De klok van Gods Koninkrijk voor Moeders

Toen ik een jonge moeder van een peuter en een baby was, vond ik de dagen vaak lang duren. En ik vroeg me af waar al die andere moeders zo druk mee waren als ze thuis waren. Toch niet echt met het huishouden? Wat zouden ze dan de hele dag doen? Inmiddels, met een groter gezin en alle bijbehorende uitbreiding aan spullen (rommel), voedsel (vaat), kleding en handdoeken (was) en vieze schoenen (modder op de vloer) weet ik wel beter.

Een huishouden ís veel werk

Elke week is het weer de vraag hoe ver ik zal komen met m’n huishoudplanning. Ik was al nooit écht in mijn element als het op opruimen, strijken en schoonmaken aan kwam. Dat is geen geheim. Hoewel ik echt kan genieten van een opgeruimd huis, vind ik andere dingen al snel belangrijker. Het afgelopen jaar kwamen daar veel ziektedagen bij. Dat maakt dat ook de dingen die ik wél noodzakelijk vind, regelmatig blijven liggen.

Pas had ik zo’n dag dat ik een heleboel achterstand te verwerken had. Ik keek naar de bergen schone was en probeerde in te schatten hoeveel tijd het zou kosten om dat op te vouwen. De moed zonk me in de schoenen. Dat leek me minstens 3,5 uur werk. In een opwelling zette ik mijn stopwatch aan en ging aan de slag. En wat bleek? Vijftien minuten. Ik vond het een heel karwei, maar was niet meer dan vijftien minuten bezig geweest. En dat was inclusief het begeleiden van de peuter die wilde ‘meehelpen’ met was vouwen.

Stopwatch

Laatst had ik een enorm rommelige dag met onverwacht bezoek, een ziek kind, zwemles, gekke telefoontjes en anders-dan-andere klusjes. Ik had het voor elkaar gekregen om eten te koken en te eten met de kinderen en toen ze rond 20 uur allemaal min of meer in bed lagen kwam ik beneden in een keuken die eruit zag alsof er een bom ontploft was. Waar moest ik beginnen? Ik zette de stopwatch maar weer aan, liet de koffie pruttelen en ging aan de slag. Toen eindelijk het speelgoed was opgeruimd en de keuken netjes was zakte ik met mijn bakkie troost op de bank. Rust in huis. Ik had het gevoel alsof ik úren bezig was geweest, maar mijn telefoon zei me dat het niet meer dan 20 minuten was geweest. Hoe bestáát het!

Je tijd bijhouden is soms heel verhelderend. Het laat me zien dat veel huishoudelijke taken mínder tijd kosten dan ik van tevoren zou denken. En dat ‘schermtijd’ meestal langer duurt dan ik me voorneem. Even een mailtje zus, een appje zo, een recept opzoeken, en voor ik het weet is er een uur om. Hoe bestáát het!

Tijd die wegglipt

Het is voor mij en veel andere jonge moeders een steeds terugkerende vraag: hoe vind ik de tijd voor stille tijd? Wanneer is er tijd om te werken aan de dingen die ik écht belangrijk vind? Hoe maak je tijd voor een gesprekje één-op-één, om het hart van je kind te leren kennen en ook iets van jezelf te laten zien? Ik heb vaak het gevoel dat ik de hele dag enórm druk ben met werk dat écht niet kan wachten. En natuurlijk is dat ook zo. Maar als je je tijd eens eerlijk opneemt ontdek je al snel dat er ook veel tijd zomaar wegglipt. Dan zie ik vele kwartiertjes waarvan ik eigenlijk niet weet wat ik gedaan heb. Of ik weet het wél en ben er niet trots op.

Hoeveel minuten besteed jij per dag aan Bijbellezen? Hoeveel minuten aan een gesprekje van hart tot hart met elk van je kinderen, aan het strooien van zaadjes in hun hart? Hoeveel minuten van je dag besteed je aan het koesteren en liefhebben van je kinderen? Hoeveel minuten van je dag krijgt je man je onverdeelde aandacht? Hoeveel minuten van je dag ben je bezig met gebed, in je ‘binnenkamer’ of tijdens je dagelijks werk? Voor mij zijn die vragen beschamend.

De klok van Gods Koninkrijk

Ik denk wel eens: ‘stel je voor dat ik 80 mag worden, en ik kijk terug op mijn leven… Welke dingen wil ik me dan graag herinneren? En welke doen er dan helemaal niet meer toe?’ Waarschijnlijk denk ik dan niet meer aan mijn al dan niet blinkende badkamervoegen. Of aan de stofnesten achter de verwarming. Ik denk dan ook niet meer aan het wereldnieuws dat ik las op 12 november 2019. Zou het dan niet gaan om de dingen die waarde hebben voor de eeuwigheid?

‘O Heere, print de eeuwigheid op mijn netvlies’. Het gebed van Jonathan Edwards komt me weer in gedachten als ik de start-knop van mijn stopwatch in druk. Het is een gebed om na te bidden, soms vurig en verlangend, soms aarzelend en stamelend. Het gaat niet om efficiëntie in het Koninkrijk van God. Het gaat om een blik op de eeuwigheid. Die eeuwigheid is er vandaag. Die blik op de eeuwigheid kan alleen gevonden worden in een voortdurend biddend leven, aan de voeten van de Heere Jezus. Waar Martha niét was, omdat ze ‘bekommerd en ontrust’ was over vele dingen. Waar Maria het beste deel koos.

En waar Zijn stem klinkt: IK ZAL ZIJN DIE IK ZIJN ZAL. Ik ben Dezelfde, voor nu en voor eeuwig.

Aangaande de dagen onzer jaren, daarin zijn zeventig jaren, of, zo wij zeer sterk zijn, tachtig jaren; en het uitnemendste van die is moeite en verdriet; want het wordt snellijk afgesneden, en wij vliegen daarheen.
Wie kent de sterkte Uws toorns, en Uw verbolgenheid, naardat Gij te vrezen zijt?
Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen.
Keer weder, HEERE! tot hoe lange? en het berouwe U over Uw knechten.
Verzadig ons in den morgenstond met Uw goedertierenheid, zo zullen wij juichen, en verblijd zijn in al onze dagen.

Psalm 90: 10-14

Houd jij je tijd wel eens bij? Wat valt je dan op?

Dit blogartikel werd geschreven door Elise. Je kunt hier meer over haar lezen.

–