“Sssst!”

Ik kijk verbaasd om en dan zie ik haar staan, onze dreumes van twee turven hoog. Verkreukeld zomerjurkje waar de hele dag al in gesjouwd wordt met een schep op een fiets, verwarde haartjes die eigenlijk te lang worden en nodig in twee staartjes gekapt moeten worden. Blote beentjes met alle plekken en schrammen van het buitenspelen gestoken in kaplaarzen, de linkerversie aan de rechterkant en andersom zie ik. Maar ik grijns om haar stilteroep.

Onze dreumes is niet van de stilte. Ze houdt van lachen en gillen en praten en schreeuwen en dat in een tijdsbestek van 3 en een halve minuut. Ze laat als 3^e in de kinderrij van zich horen en zorgt er met haar rappe loopje voor dat ze nooit als laatste ergens aankomt.

Nu staat ze stil. Muisstil. Op een wat fluisterend klokkend geluidje na. Het is precies hetzelfde geluidje wat ik maak als ik haar wil troosten. Ik maakte het geluid regelmatig en bijna vanzelf bij een huilbuitje toen ze als een kleine kruimel in de wieg lag te worstelen om wakker te blijven.

Dreumes staat daar te sussen naast de poppenwagen waar ze zojuist nog parmantig mee door de tuin paradeerde. De poppenwagen waar ze gisteren languit voor op haar buik lag. Met schroevendraaiers in verschillende maten om haar heen. Het wiel had een losse schroef, grote broer had de boel gerepareerd en ja hoor… dreumes deed het natuurlijk even dunnetjes over. En vandaag ging ze op zoek naar de pop, de poppenwagen én de schroevendraaiers!

“Ssst… slaap… moe…”  fluistert ze me toe. Ter verduidelijking waarom ze zo stil staat.

Ik hoop heel erg op een enthousiaste poppenmoeder die uren en uren speelt met een pop en een miniatuur kinderstoel. Die koffie zet in haar keuken en boontjes kookt in haar minipan.

Ik ben moeder en juf. Het voelt soms als dubbelvla. Twee kleuren in één pak met een vage scheidingslijn. Ik geniet oprecht van spelende kinderen om me heen. Toch weet ik sinds de bruine-bonen-les dat het niet allemaal maakbaar is. Rauwe bonen waren het, want de gekookte eet dreumes zonder pardon weg. Nee, de rauwe bonen die ik speciaal had gekocht om mee te spelen.

Ze had plezier voor tien, genoot van alle mogelijkheden met de kleine bruine bolletjes. Maar wij bleken ook een recordhoudertje te hebben in handen-vol-bonen-laten-springen-op-een-houten-vloer…! Eentje met een verkreukeld zomerjurkje en een linker kaplaars aan haar rechtervoet.

Speel goed tips:

• Kosteloos materiaal is verrassend leuk! Berg het flitsende speelgoed eens op en zet een mand klaar met wc-rollen (niet alleen de lege rolletjes), lege verpakkingen, een reststuk van het inpakfolie…
• Met meerdere leeftijden (en ontwikkelfases) is het fijn om allemaal een eigen plekje te hebben om te spelen, of een grote doos waar spulletjes in opgeborgen kunnen worden. Een klein tafeltje met daarop 3 peuter-dingetjes nodigt de peuter uit om juist daar te gaan spelen.
• Begin de dag altijd met een opgeruimde speelplek. Ook de box! Dat nodigt uit om te gaan beginnen, want het ziet er overzichtelijker uit dan de rommelige berg van gistermiddag.
• Zand, water, klei, etc… het geeft gegarandeerd speelsucces! (Meestal ook wat moeder-ergernis, helaas zit dat bij het plezier inbegrepen). Met het mooie weer zet je een bak “vieze” diertjes en een bak zeepsop met een borsteltje lekker buiten. Dit werkt overigens bij alles, en zo krijgt het speelgoed ook nog eens een sopje.
• Meer ideeën nodig? Zoek eens naar “sensorisch spel” of “open einde spel”.
• Investeer (vooral tijd) in een goed opruimsysteem, daar pluk je dagelijks de vruchten van. Én het geeft de mogelijkheid om niet al het speelgoed tegelijk beschikbaar te maken voor de ondernemende peuter en de nieuwsgierige kleuter die beide het opruimen nog niet onder de knie hebben.

Tot slot… elk kind is anders. Elk kind ontwikkelt anders. Elk kind geniet van andere dingen en leert op een andere manier. Kijk vooral veel, heel veel, naar je kind en verwonder je over het moois wat een spelend kind je geeft. Neem elk kopje thee aan, vol zand, klei of water uit de gieter… kijk het mini-mens aan en knipoog: “Proost!”.