Ineens vonden we het. Het perfecte huis. Niet luxe, niet extreem groot. Maar wel met alles wat we in een huis zouden wensen: vijf slaapkamers, een kantoor met genoeg ruimte voor de webshop, een bijkeuken en een ruime schuur. Bij elke swipe langs foto’s en plattegronden voel ik mijn hart een beetje sneller kloppen. Locatie: maar iets verder van de kerk, net zo dichtbij school. Dit zou perfect zijn!
Te mooi om waar te zijn
Wij zoeken een huis. We hebben ook al een huis, natuurlijk. Een prima tussenwoning met een ruime woonkamer waar we in de achterliggende acht jaar met veel plezier gewoond hebben. Maar met ons groeiende gezin en een winkeltje aan huis zouden we graag een extra slaapkamer en meer bergruimte willen hebben. Dus vroegen we een hypotheekadvies, lieten we onze woning taxeren en houden we Funda in de gaten. En even dacht ik: ‘gevonden. Dit lijkt te mooi om waar te zijn’.
Maar een tweede blik op de vraagprijs leert me dat het inderdaad te mooi is om waar te zijn. Het huis kost een slordige ton meer dan ik in eerste instantie dacht. Een tón meer dan we kunnen lenen. En toch swipe ik. Spel de beschrijving. En pieker op welke manier we die honderdduizend euro misschien boven tafel kunnen krijgen.
Diep vanbinnen voel ik het wel hoor. Dat dat natuurlijk ónzin is. Dat je niet zomaar honderdduizend euro tevoorschijn kunt toveren. En dat ik misschien mijn verwachtingen bij moet stellen. Want dat het hypotheekbedrag wat wij kunnen krijgen ons op korte termijn waarschijnlijk niet zal opleveren waar we naar zoeken, dat werd me langzamerhand wel duidelijk. Maar ik vind het zo jámmer.
Warm en droog
Noem mij maar een dromer, maar ik zie mezelf al in het vroege ochtendlicht vanuit de keuken het trapje naar de bijkeuken af lopen om daar de was uit de wasmachine te halen en daarna mijn stille tijd te houden in dat kantoortje. En die extra slaapkamer, zullen we die als gastenkamer gaan gebruiken, in de toekomst voor een pleegkind misschien, of geven we toch de kinderen allemaal een eigen kamer? Wat heerlijk zeg, om niet meer voor elk pakketje dat verzonden moet worden een paar keer heen en weer naar de printer en de zolder te lopen voor doosjes en etiketten en spullen. Tot ik mezelf weer even vertel: ‘het gaat niet door, Elise. Dat huis kunnen we niet betalen. Blijf maar gewoon waar je bent voorlopig, daar zit je ook warm en droog’.
Ik vind omgaan met geld en bezittingen (vooral die je niet hebt) best een zoektocht. In de Bijbel lees ik keer op keer dat het begeren en geldgierigheid zonden zijn. Hoe moet je dan omgaan met een verlangen naar een groter huis, ook als dat geen villa met binnenzwembad is? Keuzes maken met geld dat je hebt, kan al een uitdaging zijn. Maar hoe moet ik bezig zijn met dingen die ik niet heb, en wel graag zou willen? Hoe kan ik niet hebberig worden, maar zoeken naar de weg van de Heere? Ik neem me voor om mezelf vier vragen te stellen:
1. Heb ik het echt nodig of is het iets wat ik graag wil?
Toen ons vierde kindje werd geboren hadden we onze vijftien jaar oude auto met vijf zitplaatsen nog best een paar jaar kunnen gebruiken. Maar met de uitbreiding van ons gezin werd dat een ander verhaal. Met een beetje pijn in ons hart kwam de auto te koop en gingen we op zoek naar een andere. Dat was nodig (hoewel je dat in het licht van de wereldproblematiek en de duizenden die maandenlang lopend op de vlucht zijn ook nog kunt betwisten).
Met de kinderen hebben we wel eens een lijst gemaakt met twee kolommen: dingen die we nodig hebben en dingen die we graag zouden willen. In de eerste kolom kwamen dingen als schoenen en een fiets, in de tweede kolom een piano, allerlei speelgoed, op vakantie, een nieuwe bank. Gelukkig hebben we de middelen om ook dingen te kunnen kopen die we graag willen en niet echt nodig hebben. We hebben er samen over gepraat hoe die dingen minder belangrijk zijn, extra, en dat we ervoor willen uitkijken dat we daar in gedachten te veel mee bezig zijn. Zijn onze spullen ten dienste van ons leven & geestelijk leven, of vervullen onze verlangens ons zo dat er geen plaats meer is voor de Heere?
Want wij hebben niets in de wereld gebracht, het is openbaar, dat wij ook niet kunnen iets daaruit dragen. Maar als wij voedsel en deksel hebben, wij zullen daarmede vergenoegd zijn. (1 Timotheüs 6: 7, 8)
2. Waarom verlang ik ernaar?
Wat wil ik doen met dat wat ik graag wil en niet heb? Waar wil ik het voor hebben? Omdat ik er zelf blij van word? Omdat het mijn leven en dat van mijn gezin comfortabeler maakt? Omdat het me status verleent, of omdat ik hoop dat ik er complimenten voor zal krijgen? Omdat ik denk dat het me gelukkiger zal maken als ik het heb? Het kan ook zijn dat je een verlangen hebt dat gericht is op de Heere, op Zijn Koninkrijk. Het zijn best ongemakkelijke vragen. Het antwoord kan je behoorlijk in de weg zitten. Want als het vooral voor mezelf en voor mijn gezin is, mag het dan niet? Mag ik niet een beetje geluk en comfort nastreven in dit leven? En hoe zuiver zijn mijn verlangens? Welke bijbedoelingen zitten er eigenlijk ook?
Want wie onderscheidt u? En wat hebt gij, dat gij niet hebt ontvangen? En zo gij het ook ontvangen hebt, wat roemt gij, alsof gij het niet ontvangen had? (1 Korinthe 4:7)
3. Kan ik ervoor bidden? En heb ik dat al gedaan?
Op onze moedergroep afgelopen week vertelde één van de moeders dat haar kind bad om ‘een heel groot cadeau’ voor zijn verjaardag. Als volwassenen voelen we ons daar een beetje ongemakkelijk bij. Maar als ik naar mezelf kijk verlang ik ook vaak heel veel materiële dingen, maar bid ik er niet voor. Wat is dan eigenlijk beter? Voelen wij ons voor ons dagelijks leven nog wel echt afhankelijk van de Heere? We vragen de Heere wel om hulp, om kracht, om vergeving van onze zonden. Maar bidden we ook over ons geld? Of is dat eigenlijk niet nodig, omdat we toch genoeg hebben? Of willen we het niet, omdat we liever zelf onze keuzes maken in plaats van de weg van de Heere te zoeken? Voelen we ons in onze financiën en in wat we daarin missen wel echt afhankelijk van de Heere?
Tijdens een vakantie een paar jaar geleden las ik twee prachtige en leerzame boeken van Hudson Taylor (deze en deze). In mijn notitieboek schreef ik pagina’s vol citaten. Ik las bijvoorbeeld:
‘Christus is óf Heere over alles, óf Hij is helemaal geen Heere’.
Hij was om die reden tegen lenen. De Bijbel zegt het: ‘Zijt niemand iets schuldig’. Volgens Taylor is lenen een belijdenis dat God niet goed voor ons zorgt en ons niet geeft wat we nodig hebben. De Heere wil dat we alles wat we nodig hebben alleen van Hem verwachten. Het gaat volgens Taylor, wiens eigen leven in het teken stond van afhankelijkheid en gebedsverhoringen, in alles om vertrouwen op God en niet op mensen. In mijn notitieboek schreef ik erbij: ‘kan dat nog in onze tijd waarin zekerheid belangrijk is en waar we voor alles een financiële voorziening hebben?’ Een vraag waarover manlief (die de boeken ook las, in die vakantie) en ik nog lang over door praatten.
Uw wandel zij zonder geldgierigheid; en zijt vergenoegd met het tegenwoordige; want Hij heeft gezegd: Ik zal u niet begeven, en Ik zal u niet verlaten (Hebreeën 13:5).
4. Bezet het me of kan ik het loslaten?
Zeker als iets buiten je bereik ligt is het goed om los te laten. Maar als je een verlangen hebt gekregen van de Heere, en het lijkt financieel onmogelijk, dan mag je Hem er toch om bidden! De vraag is alleen: bezet het me? Of kan ik het terugleggen in Zijn handen? Misschien is het wel een kenmerk dat het verlangen van Hem komt als we het ook kunnen loslaten. Al onze verlangens in Zijn handen leggen en weten dat ze daar veilig zijn. De Heere kan er echt voor zorgen dat onze verlangens vervuld worden. Op Zijn tijd en naar Zijn wil.
Doch mijn God zal naar Zijn rijkdom vervullen al uw nooddruft, in heerlijkheid, door Christus Jezus (Filippenzen 4:19).
Tot slot
Dus peins ik vandaag: Hebben we een groter huis echt nodig? Waarom wil ik het zo graag? En waarom zou ik er dan niet om bidden? En bezet het me, of kan ik het ook weer loslaten?
Doch die rijk willen worden, vallen in verzoeking, en in den strik, en in vele dwaze en schadelijke begeerlijkheden, welke de mensen doen verzinken in verderf en ondergang. Want de geldgierigheid is een wortel van alle kwaad, tot welke sommigen lust hebbende zijn afgedwaald van het geloof, en hebben zichzelven met vele smarten doorstoken. Maar gij, o mens Gods, vlied deze dingen; en jaag naar gerechtigheid, godzaligheid, geloof, liefde, lijdzaamheid, zachtmoedigheid (1 Timotheüs 6: 9-11).
Wat een leerzame tekst! En wat een moeilijke dingen om na te jagen in plaats van geld & goed op aarde: gerechtigheid, godzaligheid, geloof, liefde, lijdzaamheid, zachtmoedigheid. In dat perspectief kunnen we ook onze aardse verlangens weer meer op hun (vaak geringe) waarde schatten.
Naar wat voor materiële dingen die je niet hebt kun jij verlangen? Hoe bepaal jij of zo’n verlangen goed is?
Bedankt voor dit herkenbare stuk. Ook voor mij is dit een worsteling. Met een groeiend gezin is ons huis vol. Dat ervaar ik vooral op momenten als ik letterlijk over mijn kinderen of hun speelgoed val, of mijn wasrek niet meer kwijt kan, of als ik op mijn knieën het bed van mijn zoon verschoon op een lage zolder, of als onze jongste van 1 ‘snachts ligt te hoesten en me wakker houd. (Hij slaapt op onze kamer omdat er geen ander plekje is) of de reacties uit de omgeving: “Past dat er allemaal nog in?” Of: “Tijd voor een groter huis zeker?” Dan zucht ik: “Heere, wilt U zelf voor wat groters zorgen? Uw wil geschiede.” En dan tot op heden geen ruimer huis en tuin. We willen in deze plaats blijven, bij kerk en school. Dan ben je ook al beperkt in je zoeken. Dan ben ik weleens opstandig. Vrienden met ‘maar’ 2 kinderen wonen in een veel ruimer huis dan ze nodig hebben. (In mijn ogen.) Het is toch geen verkeerd verlangen wat meer ruimte? Financieel kan het ook. Maar als ik dan om me heen kijk, de krant lees. Hoeveel armoede, vluchtelingen, verdriet is er op deze wereld. Wat een ellende. Wat vallen mijn ‘zorgen’ dan in het niet bij zoveel leed. Dan is het nodig dat de HEERE me laat zien door de Heilige Geest wie Hij is, en wie ik ben. Dan gaat m’n hand op de mond. We mogen met onze 6 kinderen in liefde en gezondheid in dit huis wonen. Wat een voorrecht! Gisterenmorgen was Psalm 37 aan de beurt in mijn dagboek. De verzen 3,4 en 5 waren tot bemoediging: “Vertrouw op den HEERE en doe het goede; bewoon de aarde en voed u met getrouwheid. En verlustig u in den HEERE, zo zal Hij u geven de begeerten uws harten. Wentel uw weg op den HEERE, en vertrouw op Hem, Hij zal het maken.” Dit geeft rust in alle omstandigheden. Ik wens je veel wijsheid en geduld toe, bovenal Gods zegen in het zoeken van een ruimer huis.
Toen ik uw stukje las moest ik opeens aan iets praktisch denken. Misschien is het voor u helemaal niet handig, maar ik weet van mensen die met veel kinderen in een redelijk klein huis wonen. Die hebben voor de kinderen een 3 dubbel stapelbed gemaakt. Misschien dat het voor jullie een idee is. Maar zoals ik al zei, ik ken heel jullie situatie verder en misschien is het helemaal niet handig.
Wat leuk dat je even reageert. We hebben uiteraard alle mogelijkheden al bedacht om ze een slaapplekje te geven 🙂 We hebben een schuin dak boven waardoor een stapelbed eenvoudigweg niet kan staan. Maar bedankt voor het meedenken! Het komt ook vast wel goed hoor. Er kan zelfs nog een logee slapen. Dan wordt er een luchtbed op zolder gelegd. 😉
Hoi Elise,
Wat een mooi en eerlijk ‘inkijkje’ in je zoektocht naar (in dit geval) een nieuw huis. Herkenbaar! Het helpt mij persoonlijk om dingen te relativeren en te kijken naar wat ik wèl heb.
Vanmiddag op de fiets onderweg naar huis kregen we een plensbui, bij thuiskomst trokken we de achterdeur gauw dicht en zei mijn 5-jarige dochter; ‘mama, wat ben ik blij dat we een dak op ons huis hebben!’
Over worden als een kind gesproken…
Groetjes Janneke.