Lieve alleenstaande moeder,

Terwijl ik me aan het verdiepen was in een blog over het huwelijk, kwam je steeds in mijn gedachten. Ik las mooie artikelen en boekjes. Diverse mooie thema’s kwamen langs. Maar bij het lezen van die dingen, begon het te wringen. Want hoe mooi en goed een huwelijk ook kan zijn en hoeveel mooie dingen we erover kunnen schrijven: Er is toch ook een andere kant? Er is ook zoveel gebrokenheid!
Ik denk aan die moeder die zo heel onverwacht haar man verloor en nu alleen met twee jonge kinderen is achtergebleven.
Ik denk aan die moeder die ieder weekend met een zwaar hart haar kinderen weer bij hun vader en zijn nieuwe vriendin moet brengen, omdat hij háár alleen liet.
Ik denk aan die moeder die bij haar opgroeiende puberjongens steeds meer beseft dat zij geen vaderrol kan vervullen en daarom zoveel piekert hoe het nu moet. Hoe zíj haar jongens kan opvoeden tot zelfstandige jongemannen.

En dit zijn nog maar drie van de vele verschillende verdrietige situaties die er achter voordeuren bestaan. Ik voel me gedrongen om je te schrijven. Niet omdat ik precies kan weten wat je doormaakt. Niet omdat ik antwoorden of oplossingen zou hebben. Maar omdat ik bewogen met je ben. En daarom hoop ik dat deze brief je hart raakt. Je bemoedigt en doet beseffen: Ik word gezien!

Gebroken scherven

Onlangs luisterde ik een gesprek met iemand die het had over de scherven in je leven. Je kan het gevoel hebben dat je leven, dat zo mooi was of leek, als een pot in scherven uit elkaar is geklapt. En dat je bij het zien van al die scherven ook weet dat het nooit meer heel wordt. Wat kan dat veel pijn, verdriet en moedeloosheid geven. Al probeer je de pot weer te ‘lijmen’, de breuklijnen blijven altijd zichtbaar. Littekens die blijven.

Ik stel me je leven voor. Terwijl je om je heen andere gezinnen de ‘normale’ dingen samen ziet doen, moet jij de moed bij elkaar rapen dat in je eentje te doen. Een dagje uit kost je in je eentje meer organisatie en energie. Als je er even doorheen zit is er niemand die alles even van je over neemt, zodat je even tot rust kunt komen. Je bent in alles zelf verantwoordelijk en moet alleen beslissingen nemen. Ik kan me voorstellen dat je dat soms als een zware last ervaart. Juist ook vanwege het feit dat je iedere dag heel concreet te maken hebt met de gebrokenheid. Die breuklijnen, die littekens. Niet alleen in je eigen leven, maar ook in dat van je kinderen. Kinderen die nog weten hoe het was: als ik jarig ben, mag ik bij papa en mama in bed en zingen ze voor mij. Kinderen die bij vriendjes en vriendinnetjes zien hoe het is als een papa en mama samen zijn. Kinderen die zien hoe hun moeder probeert om er helemaal voor hen te zijn, terwijl ze ook vaak moet werken, om ervoor te zorgen dat ze rond kunnen komen.

Ik denk weer aan dat gesprek. Over scherven en littekens. Al die scherven kunnen – ondanks de breuklijnen die zullen blijven – wel weer een pot worden en voor allerlei dingen dienen. Worden de prachtigste mozaiëken niet gemaakt van scherven? Kan het in ons leven ook zo zijn, dat Gods werk, Christus’ schitterende genade juist zichtbaar wordt in de gebrokenheid? Misschien helpt dit besef wel om je niet te focussen op het jezelf zo goed mogelijk herstellen en je leven weer zo mooi mogelijk op orde krijgen. Maar constateren en aanvaarden dat je beschadigd en gebroken bent. Daarin zit een stuk rouw. Verdriet om wat was en wat je verloren bent. Geef dat ruimte, laat het er zijn!

Vreugde én verdriet delen

Terwijl ik dit allemaal aan je schrijf, bedenk ik me dat ik me niet zo vaak realiseer wat een stuk eenzaamheid dit in je leven geeft. Jouw leven is voor een groot deel onzichtbaar voor mensen zoals ik. De dagen gaan voorbij. Er gaan dagen, weken, jaren overheen. Maar jij hebt er altijd, iedere dag, heel concreet en zichtbaar mee te maken. Ik hoop dat je mensen om je heen hebt, die met je meedenken.

Maar of je nu veel steun uit je omgeving hebt of niet, ik denk dat er altijd momenten zijn waarin je een luisterend oor, bemoedigende schouderklop of helpende hand nodig hebt en die niet vindt. En hoewel ik me tijdens dit schrijven bewuster word van het feit dat ik wel meer naar je kan en mag informeren, meeleven en hulp bieden, wil ik jou ook uitnodigen. Kom met je moeiten voor de dag! Dat hoeft natuurlijk niet voor Jan en alleman, maar zoek mensen die raakvlakken hebben met je leven. Zoek mensen waar je denkt dat je kwetsbaar mag zijn. Probeer eens zelf eerlijk te benoemen dat je het zwaar hebt, of dat je weleens wat hulp zou kunnen gebruiken. Je hóeft je niet beter voor te doen dan je bent.

Dat is kwetsbaar, maar geeft ook ruimte voor verbinding. Wanneer je eerlijk je verhaal durft te delen, ontstaan er wellicht verrassende en bemoedigende ontmoetingen. Eerlijk zijn geeft je misschien wel een dubbel gevoel. “Ben ik nu niet teveel aan het klagen? Ik kan toch ook nog gewoon van dingen genieten?” Zelf heb ik de laatste tijd geleerd dat ik in het erkennen en voelen van mijn verdriet en moeiten, ook dubbel dankbaar kan zijn voor de zegeningen die God geeft. Daar kan ik nu soms nog intenser van genieten. En dát is natuurlijk ook iets wat je mag delen met anderen. Deel verdriet, maar deel ook zeker vreugde!

Ik moet nu denken aan een vrouw die ik een aantal keer heb ontmoet. Een vrouw die veel zegeningen kende in haar leven, maar die ook veel zorgen en moeiten had. En wat ik bij haar altijd bewonderde, was dat ze, als ik vroeg: ‘Hoe is het met u?’, nóóit zou antwoorden met een standaard antwoord. Geen: ‘Ja, wel goed’. Of: ‘O, z’n gangetje’. Ze vertelde altijd (soms maar met weinig woorden) eerlijk en reëel hoe het met haar ging. Ze deelde haar vreugde én haar zorgen. Altijd met een blijmoedige geest vanwege de wetenschap: ‘De Heere is er in alles bij!’

Veilig Thuis

Dat wil ik je als laatste in deze brief meegeven. De HEERE is Wie Hij is. Hij is erbij! In mensen zullen we allemaal vroeg of laat teleurgesteld raken. Maar Hij is te vertrouwen! Iets van dat vertrouwen verwoordde een alleenstaande moeder pas zo tegen mij:
‘Ik voel me soms alleen, maar ik weet dat ik nooit echt alleen ben. Ik weet me soms geen raad, maar ik weet dat Hij er wel raad op weet. Mensen vertrouwen is lastig, zeker als daar iets in is beschadigd, maar ik weet dat God altijd te vertrouwen is, en daarom vertrouw ik op Hem!’

“Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, zal overnachten in de schaduw van de Almachtige. Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht, mijn God, op Wie ik vertrouw! Hij zal u beschutten met Zijn vlerken, onder Zijn vleugels zult u de toevlucht nemen, Zijn trouw is een schild en een pantser. U zult niet vrezen voor het beangstigende van de nacht, voor de pijl die overdag aan komt vliegen […] Want U, HEERE, bent mijn toevlucht. De Allerhoogste hebt u tot uw woning gemaakt. Hij zal Mij aanroepen en Ik zal hem verhoren, in de benauwdheid zal Ik bij hem zijn, Ik zal hem eruit helpen…” (Psalm 91)

Er is een plaats waar je tot rust kan komen. Een plek waar je je falen, je tekorten, je zwakten mag belijden. Daar mag je je hart uitstorten met al je vragen, je zorgen, je worstelingen. Daar mag je even je verantwoordelijkheden neerleggen en overgeven in Zijn Vaderlijke zorg.

Dat wens ik je van harte toe!

Lieve groet,
Jantine

P.S.: Er zijn moedergroepen voor alleenstaande moeders

Heb jij er behoefte aan om met andere alleenstaande moeders van gedachten te wisselen? Samen te leren rond het Woord? Niet om te klagen, maar samen te dragen? Samen nadenken over de unieke uitdagingen die er zijn in jouw rol als moeder die er alleen voor staat? Vanaf nu kun je op de Moedergroepenkaart van Elke Dag Nieuw aangeven dat je interesse hebt in een moedergroep voor alleenstaande moeders. Als er meer moeders in jouw omgeving contact zoeken brengen wij jullie in contact met elkaar. Je vindt de kaart hier.