Mijn uren en mijn tijd

Met een bakje koffie, geschuimde melk er bovenop, laat ik me in ons heerlijke stoeltje zakken. Het is stil om me heen. Boven ligt onze jongste in haar ledikantje, even een ochtenddutje. En onze stoere schoolbink is aan het genieten bij zijn juf. En oei, wat is het makkelijk om me nu druk te maken over álles wat nog moet gebeuren. Vooraf weet ik al dat het lijstje vol genoeg zou zijn voor 3 weken. Nee, ik laat me echt niet zomaar verleiden om mijn koffiemoment over te slaan. Nee hoor! Dat heb ik gisteren toch ook niet gedaan?

Juffenpauze

Ik geniet van mijn koffie en denk terug aan mijn werkdag die gisteren buiten de deur was. Een dag juf zijn van heerlijke kleuters. Tegen de tijd dat het 10 uur is zeg ik altijd verlekkerd: “Wie helpt er mee opruimen? Dan gaan we daarna onze tassen eens zoeken… dan is het koffietijd!” Ik zie een kleuter die met een zorgelijk gezicht de rits van haar tas open maakt. Opgelucht roept ze: “Ik heb een pakje hoor juf!”. Inmiddels weten ze wel dat ‘koffietijd’ vooral gezellig is. Even niks. Even relax. En of je nu 4 bent of iets met een 3 vooraan: niks klinkt goed! Op mijn juffenstoel voel ik mij nooit schuldig over zo’n relaxmoment. Als ik thuis ben in mijn luie stoel is er altijd een stekeltje…. Want die ramen hè… ze zijn zo opgeknapt van een zeembeurt aan de binnenkant, maar ze zouden nog veel meer opknappen van zo’n zelfde zeembeurt aan de buitenkant. En die lege bloempot op het aanrecht kan ik zo wel even in de bijkeuken neerzetten toch?! Als ik nog een slok van mijn koffie neem hoor ik de-droger-is-klaar-piep. Dat heb je met zoveel stilte om je heen.

Toch weet ik dat het goed is om even te zitten. Even koffie te drinken en te mijmeren over het schrijfsel wat ik in mijn hoofd op poten zet. Ik hoef het niet altijd te kunnen: rennen en vliegen. Een perfect huishouden klinkt natuurlijk prettig maar het blijft een droom. Het is bij mij niet haalbaar. Maar die pauze wel! Ik heb tijd voor stille tijd. Nog niet elke dag, nog niet zoals ik het wil, maar ik heb er de gelegenheid voor. Daar ben ik dankbaar om, ook al zit er een joekel van een vogelpoep op het raam.

In Zijn hand

Die tijd he, ik mijmer nog even verder. Die tijd is niet van mijzelf. Ik lees in Psalm 31 “Mijn tijden zijn in Uw hand” Het zet me stil. Want elke minuut die ik krijg is ontvangen tijd. De tijd die ik apart zet om stille tijd te houden. De tijd die ik apart zet om een nieuwe Bijbeltekst op te zoeken om aan te leren in het gezin. De tijd die ik gebruik om een praatje op afstand te houden met die ene mevrouw uit de gemeente. De tijd die ik … wat lees ik? “Mijn tijden!” Dat is al mijn tijd. Dus ook de tijd dat ik wéér even op mijn telefoon kijk, en waarvoor ook alweer? Ook de tijd dat ik dat ene telefoontje uitstel: dat komt morgen misschien wel. En de tijd die ik bedacht had voor stille tijd maar waar niks van kwam.

Ik lees het nog een keer. “Mijn tijden zijn in Uw hand” Precies, in de handen van de HEERE. David belijdt het in het begin van deze Psalm: “Tot U, HEERE, heb ik de toevlucht genomen, laat mij niet beschaamd worden, voor eeuwig; bevrijd mij door Uw gerechtigheid.” Dat is toch een troost als we de dag aan ons voorbij laten gaan en bedenken wat we met onze gekregen tijd hebben gedaan en wat we nagelaten hebben?

In vers 6 stuit ik op een klein zinnetje met een enorme diepte en rijkdom. “In Uw hand beveel ik mijn geest”. Dit vormt het avondgebed wat joodse moeders aan hun kinderen leren. Elke dag opnieuw. Maria heeft het Jezus ook geleerd. Hij heeft het als klein jongetje gebeden. En deze woorden klonken op die donkere zwarte dag waarop Hij stierf aan het kruis. Ik ben verwonderd: om onze tijd te vullen met genade. Elke dag opnieuw. Genadetijd. Ik heb mijn tijd gekregen om mijn handen te vouwen. Dan moeten mijn poetsdoeken wel even in de emmer. Ik hoef het niet alleen te doen. Geen minuut! Dat vertelt het laatste vers me: Wees sterk en Hij zal uw hart sterk maken, u allen die op de HEEERE hoopt!

De koffie is op. Ik hoor geluid komen uit het ledikantje en als ik op de klok kijk zie ik dat we vaart moeten maken in de richting van het schoolhek. Als ik naar boven loop zingt het in mijn hoofd:

“Neem mijn leven, laat het HEER’,
toegewijd zijn aan Uw eer.
Maak mijn uren en mijn tijd,
tot Uw lof en dienst bereid.”

Dit blogartikel werd geschreven door Marieke. Meer over Marieke kun je hier lezen.