Over stille tijd: wat de krant niet haalde

Afgelopen woensdag verscheen in het Nederlands Dagblad een artikel van Machteld Meerkerk over Moeskruid – de stille tijdgids voor moeders en de bijbehorende videocursus van Elke Dag Nieuw. Ik was er blij mee, hoewel het omwille van de ruimte wel wat ingekort moest worden. Toen zaterdag bleek dat het RD het artikel had overgenomen baalde ik dan ook wel een beetje. Twee foto’s van mij erbij voegt niet zo heel veel toe. Liever had ik dít nog willen zeggen:

Verlangen

Het is goed om te streven naar stille tijd. De Heere vraagt van ons dat we Zijn Woord lezen: Onderzoekt de Schriften; want gij meent in dezelve het eeuwige leven te hebben; en die zijn het, die van Mij getuigen (Joh. 5:39). We kunnen lezen (niet iedereen op deze wereld kan dat), en we lezen heel vaak woorden die minder belangrijk zijn dan de Bijbel. Daarom mogen we er werk van maken om de Bijbel te lezen. Maar stille tijd is niet maakbaar, door onze trucs en tooltjes toe te passen. Stille tijd houden heeft te maken met verlangen. Heel vaak zit het daar niet goed.

Als we de Bijbel niet lezen en niet bidden komt dat minder door tijdgebrek en meer door een gebrek aan verlangen. Vanuit onszelf verlangen we niet naar God en naar Zijn Woord. Dat verlangen wordt gegeven door de Heilige Geest. Als je ziet hoeveel verdriet je de Heere doet, Die de Schepper van je leven is, door al je zonden, dan kan er verlangen ontstaan naar Hem. Je ziet dat je niet bij Hem komen kan, omdat Hij heilig is. Maar door Jezus Christus, Die gezegd heeft ‘Ik ben de Deur’, kunnen wij tot God gaan. Dat lezen we in de Bijbel. Als ik er niet naar verlang om de Bijbel te lezen en te bidden, als ik er niet naar verlang om Gods stem te horen, dan is er afstand tussen God en mij. Als er geen verlangen is, komt dat vaak door zonden die niet beleden zijn, waar we ons niet over verootmoedigen voor God. Stille tijd heeft dus niet alleen met omstandigheden of met discipline te maken, maar is als een thermometer voor ons hart en de verhouding tot de Heere.

 

Voorrecht

Op een of andere manier lijkt Bijbellezen en bidden soms iets te zijn wat wíj doen voor de Heere, om Hem te dienen. Ik durf het niet hardop te zeggen, maar vind het misschien eigenlijk best wel goed van mezelf dat ik dagelijks stille tijd houd. Maar als ik even nadenk over de majesteit en heiligheid van God, de Koning van hemel en aarde, Die zo laag wilde afdalen tot ons, kleine mensenkinderen, dat Hij ons Zijn Woorden schonk, ja zelfs Zijn Zoon als het vlees geworden Woord, dan staan gedachten stil. Dat wij de Bijbel, het Woord van God gekregen hebben, is een onvoorstelbaar voorrecht. De Heere wil Zich door Zijn Woord bekendmaken aan mensen. Het is Zijn stem die tot ons spreekt. Hij spreekt woorden van verlossing, van heil, van verzoening door de dood van Zijn Zoon. Woorden van hoop en toekomst voor mensen die Hem de rug toekeren. Hoe kan het dat mijn Bijbel dan zo gemakkelijk dicht blijft? Bijbel lezen is nooit een dienst van mij voor God, maar alleen een onvoorstelbaar voorrecht.

 

Verstaan

Begrijpen we de Bijbel? Er zijn allerlei manieren om de Bijbel te leren lezen en te onderzoeken wat we lezen. Daarover lees je in Moeskruid – de stille tijdgids voor moeders. Tegelijk kan de Bijbel een heel onbegrijpelijk boek zijn. Niet vanwege verouderde woorden of lange zinnen, maar omdat ons verstand niet in staat is Gods hoogten en diepten te begrijpen. De Heere Jezus zei Zelf: Daarom spreek Ik tot hen door gelijkenissen, omdat zij ziende niet zien, en horende niet horen, noch ook verstaan. En in hen wordt de profetie van Jesaja vervuld, die zegt: Met het gehoor zult gij horen, en geenszins verstaan; en ziende zult gij zien, en geenszins bemerken (Matth. 13:13, 14). Laten we niet te snel denken dat we begrijpen wat we lezen, maar Gods Woorden in het gebed brengen en Hem bidden of Hij onze ogen wil openen, zodat we Zijn bedoeling zien en onze oren wil openen, zodat we Zijn stem zullen verstaan.

 

Beeld: Niek Stam