Ik had het plaatje zo ongeveer wel compleet: leren voor maatschappelijk werkster, huwelijken redden, luisterend oor bieden, blijvend bijscholen, voldoende inkomsten en een comfortabel huis.

Vol enthousiasme begon ik aan de studie. Maar in het laatste jaar besloten we te trouwen. En binnen vier jaar waren we ouders van drie kinderen. Mijn dagen vulden zich met luiers verschonen, eten bereiden, boekjes voorlezen en af en toe een doek over iets halen. Werken buitenshuis zat er niet meer in.

Gelukkig was daar nog de kerk. Echtgenoot zat in de kerkenraad, ik had een vaste taak en behoorlijk wat mensen wisten de weg naar ons huis te vinden.

Ons huis, ook niet perse onaardig. Twee-onder-één-kapper, met dank aan een familielid.

Toen kwam daar ‘un llamado de Dios’. We werden geroepen om te dienen in de zending. De taken in de kerk werden neergelegd, ons huis verkocht, onze spullen opgeslagen en we vertrokken naar 10.000 kilometer verderop. Waar niemand ons kende, we alleen elkaar hadden én een hart vol verlangen om het evangelie te verspreiden.

Ik hielp waar ik kon: administratie van de kerk, diaconale hulp, vrouwenactiviteiten, bezoekjes. Maar met de komst van kindje vier en vijf én een vrouwenwerker in de gemeente, zie ik hoe mijn wereld zich meer en meer gaat afspelen tussen vier muren. Geen bloeiende carrière, geen complimenten voor ons huis en ook geen applaus van gemeenteleden. Wél een man en vijf kinderen. Volle dagen werk en een handjevol waardering.

Oké, mijn praktijk is iets minder zwart wit. Maar toch dringt een vraag zich aan mij op: Wie zijn wij zonder entourage? Waarin ligt onze identiteit?

In ons prachtig ingericht huis? In onze goedlopende carrière? In de waardering die we van collega’s krijgen? In onze goedgeklede kinderen? In onze geslaagde opvoeding? In de hoeveelheid taken die we doen in de kerk?

Als dit nu allemaal wegvalt, wat blijft er dan over? Wie zijn we dan?

Of we nu een succesvolle carrière hebben of onze handen vol aan het moederschap, deze vraag wacht op antwoord.

Paulus zegt: `Ik leef, maar niet meer ik, maar Christus leeft in mij (Galaten 2 vers 20b). En al wat gij doet, doe dat van harte als voor de Heere en niet voor de mensen (Kolossenzen 3 vers 23).’

Er is maar één antwoord om in blijdschap je ‘kale ik’  te kunnen zijn. Daar genoeg aan te hebben: de wetenschap dat je een kind van de Heere mag zijn, vergeven door het genadebloed van de Heere Jezus en dat álles wat je doet voor Hem is.

Daarna kun je verder.

Misschien ben je fulltime moeder. Vraag je je af waarvoor je ooit je studie hebt gedaan. Voel je je soms opgesloten. Heb je het gevoel dat er minimale tijd voor jezelf overblijft. En moet je regelmatig vechten om een blijde moeder van kinderen te kunnen zijn.

Word stil aan het begin van de dag. Vertel de Heere dat deze dag van Hem is. En vraag Hem of je vandaag alles voor Hem mag doen. De was, de opvoeding, het rijden naar vriendjes. Vraag om Zijn kracht. Zijn blijdschap. Zijn ogen. Zijn wijsheid. En inzicht.

In het klein

Bedenk welke talenten de Heere je heeft gegeven. En hoe je deze in kunt zetten in je gezin. Ben je goed in luisteren? Neem vandaag dan eens extra de tijd om een gesprekje met je kind te hebben. Kun je goed tekenen? Organiseer een schildermiddagje met je kinderen en breng ze iets van technieken bij. Kun je gestructureerde lessen in elkaar draaien? Gebruik die gestructureerdheid om die uren tussen het uit school komen en naar bed gaan, soepel te laten verlopen. Heb je oog voor decoreren? Laat één ruimte in je huis een heerlijke, knusse en warme plek zijn voor jullie gezin.

Kortom, datgene wat je in het groot kon doen, kun je ook in je gezin vorm geven.

Maar wat als er, in het meeste trieste geval, nooit waardering komt? Oefen jezelf erin om het voor de Heere te doen. Hij Die zei: “Wel, gij goede en getrouwe dienstknecht (maagd), over weinig zijt gij getrouw geweest, over veel zal ik u zetten; ga in, in de vreugde uws heren (Mattheus 25 vers 21).”