaren met vleugelen, gelijk de arenden; zij zullen lopen, en niet moede worden; zij zullen wandelen, en niet mat worden.
Jesaja 40: 29-31
–
Waar ik érg naar uitzie is een nacht ononderbroken slapen tijdens de conferentie voor moeders op D.V. 22 en 23 februari. Daar kan geen gestreken dekbed tegenop ;-). Kom jij ook? Er zijn nog plaatsen vrij!
Als aanvulling op je mooie blog…
Jes. 40:11
http://geloof-huwelijk-gezin.blogspot.com/2016/03/hij-leidt-je-zachtjes.html
Mooi dat je het deelt! Bemoedigend en fijn! En over een jaar een 2e conferentie… ! Volgende keer met baby´s vind ik ook een optie hoor… ;-).
Zo herkenbaar!
Met een tweeling die beiden onrustig waren s nachts, heb ook ik heel wat slaapuurtjes moeten missen.
Bij ons heeft het boekje: Slaap kindje slaap
(Even op bol.com kijken) enorme uitkomst gebracht.
Te gebruiken vanaf 6 maanden.
Sterkte allemaal!
Hoe herkenbaar…. Onze oudste begint nu wat rustiger te slapen (2 jaar en een beetje) maar ben ook alweer 9 maanden in touw voor onze kleine meid. Hier zag ik dus heel erg tegenop tijdens de zwangerschap, de nachten. Ik functioneer zoo slecht zonder een rustpauze van (al was het maar) een paar uurtjes aaneengesloten s nachts, en wie wel, eigenlijk. Samen slapen is voor mij het antwoord geworden. Zo houd ik het nog wel vol, maar MOEder…. Vooral smorgens vroeg sjagrijnig tegen de eerste de beste (manlief… ) en dat geeft weer een nieuw schuldcomplex. Bovenop de stapel die er al was, van: wat doe ik allemaal verkeerd (of niet?), ik kan dit niet, ik ben ongeschikt voor deze roeping, …
Hier ook al anderhalf jaar nachtvoedingen met de kleine man. Het eerste jaar sliep hij bij ons, sinds een aantal maanden in zijn eigen bedje. Meestal komt hij net na elven, als ik nét slaap, gelukkig is manlief dan soms nog wakker en brengt hij hem bij mij en weer terug. De volgende is tussen 1 en 3 ongeveer en dan vergeet ik hem weleens terug te brengen… 😉 als hij dan in de vroege morgen weer een keertje wil drinken breng ik hem wel terug en slaapt hij gelukkig tot ongeveer 8 uur zodat ik rustig kan opstarten… wereldje apart die nachtelijke avonturen met baby’s, gelukkig merk ik hier dat ik niet de enige ben. Moeders praten er reallife niet snel over heb ik gemerkt, ik dacht heel lang dat ik echt de enige was en iets heel erg fout ( of goed??) heb gedaan in de eerste maanden. Daag!
Wat herkenbaar om te lezen. Maar tis ook wel weer heel gek hoe snel je die periode vergeet. Onze jongste begon (weer) met nachtbraken toen hij 6 maanden was. Dat heeft ongeveer een half jaar geduurd. Als je er midden in zit denk je dat het nooit ophoud en vraag je jezelf af hoe je je gezin moet runnen met zo weinig slaap… (manlief is zelfs wel eens midden in de nacht vast naar zn werk gegaan om in zn vrachtwagen te slapen, om toch nog even wat rust te pakken…)Dat is nu twee jaar geleden en ik was het al weer bijna vergeten:-) Was gisteren uitgerekend van onze vierde. Nu ik dit lees denk ik wel, o ja, zo ging dat. Benieuwd hoe het deze keer zal gaan … We gaan er met frisse moed tegenaan!!
Ps. Ik hoop dat de conferentie nog eens herhaald wordt over een jaar ofzo. Het leek me zò leuk, maar een baby van nog geen 2 maanden alleen laten zie ik toch niet zo zitten…
Hier nog iemand die bij leven en welzijn volgend jaar graag meegaat. Met een mannetje van 10 maanden dat niet uit een flesje drinkt (en ja, zich afgelopen nacht ook weer twee keer heeft gemeld) is het dit jaar voor mij geen optie om mee te gaan.
Wij slapen samen! Dat vind ik erg fijn, want dan hoef ik niet mn bed uit voor een voeding. Ik kan ‘s morgens vaak niet eens zeggen hoe vaak ik mijn zoon gevoed heb. Mijn man krijgt er al helemaal niks van mee. Ok, wij hebben dan ook maar 1 kind, maar toch.
Ik twijfel nog over de conferentie! Zou wel graag willen, maar het is behoorlijk ver van huis voor mij en ik weet niemand om mee samen te gaan, dus vind het nogal spannend. En ben sinds de geboorte van mn zoon (nov 2017) nog nooit een nacht van hem gescheiden geweest. Ben benieuwd hoe dat gaat, is misschien wel een leuk experimentje 😉
Hoi Nienke waar woon je? Toevallig in/nabij Groningen?
Hoi! Ik woon precies aan de andere kant van het land, Zeeland 😉
Zo herkenbaar Elise, per kind snap ik beter waarom ze ons moe(der) noemen 😉
Hoi!
Fijn om te lezen. Wij zitten zelf al 9 maanden met slapeloze nachten en dat kan behoorlijk opbreken.
Wat helpt is minder te moeten van jezelf, hoe moeilijk het ook is. Dan maar geen ramen zemen etc. Én de rustmomenten pakken als de kleine overdag slaapt en de oudste lief speelt.
Maar zwaar is het, dat is zeker. Maar saar weet de Heere van. Hij kent onze moeheid, hij is zelf ook intens moe geweest. En dan is de tekst waar jij mee afsluit ook zo bemoedigend. Hij geeft den moede kracht. En op grond van Zijn Woord mogen we ook pleiten om kracht.
Lieve moeders, houd moed! De Heere ziet ons en we mogen Hem om kracht vragen. Tot eer van Hem
Groetjes Caroline
Wat een kado om dit in de mail te krijgen..
Met een dreumes van 14 maanden die iets te vaak wakker wordt s’nachts ..
ook last van dat moedervermoeidheids complex. Bedankt voor de bemoedigende woorden weer..
Inderdaad een intensieve periode als je s nachts nog voed! Dan kan het zomaar zijn dat je er even niet meer doorheen ziet en maar zou willen dat t klaar was. Maar weet dat het ook een keer weer voorbij is en dan ben je die slapeloze nachten zomaar weer vergeten. Ikzelf hoef het inmiddels al een tijd niet meer te doen, onze boy is alweer 8 maanden. Maar als ik terug kijk is dat voeden ook wel iets heel kostbaars; dat je het zelf kan geven en dat hechte momentje samen. Ook iets om te koesteren..
Wauw, heel herkenbaar! Moe, soms weet je niet hoe je de dag moet doorkomen. En dan juist die kracht ervaren door het Woord en als ik naar m’n kinderen kijk. Hoop je te ontmoeten 1 en 2 maart! En zal aan je denken vanacht Groetjes, Rianne
Wat je schrijft Elise is precies hoe het mij ook vergaat..soms ben je zo moe van die slapeloze nachten dat je nergens geen puf meer voor heeft. Zou graag meegaan in februari maar ik weet niet hoe ik dat moet doen met een baby die nu nog iedere nacht minimaal 2x komt.
Ha Elize,
Ik leef met je mee! Goed om te weten dat we niet alleen zijn vannacht ;-).
Als het je helpt, is het misschien goed om te weten dat kolven zeker kan (dat zal ik zelf ook moeten doen).
Maar ik weet natuurlijk niet of je kindje al uit de fles drinkt en of je man het zou zien zitten om een keer de nachtdienst te doen.
Mail me anders gerust als je er even over van gedachten wil wisselen.
Groetjes! Elise