Pas stond ik voor de spiegel. Nee, niet de spiegel in de badkamer of de gang. Maar zo’n spiegel waar je zomaar opeens pardoes tegenaan botst. Dit keer hield mijn man hem voor mijn neus. Ik kwam binnen in de woonkamer en mijn ogen werden groot. Mijn hartslag versnelde en mijn hoofd begon al overuren te draaien wanneer en hoe en waarom ík deze grote bende weer moest gaan opruimen. Lieve help, kinderen…! Wat kunnen ze er een puinzooi van maken. Blijkbaar uitte ik hier ook het een en ander van hardop, want er volgde een reactie. ‘Je vindt het wel lastig hè, om te denken: Wat heerlijk dat mijn kinderen zo lekker kunnen spelen!’

Ze moeten altijd mij hebben…

Ja, dat vind ik soms inderdaad lastig. Als in de ene hoek poppenkleertjes, flesjes, doekjes en een hele poppen-baby-uitzet over de grond liggen uitgewaaierd. Als aan de andere kant een flinke stapel kinderboeken uit de kast zijn getrokken. Als aan de eettafel scharen, potloden, lijmklodders en heel veel kleine snippetjes papier liggen te wachten. Als de bank nog getuigt van een koffiemoment met lekkere kruimelkoeken. Dan zie ik vooral heel veel rommel en chaos in mijn huis.

Ik ben niet perse zo’n opgeruimd type. En ik heb ook niet het verlangen dat mijn huis zo mooi en clean moet zijn dat het in een tijdschrift kan staan. Maar rust en overzicht heb ik wel nodig om de boel een beetje te kunnen bestieren. Nette rommel, zeg maar. Enigszins glad en opgeruimd, maar nog wel de uitstraling dat we in een zespersoonshuishouden met jonge kinderen leven.

Met enige regelmaat ontstaat dit gevoel wel: Help! Wat hebben jullie nou toch weer gedaan? Kan het hier in mijn huis ooit ook maar een uurtje netjes zijn? Voor mijn gevoel zit iedereen mij dwars, zit alles tegen en lijkt het erop dat alles zich inspant om mijn behoefte aan orde en rust te dwarsbomen. Vreugde is ver te zoeken, en mijn humeur zakt naar een dieptepunt. Weet je wat het grootste probleem hiermee is? Ik kijk alleen maar naar mezelf.

Ik las ergens: ‘Dat ik aan allerlei dingen geen vreugde beleef, komt ironisch genoeg door mijn grote aandacht voor mijzelf – voor mijn ‘ik’. Het egoïsme, dat mij ervan weerhoudt mezelf aan anderen te geven om anderen blij te maken, weerhoudt mij er ook van de duizenden kleine geschenken op te merken die God mij iedere dag aanbiedt en mij hierin te verheugen.’

Vreugdevol leven

Dat is de spijker op zijn kop. Pijnlijk ook wel. Want ik onthoud mezelf en anderen hiermee zoveel! Ik denk dat we moeten leren dat íeder moment een mogelijkheid in zich heeft. Een kans om vreugde te beleven. Zal ik een voorbeeld geven? Kijk naar mijn kinderen, precies zoals ze op dát moment zijn. Die zijn niet bezig met wat ze hebben gedaan of wat ze straks gaan doen. Ze genieten gewoon van het moment. Van waar ze nu mee bezig zijn. Van samen zijn, van samen spelen. En ze zien geen rommel. Ze zien iets wat op dat moment hun leven verrijkt.

Het draait hier niet allemaal om mij. Dit is niet alleen míjn huis. We leven er met z’n allen. Het gaat om ons thuis!

Dat betekent dus dat we rekening houden met elkaar. Elkaar ruimte geven, van elkaar genieten en elkaar helpen. En dat er voor alles een tijd is. Een tijd om te spelen en een tijd om weer op te ruimen. Een tijd om rommel te maken en een tijd weer een orderondje door het huis te doen.

Ik heb een mooie taakverdeling bedacht: Ik ga genieten van mijn kinderen als ze spelen en als ze het leuk vinden, doe ik met ze mee. Als het tijd is om op te ruimen, ruimen we allemaal, met elkaar, de boel weer op. Kinderen blij, mama blij. Een thuis vol vreugde.

Te ideaal? Wel een mooi streven, vind ik. Ook al weet ik dat ik ongetwijfeld tijdens de opruimsessies die nog zullen komen, vaak zal moeten motiveren, stimuleren en ook weleens met een strenge blik mijn kinderen aan het opruimen moet krijgen. Maar laat ik de verandering maar niet direct van mijn kinderen verlangen. Eerst zelf beginnen. Leven vanuit vreugde.

Even opnieuw

Ik stel me voor dat bovenstaande herinnering anders gaat:

Ik kom binnen in de woonkamer en kijk om me heen. Mijn 2-jarige peuter speelt met haar zus van 4 met de poppen. Ze vouwen op hun manier de was en geven drie flessen tegelijk. Wat schattig!
Mijn oudste is verdiept in een van de vele boeken die naast haar liggen, onze boekenwurm. Dat ga ik vanavond ook eens doen: Verdiept in een boek, met mijn benen opgetrokken en een muziekje even naar een andere wereld.
Onze zoon houdt van tekenen. En hij werkt ook als een echte kunstenaar: compleet focussen op het werk, omgeving vergeten en materialen gebruiken alsof de voorraad onuitputtelijk is.
Ik kijk naar mijn man die met zijn krant op de bank zit en verzucht: ‘Heerlijk hè, als ze zo lief spelen.’  Ik kijk naar de kinderen en zeg: ‘Wat zijn jullie heerlijk aan het spelen, morgen kunnen we verder! Voor nu, opruimtijd! Wedstrijdje doen? In 10 minuten klaar! Start!’

Dat klinkt meer als thuis. Als samen. Als minder ‘ik’, en veel meer ‘wij’.

Dit huis, ons thuis

Liefde. Vertrouwen. Jezelf zijn. Gezelligheid. Plezier. Rust. Veiligheid. Ieder mens heeft behoefte aan een thuis. In het boekje ‘Vrouw vandaag’ schrijven Wilma Samyn en Marieke den Butter: ‘We zijn met het verlangen naar een thuis geboren. In de hemel zal dit verlangen echt bevredigd worden, maar tot die tijd is het thuis dat wij als vrouwen mogen creëren een plaats hier op aarde die het dichts bij ons hemelse thuis komt.’

Een huis wordt een thuis door de mensen die er wonen. Iedereen is daarvoor nodig! Een vader die beschikbaar is voor zijn gezin en waar je op kan vertrouwen. Kinderen die levendig en enthousiast hun verhalen delen en in hun spel leren voor het leven. En hoe belangrijk is ook jouw taak als moeder: Iemand die ernaar verlangt om te zorgen, te dienen en geborgenheid te bieden. Een moeder die graag ziet dat iedereen tot rust komt na een lange dag van huis te zijn geweest.
Onderlinge liefde, vreugde en aanwezigheid geven kleur aan het gezinsleven en maken het mooi.

Thuis is een sfeer. Iets waar je met je hele persoon, met al je zintuigen op bent betrokken. Een plek waar je naar verlangt en waar je graag bent. In hun boekje sporen Wilma en Marieke je aan om van je huis een plek te maken waar alle vijf de zintuigen worden gevoed.

Zien: Het oog wil wat! Gezellige kaarsjes of een bos bloemen. Zorgvuldig uitgekozen kleuren op de muur of een mooi schilderij. Een wand met knutselwerkjes van de kinderen, die stil getuigen: hier wonen wij!

Horen: Luisterboeken om bij te fantaseren of een rustig muziekje om bij weg te dromen. Een moeder die luistert naar de verhalen van haar kind of het bemoedigt als het even niet weet hoe het moet. Ook een rustige, kalme toon in spreken doet wonderen in huis!

Voelen: Een lekkere bank met zachte kussens. Een dikke fleecedeken om onder weg te kruipen als het koud is. Soms zegt een knuffel meer dan 1000 woorden. Een kus van papa voor mama, een omhelzing voor je kind als het thuiskomt. Liefde voelbaar in huis.

Ruiken: Een nieuwe badschuim voor onder de douche of een geur diffuser in de woonkamer. Een heerlijk schoon opgemaakt bed waar de lentelucht nog inhangt en de geur van een lekkere winterse hap in de keuken. Wie herinnert zich dat niet van vroeger?!

Proeven: Pannenkoeken eten aan het einde van elke vakantie of op een hete zomerse dag een ijsje gaan eten. Op zondag een heerlijke kop koffie met een lekker baksel erbij. Soms kan iets kleins van een moment iets groots maken.

‘God heeft ons met al deze zintuigen geschapen. Wat een voorrecht, dat we door ons huishouden aan allen die in ons huis zijn mogen laten zien, proeven, ruiken, horen en voelen dat de Heere goed is!’