We hopen terug te gaan. Dat wil zeggen: als de Heere het wil laten we binnen een jaar Ecuador achter ons en zullen we weer invoegen in Nederland. Met het nemen van deze beslissing, wordt er een deur geopend. Een deur die je eigenlijk liever nog even dicht zou houden. Omdat het leven in twee werelden zo intensief is en ten diepste te kort doet aan de mensen waar je fysiek op dit moment nog bent. Daarbij komt dat er wel heel veel gedachten over de nieuwe toekomst zijn, maar er nauwelijks antwoorden gegeven kunnen worden.
Een woning kopen
Lieve, betrokken mensen vragen ons waar we gaan wonen. Of we alvast een huis kunnen kopen, dan willen zij die wel verbouwen voor ons. Deze éne vraag is de ingang naar vele andere vragen. Kunnen we überhaupt een huis kopen? Zo, vanuit het buitenland? Als dat kan, zijn er dan huizen voor ons relatief grote gezin die we kunnen betalen? Nu, met de huizencrisis? En als we een huis kunnen vinden, willen we dat dan wel? In een jaar van afscheid nemen en afhechten ons bezig houden met verfkleuren etc.?
Een andere vriendin bood aan om onze inrichting voor haar rekening te nemen. Lief aanbod, maar zo ver van onze realiteit. Want er zijn andere zaken die ons bezig houden. Kinderen, die het écht een ding vinden om hun moeizaam verworven vriendschappen op te geven. Of de basketbalvereniging achter te laten waar zoveel uren worden doorgebracht. Kinderen die heel dapper proberen om het positieve in de remigratie te zien, omdat ze geen keuze hebben. Maar waarbij gevoelens van verlies en verdriet het toch al snel overnemen. Kinderen die de meeste tijd van hun leven hier gewoond hebben. En nu dus helemaal niet het gevoel hebben dat Nederland ‘thuis’ zou zijn. Kinderen die zo heerlijk genieten van een niet rijpe mango met zout en griezelen van drop.
Normaal
De theorie zegt dat remigreren (terug gaan naar thuisland) moeilijker is dan emigreren (verhuizen naar gastland). En dat je net zoveel jaar moet uittrekken voor het invoegen als dat je nodig had om te wennen in het gastland. Niet echt bemoedigend. Ex- zendingswerkers lieten weten dat ze al snel te horen kregen ‘nu weer normaal te moeten doen’. Normaal… wat is dat precies? Als de invloed van een x- aantal jaar op het zendingsveld onmogelijk is uit te wissen? Een familielid vroeg of ik me realiseerde het één en ander te moeten veranderen als er geen ‘zending’ meer voor mijn naam staat. Is dat zo? Maar wat zou dat dan zijn?
Al met al, onze beslissing om terug te gaan is er één met grote gevolgen. Zoals al heel veel mensen voor ons die stap hebben gemaakt. En allemaal tijd nodig hadden om het verleden een plekje in het heden te geven. De zendingsopdracht is: Gaat dan henen, onderwijst alle volken (…). En ziet, Ik ben met ulieden al de dagen tot de voleinding der wereld (Mattheus 28 vers 19 en 20).
Hij wás erbij. En zál er zijn. Ook in de onbekende toekomst.
Wat komen daar veel wisselende gevoelens en emoties bij kijken Annelien, en wij hebben er ten diepste geen idee van! Sterkte in het afronden, afscheid nemen en vooruitzien en organiseren. Maar ook in de gevoelens van eenzaamheid als gezin omdat niemand écht kan peilen wat het voor jullie betekent. Maar ook veel zegen en vreugde nog toegewenst in de momenten die je daar met elkaar nog zult beleven. Ik bid voor jullie!
Paslm 139: HEERE! Gij doorgrondt en kent mij. Gij weet mijn zitten en mijn opstaan; Gij verstaat van verre mijn gedachten. Gij omringt mijn gaan en mijn liggen; en Gij zijt al mijn wegen gewend. Gij bezet mij van achteren en van voren, en Gij zet Uw hand op mij. De kennis is mij te wonderbaar, zij is hoog, ik kan er niet bij. Waar zou ik heengaan voor Uw Geest en waar zou ik heenvlieden voor Uw aangezicht? Zo ik opvoer ten hemel, Gij zijt daar; of bedde ik mij in de hel, zie, Gij zijt daar. Nam ik vleugelen des dageraads, woonde ik aan het uiterste der zee; Ook daar zou Uw hand mij geleiden, en Uw rechterhand zou mij houden.