De klok is een onmisbaar voorwerp in huis. Mijn dochtertje vind het fijn als ik haar op tijd kan ophalen bij de peuterspeelzaal. Als een van mijn zoons klaar is bij de fysio en ik kom vijf minuten te laat om hem op te halen, dan is zijn hart al sneller gaan kloppen. ‘Ik dacht dat je nóóit meer zou komen!’ En mijn cliënten zitten ook te wachten als ik een consulttijd heb afgesproken. Tijd is in onze cultuur zo belangrijk. Zo vliegen de dagen voorbij en de weken rijgen zich aan een. Bij mij tenminste wel.

Reflectie

Ik kan me haast niet voorstellen dat er al weer bijna een kwartaal van dit nieuwe jaar voorbij is. Het voelt als net begonnen, maar nog even en er liggen al weer honderd dagen achter ons. En ze komen nooit meer terug. Zo… dat kwam pas bij mij binnen. Het woordje ‘nooit’. Als ik iets verkeerds heb gedaan, dan kan ik het nooit meer terugdraaien. Het is gebeurd. Als je het bij die gedachte zou laten, zou je een beetje moedeloos kunnen worden. Maar je hoeft er geen punt te zetten. Als eerste is het nodig om schuld te belijden tegenover de Heere en tegenover de ander als dit nodig is. En als tweede is het voor mij een bewust reflectiemoment. Het houdt mij een spiegel voor: ‘Wie was ik en wie had ik moeten zijn?’ Zo probeer ik als moeder dagelijks een reflectiemomentje in te lassen.

Hoe was ik deze dag als huisvrouw, partner, moeder, collega, vriendin, buurvrouw, gemeentelid? Allereerst mogen we stilstaan bij wat er goed mocht gaan, waarvoor ik de Heere dankbaar mag zijn! In het gebed probeer ik dit tegen de Heere uit te spreken.

Daarna kijk ik naar welke aandachtspunten of leersituaties er voor mij zijn voor een komende (werk)dag. Ik neem die mee en breng ook deze in het gebed bij de Heere of Hij de kracht, de wijsheid en mij het geduld wil geven om hier mee aan de slag te kunnen gaan.

Verantwoording afleggen

Eenmaal zal ik op de oordeelsdag verantwoording moeten afleggen van alles wat ik gedaan heb, maar ook wie ik in mijn verschillende rollen ben geweest. Wat zal er dan allemaal openbaar komen waar ik mij misschien nu helemaal niet bewust van ben? Dat brengt mij op de knieën met één gebed uit de grond van mijn hart: ‘Doorgrond en ken mijn hart o Heere!’ Wat een wonder! En tegelijk dat voor Zijn alwetend oog niets (nooit iets) is verborgen. Weer dat woordje nooit. Hij weet alles. Hij doorgrond en kent mijn hart. Heere! U weet van mijn zorgen af. U heeft mijn schouders gemeten. Ook wanneer ik het even niet meer weet. Als ik zou willen dat de klok even stilstond omdat er zoveel is wat er nog kan of moet gebeuren. En juist dat zijn vaak de momenten dat ik tastbaar mag ervaren dat de Heere van me afweet en Hij kracht geeft.

David zei dat ook: Zij gaan van kracht tot kracht (Ps. 84:8). Ik blijf me daarover dag aan dag verwonderen. Iedere minuut krijg ik uit Gods hand. Wat een wonder dat wij als gezin allemaal nog mogen leven! Juist daarom wil ik voorzichtig zijn om mij te laten ‘leven’ door alle omstandigheden en drukte van het leven. Ik wil helemaal niet gaan ‘overleven’. Dan kijk ik soms een keer extra naar de klok. Weer een uur verder… Dat wel… maar waar brengt mij dit uur? Het is weer een uur bij de naderende eeuwigheid.

Leven in het juiste perspectief

Terwijl ik hier al een paar weken over aan het mijmeren was las ik een interview met een Schotse domineesvrouw die vorig jaar op jonge leeftijd haar man John plotseling verloor (Terdege 30-01-2014) met de titel: ‘Elke dag dichter bij de toekomst.’ Ik citeer uit het interview:

‘John heeft zijn beloning vroeg ontvangen. Hier op aarde heeft hij de Heere gediend, nu mag Hij hem dag en nacht dienen in Zijn tempel voor Zijn troon. Dat is pas echt dienen. Daar zul je nooit meer last hebben van je zondige hart. Daar verlang ik ook naar, om Hem eenmaal zonder zonde te mogen dienen. Samen met John. Iedere dag denk ik: Ik ben weer een dag dichter bij deze toekomst.’

Woorden schieten tekort. Ik herken het. Heimwee om thuis te komen waar nooit meer een klok zal tikken. Maar waar de tijd is overgegaan in eeuwige heerlijkheid voor al Gods kinderen. Om dan nóóit meer te hoeven zondigen! Het echoot nog even na… N-óó-i-t meer… Eeuwige toekomst!

Dáárom hangt onze klok voor mij op een centrale plaats in de keuken. Als een zichtbaar voorwerp dat iedere seconde weer een stap dichter is bij een onvoorstelbare grote heerlijkheid! Heere, wanneer zal die dag zijn? En tegelijkertijd met een prangende vraag voor mij en mijn gezin: Zijn wij dan állen bereid? Als ik daar aan denk dan is er helemaal genoeg te doen: Knieënwerk. Voor alle fronten van mijn aards bestaan.