Het is 8.30, dag 1 na de zomervakantie. Ik zit aan de keukentafel met pen en papier. Slaapkamers, inbouwkast op zolder opruimen, speelgoed uitzoeken, schuur, ramen goed doen. Kleding baby uitzoeken. Zoveel is er versloft afgelopen weken. Ik heb gewoon zin om orde op zaken te stellen.

Diezelfde dag huilt onze lieve kleine baby heel wat uurtjes. Van mijn lijstje krijg ik niets afgestreept. Dag twee slaapt onze kleine veel beter, maar vindt onze peuter een stil huis best moeilijk. Iedereen is naar school, papa weer aan het werk. En opeens moet hij zichzelf vermaken. Dag drie. Net als ik de trap op ga met een emmertje en een vuilniszak gaat de achterdeur open. Een blik op de gebogen silhouet in de deuropening, doet me de emmer en de vuilniszak op het aanrecht mikken en de waterkoker aanzetten. Na een week blijkt dat het me lukt net aan het hoognodige te doen.

Wat kan dat frustreren. Waarom haal ik mijn doelen niet? Je moet toch gewoon zelf je huis een beetje op orde kunnen houden? Er zijn moeder met veel grotere gezinnen. Hoe doen die dat? Er zijn van die mooie lijstjes, waarom lukt mij dat niet? Faalgevoelens en schaamte.

Te veel

In de afgelopen weken zag ik het om me heen gebeuren bij twee moeders. Het ging mis. Het werd teveel. Echt teveel. Van die moeders waarvan je dacht dat ze alles konden. Er leken geen grenzen te zijn. En opeens van de een op andere dag (tenminste zo lijkt het dan) waren ze op. Alles was teveel. Dat kan ‘zomaar gebeuren’ dus. Dat maakte mij wel onzeker. We kennen de theorie van lage latten, plannen met potlood, kinderen die zich later niet zullen herinneren hoe schoon het in huis was, enz. Maar zelfs met dat in je achterhoofd kan het soms gewoon veel zijn, te veel. Omdat je zelf niet helemaal gezond bent. Omdat je een kind hebt wat veel aandacht van je vraagt. Omdat je mantelzorg hebt voor een van je ouders. Omdat je veel werkt, of noem maar op.

Ook ik leerde afgelopen maanden de les dat ik het alleen niet kon. Dat de zorg voor je gezin en huishouden (te)veel kan zijn. En dan? Wat kun je doen? Hoe hou je het vol? Hoe zorg je dat je huis leefbaar is en het jou ook allemaal nog lukt?

Het belangrijkste is om het op tijd te signaleren als het niet lukt, als je gefrustreerd raakt. Als je lontje korter wordt naar je man of de kinderen. Als je baalt omdat de badkamer al drie weken niet gedaan is of als je je kind op een ochtend een ongestreken shirt aantrekt. Vraag hulp! Je familie, moeder, zussen. En als je die niet (in de buurt) hebt, of niet wil vragen? Vraag een buurmeisje of meisje uit de kerk of ze een baantje bij je zou willen, om op zaterdagmiddag je huis te zuigen, je ramen te doen of eens een paar keukenkastjes te soppen. Zo’n meisje vindt het leuk om wat te verdienen, ze kost niet teveel en jij kunt een paar klussen afstrepen van je lijstje. Wees creatief om te zoeken naar wat meer ruimte in je hoofd. Als je een peuter in huis hebt, regel met een vriendje dat ze om de beurt kunnen spelen bij elkaar. Kunnen je kinderen met iemand meerijden naar school? Als je kinderen normaal gesproken thuis eten, is er dan misschien tijdelijk een mogelijkheid om over te blijven op school?

Leven van genade

Naast al deze praktische dingen is er een belangrijke les te leren op deze moeilijke momenten. Leren leven van genade. Ook in de praktijk van alle dag. Hulp te leren ontvangen. Je trots te overwinnen. Nederigheid, afhankelijkheid en dankbaarheid te leren. Te ervaren dat Gods kracht juist in onze zwakheid volbracht wordt (2 Kor 12:9). Je kunt denken dat je niet meer kunt betekenen voor anderen omdat je je handen vol hebt aan jezelf. Maar vergis je niet. Het is goed om te leren dat er grenzen zijn aan je kunnen. En realiseer je dat dit (gelukkig meestal) tijdelijke situaties zijn. Er komt een tijd dat jij er weer voor andere kunt zijn misschien.

Drie doelen

Afgelopen weken stelde ik me drie belangrijkste doelen om de zorg voor mijn gezin en huishouden vol te houden. Ik maakte geen lange to do list van alle achtergebleven taken en klusjes (natuurlijk heb ik wel een to do list, maar die ligt niet meer bovenop). Misschien zijn het open deuren. Maar ze helpen mij echt.

1. Zorgen voor voldoende slaap. Ga op tijd naar bed. Zeven nachten in de week minder dan 6 uur slapen is gewoon te weinig. Zelfs voor iemand die beweert weinig slaap nodig te hebben.
2. Ga elke dag naar buiten. Bewegen. Het hoeft geen uren te zijn. Breng in de ochtend lopend de kinderen naar school, om met een omweg naar huis te gaan. Ik heb er dan nog een peuter op loopfiets bij die elke dag weer een stukje van de wereld ontdekt. Dan duurt het wel even voor je weer thuis bent: echt onthaasten.
3. Als je doelen maakt voor de nieuwe maand, maak dan geen lange lijst met grote taken. Kies 2 of 3 dingen die jou helpen om op te laden. Maak geen doelen die op dit moment te veel gevraagd zijn voor je. Doelen kunnen ook zijn: je kinderen liefhebben zoveel je kan of een boswandeling met hen maken om te genieten van de herfstkleuren. Kies dingen waarvan je oplaadt, in plaats van leegloopt.
4. Laatste, maar de belangrijkste. Dagelijks manna rapen. Onze handen ophouden bij de Heere God om dagelijks brood. Kracht voor elke dag, één dag per keer. Er kunnen dagen zijn dat je echt geen kruimel meer over hebt aan het einde van de dag. En toch, in Lukas 12 staat het volgende:

Worden niet vijf musjes voor twee penninkjes verkocht? En niet een van die is bij God vergeten. Ja, ook de haren van uw hoofd zijn alle geteld. Wees dan niet bevreesd: u gaat veel musjes te boven.

en

Let op de raven: zij zaaien niet  en maaien niet, zij hebben geen voorraadkamer en geen schuur, en God voedt hen. Hoever gaat u de vogels te boven?

Dat maakt dat het soms opeens te doen is, omdat God ervan weet.

Ik ben benieuwd. Hebben jullie tips voor als het allemaal net wat (te) veel is?