Je ziet haar weer fietsen, die moeder die alles zo goed voor elkaar heeft. Hoe dóet ze dat toch: werk, vrijwilligerswerk, een prachtig ingericht huis en op Instagram altijd aan het koekjes bakken of boswandelen met aan elke hand twee kinderen. Dan schrijft ze bij die foto’s ook nog prachtige tekstjes over het moederschap. Je zucht vanbinnen: “Waarom kan ik dat niet?” Misschien is het moederschap voor jou soms vooral overleven. Als je van een afstandje naar jezelf kijkt ben je bepaald niet de moeder die je had willen zijn. Gezinsmomenten rond de Bijbel? Het komt er niet van. Gezellige maaltijden? Het is vooral vaak behoorlijk veel herrie. Goede manieren aanleren? Je bent al dolblij als jullie met slechte manieren kunnen functioneren samen. 

De meetlat

Veel vrouwen hebben elk moment van de dag een denkbeeldige meetlat onder handbereik die ze tevoorschijn halen om zichzelf met anderen te vergelijken. Soms schiet de waarde op de meetlat uit in je eigen voordeel. Dan voel je je blij, tevreden, trots. Je hebt het beter voor elkaar dan die andere moeder. Jij bent tenminste wel op tijd, je kinderen gedroegen zich heel beleefd tegen de visite en jij doet echt meer voor de kerk dan die andere moeders. Je viel in elk geval niet uit de toon vandaag. Je kunt jezelf een schouderklopje geven. 

Maar vaak laat de meetlat waardes in je eigen nadeel zien. Dan zie je moeders die schijnbaar alles voor elkaar hebben en vriendelijk glimlachend over het schoolplein wandelen. Of je leest hun gedachten en ideeën en voelt je daarbij hopeloos falen. 

We kunnen zo bezig zijn met het digitaal of mentaal scrollen door de levens van anderen dat we geen tijd hebben om ons eigen leven te leven. Lopen we misschien ons eigen leven mis, omdat we verlangen naar het leven van iemand anders? Een leven dat mooier, beter georganiseerd, of gelukkiger lijkt. Maar we zijn niet geschapen om toeschouwers te zijn in het leven van anderen. We zijn geschapen om vanuit de grond van ons hart ons eigen leven te leiden, tot Gods eer. Een leven dat we van de Heere gekregen hebben en dat Hem toebehoort. 

Wie staat er in het middelpunt?

Ons vergelijken met anderen en ons zoeken naar waardering van mensen, zijn symptomen van onze zonde: hoogmoedige trots. We zoeken daarmee niet de eer van God, maar onze eigen eer. Het is de zonde van Adam en Eva, die bezweken voor de verleiding om net zoals God te zijn. En zesduizend jaar later zoekt ook mijn hart nog steeds naar eigen eer, in plaats van Gods eer. Of de meetlat nu waardes in mijn voordeel of in mijn nadeel laat zien. Of ik nu positief of negatief over mezelf denk. Ik denk teveel aan mezelf en te weinig aan de eer van de Heere. Ik moet niet werken en leven voor mijn eer, maar voor de Zijne. Dát is waarvoor we geschapen zijn. 

Het gaat het er niet om wat mensen van ons vinden, maar wat de Heere van ons vindt. En ook dan, juist dan, komen we eindeloos tekort. Als we onszelf gaan zien door Gods ogen dan kan het totaal verloren voelen. We hebben gezondigd tegen een heilige God! Maar waar mensen harde veroordelaars zijn, is er bij de Heere vergeving te vinden. We hebben een genadig God, die de mogelijkheid van zaligheid gegeven heeft door het offer van Zijn Zoon.

Niet genoeg

Wat moeten we doen als we tekortschieten? Als je steeds weer voelt dat je de dingen die je gekregen hebt het liefste voor jezelf wil houden? Als je ziet dat je bent toegewijd aan je eigen koninkrijkje in plaats van aan Zijn Koninkrijk? Wat moet je doen als je je man weer eens goed de waarheid vertelde? Als je uit je slof schoot tegen de kinderen?

We kunnen onszelf verontschuldigen door te bedenken dat we er niets aan kunnen doen. We kunnen ook onszelf vertellen dat we goed genoeg zijn. Dat we niet perfect kunnen zijn en het ook niet moeten proberen. Dat de lat niet zo hoog hoeft te liggen. Dat je jezelf moet vergeven en dat je mag zijn zoals je bent.

De Heere wil dat we leren dat we niét genoeg zijn. Hij wil dat we zien dat we geheel ontoereikend zijn om te doen wat Hij van ons vraagt, omdat we vol van zonde zijn. Je komt jezelf tegen met je boosheid, je ik-gerichtheid, je ontevredenheid, of welke zonden dan ook. Poets het niet weg, waardeer jezelf niet op, maar laat het je op je knieën brengen. Probeer niet meer om het beter te doen in eigen kracht. We moeten ons tekort, onze zonden, niet bestrijden met schema’s, planningen en goede voornemens, maar erkennen en brengen aan de voet van het kruis. Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet. Ik zeide: Ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor den HEERE; en Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde (Ps. 32:6).

Met Hem gekruisigd

Is zo’n moeder volmaakt? Nee. Het goede dat ze wil doen, doet ze nog altijd niet en het kwade dat ze niet wil doen, staat haar nog steeds bij. ‘Ik ellendig mens!’, verzucht ze net als Paulus, die toch heel veel van de Heere geleerd had. Maar ze weet dat waar háár zondige wil, háár perfectie én haar moedeloosheid gekruisigd worden met Christus, ze met Hem mag leven. Ik ben met Christus gekruist; en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des Zoons van God, Die mij liefgehad heeft, en Zichzelven voor mij overgegeven heeft (Gal. 2:20).

Ze is niet perfect. Ze is niet goed genoeg in zichzelf. Maar Hij leeft in haar en zij in Hem. In alles afhankelijk van Hem en gekruisigd met Hem. Ook dat is geen makkelijk leven, maar wel een leven dat vrede en vreugde geeft. Omdat Gods trouw elke dag nieuw is. 

Deel het samen

Tenslotte nog een praktische tip: deel je gevoel eens met anderen. Zeg het maar, dat je jezelf vaak zo tekort voelt schieten. Je zult merken dat je niet de enige bent. Ook die moeder die in jouw ogen zo ‘perfect’ is, kent haar worstelingen. Misschien kan je het er samen eens over hebben hoe jullie daarmee omgaan. Dan hoor je misschien dat haar kinderen alleen eten als ze mogen spelen en dat ze regelmatig met een vork achter hen aan loopt, de kamer door. Of je hoort dat ook zij liep te mopperen omdat ze laat was voor school of omdat ze haar week te vol gepland had. Helpt dat jou om de waarde op je eigen meetlat omhoog te krijgen? Nee. Maar het laat je wel iets zien van de realiteit achter dat ‘perfecte’ plaatje. Het geeft je de gelegenheid om te leren van elkaar en met elkaar mee te leven. Om samen moeder te zijn in een gebroken wereld, waar het nooit meer perfect zal zijn. Totdat Hij alle dingen nieuw zal maken. Dan zal het pas perfect zijn.

Kwam deze blog je bekend voor? Een deel van dit artikel verscheen eerder in hoofdstuk 15 van Elke Dag Nieuw – roeping en verwachting voor moeders vandaag.