Het is eind november. Je voelt het als je je agenda openslaat: nog maar een paar weken en het jaar is alweer voorbij. Ik blader eens door het jaar heen. Al die kleine blokjes met afspraken, kleurige notities en onafgemaakte taken. Ik raak even verdiept in alle afspraken en taken die ik had opgeschreven. Het gezellige feestje bij vrienden in het voorjaar. De vele doktersbezoeken. De kleine, interne verbouwing in februari. De verjaardagen van de kinderen, op papier omlijst met taart en slingers. Je zou het allemaal zo alweer vergeten zijn. Mijn agenda lijkt net een fotoboek van het afgelopen jaar: in gedachten zie ik al die momenten voor me, hoor ik gelach en gesprekken, voel ik de vermoeidheid van drukke weken voorbijgaan.
Niet alles is gelukt
Maar ik zie ook de lege plekken. Niet alles is gegaan zoals ik had gehoopt. Bij mijn doelen, die ik zo vol goede moed had opgeschreven, zie ik dingen staan waarvan ik vergeten was dat ik ze wilde doen. Sommige zijn inmiddels niet meer belangrijk voor me. Bij andere dingen heb ik een licht spijtgevoel omdat ik ze heb laten varen. Ik herinner me dat ik enthousiast begon, maar het om een of andere reden heb losgelaten. Het is elk jaar hetzelfde patroon. Ik formuleer doelen die waarde voor me hebben: gezinsprioriteiten, stille tijd, huishoudelijke projecten en meestal lukt slechts een deel. Een groot deel blijft liggen.
Daar kan je natuurlijk best moedeloos van worden. Want geef toe: het voelt alsof je faalt. Als moeder wil je het beste voor iedereen: dat je kinderen gelukkig zijn, dat je huwelijk bloeit, dat je huis op orde is, dat je in je verschillende rollen floreert. Maar we zijn feilbaar. We hebben maar twee handen, twee voeten, twee ogen, twee oren en één hoofd (dat soms overprikkeld raakt). In dat ene hoofd borrelen ideeën en groeien plannen, maar verwateren ze ook weer. We doen ons best, maar we merken dat we niet alles kunnen.
Toch, te midden van die teleurstellingen weet ik het weer: het is niet aan mij om te scheppen. Niet mijn taak om de groei teweeg te brengen, de zegen te geven of de resultaten te garanderen. Dat kan God alleen. De groei, de verandering, de zegen: die komen van Hem. Mijn rol? Zaaien en kweken, beetje bij beetje. Doen wat mijn hand kan vinden om te doen. Niet alles in één keer. Niet perfect. Gewoon trouw zijn in kleine dingen. Niet meer dan ik kan.
Misschien vraag je je af: heeft het dan wel zin? Is het het waard om je hart en je energie te investeren in doelen waarvan je niet zeker weet of ze zullen uitkomen? Waarom al die moeite, als zoveel dingen toch niet lukken? Toch heeft het zin! Juist omdat je je afhankelijk weet van de Heere. Wij mensen zijn vaak zo vergeetachtig. We dwalen gemakkelijk af in de drukte van alle dag. In de flow raak ik afgeleid, ga ik aan het werk met dingen die er uiteindelijk niet toe doen. En daarom is het zo waardevol om aan het begin van een nieuw jaar weer bewust rust te nemen, je focus te scherpen. Niet omdat ik denk dat ik alles zal bereiken, maar omdat ik wil terugkeren naar mijn belangrijkste prioriteiten: voor ons gezin, mijn huwelijk, ons huis, mijn roeping. Even stil staan, echt even nadenken over het hart van de mensen die me lief zijn en de wil van de Heere voor mijn dagelijks handelen. Dát is waardevol!
Nieuw jaar, nieuwe start
Dus sla ik binnenkort weer een frisse bladzijde om. Ik kijk met verwachting naar de lege pagina’s van 2026. In plaats van teleurstelling over wat niet lukte dit jaar, mogen we dankbaar uitzien naar een nieuw jaar dat ons gegeven wordt. Niet vol illusies, niet met grootse verwachtingen, maar met een verlangen om te zoeken wat boven is. Niet ons eigen koninkrijk, maar Zijn koninkrijk eerst. Om te zaaien met liefde en te leven in de zekerheid dat de Heere doorgaat met Zijn werk zolang de zon en de maan er zijn, elke dag opnieuw.
Doe je mee? Op D.V. 8 december start de Elke dag nieuw Focusweek, waarin we samen terugblikken op het jaar dat geweest is en vooruitkijken naar het jaar dat komt. Inschrijven kan hier (gratis).
