“Mam! Mag ik naar buiten?… MAM? MAMMM?? Zeg nou!”

Ik kijk vanzelf naar de klok. Ondanks dat het vakantie is, zaten we vroeg aan het ontbijt. Ik houd de zucht die naar boven kruipt binnen en zeg op mijn vriendelijkste moedertoon: “Ja hoor! Veel plezier!” Huh? Onze 7-jarige fietskampioen kijkt mij verbaasd aan. Hij had een ander antwoord verwacht plus de zucht waarschijnlijk. Hij neemt een sprint naar de achterdeur. Ik zeg vriendelijk: “Eén tip: je mag nog nergens aanbellen. Want weet je, het is nog best vroeg. Er zijn nu nog mensen aan het slapen, snap je?!” Aha! Hij knikt en weg is hij.

Daar ga ik weer… verder met het gladharken van mijn aanrechtblad. Ik geef mezelf tussendoor nog even een schouderklopje voor dit prachtige ja-moment. Als hij nu maar echt in de straat blijft. Als hij nu maar niet de tuin van de buren invliegt… Zou hij echt nergens aanbellen?

Als ik na een uur of twee op de zoveelste vraag “ja hoor!” zeg voel ik dat het een beetje vanzelf begint te gaan. Het begint leuk te worden. We hebben welgeteld nog niet één driftbui gehad, niemand heeft de ander een tik gegeven, ik heb nog geen dreintoon gehoord en warempel ben ik zelf ook nog vrolijk en gezellig.

Mijn geheime experiment begint nu al geslaagd te voelen. Mijn experiment was om zoveel mogelijk “JA” te zeggen. De hele dag! Op elke vraag! Ter bevordering van een gezellige sfeer. Eerlijk? Ik dacht dat het niet te doen zou zijn. Dat blijkt alles mee te vallen!

Opvoedexperiment

Eigenlijk houd ik niet van experimenteren. Niet met eten, niet met kledingstijlen, niet met inparkeren en ook niet met opvoeden. Maar toch wilde ik dit wel eens proberen. Soms stel ik me voor dat ik vakkenvuller zou zijn. Dat lijkt mij een droombaan, lekker overzichtelijk en alleen maar voldoening door een stel lege dozen! Maar wat als ik dan de hele dag door “nee!” zou horen? Ik wil de kar met diepvriesproducten meenemen: “Nee, niet doen! Dat is echt te koud voor je!” Dan zou ik voorzichtig naar de lege flessenband gaan om daar te sorteren, want wie weet hoe goed ik daarin ben! “Nee, pas op! Niet bij die band gaan staan, straks valt er een fles op je teen!” Ik zou na mijn pauze toch eens vragen: “Mag ik vandaag nog even bij de kassa zitten? En dan klinkt het: “Nee, daar ben je nog echt te kort voor in dienst!” Hoe zou ik dan aan het einde van de dag zijn? Ik zou me gedragen als een boze kleuter en een zak vol diepvriesdoperwten door het gangpad gooien. Denk ik.

Proberen is leren! En aangezien ik de neiging heb tot bang-zijn bij nieuwe dingen voel ik hier ook weerstand. Want ik denk dat ik verander in een ja-knikker. En zijn kinderen van ja-knikkers wel leuke, gehoorzame, nette, schone en welopgevoede kinderen?

Oliepomp

Ik herinner me een ja-knikker. Zo’n échte! Een soort pomp met een lange arm die olie oppompte. Op zondagmorgen, op weg naar de kerk, kwamen we erlangs. Elke week. Hij deed altijd hetzelfde: ja knikken. En maar knikken, op en neer, elke dag. Zolang ik keek.

Wat was eigenlijk het doel van zo’n ja-knikker? Google is mijn vriend: “Deze methode is nodig op plaatsen waar de aardolie taai en stroperig is en niet spontaan naar boven komt.” Juist. Duidelijk. Vervang aardolie door “ja-dit-mag-wel-van-je-moeder”. Dat komt ook niet zo spontaan naar boven bij mij. Flink ja knikken dus, dat helpt!

Als ik de la open voor een filterzakje en de bus koffie wil pakken klopt er een handje tegen mijn rug. Onze kleuter zegt allervriendelijkst: “Je bent echt goed in een lieve moeder zijn!” Wat? Ik voel het schaamrood naar mijn kaken vliegen. Is het echt zó duidelijk dat dit anders is? Doet mijn experiment echt meteen deze opmerking in mijn kleuter naar boven borrelen? Dat is in elk geval spontaan, niks taai en stroperig.

Aan het einde van de dag maak ik de balans op. Nee, mijn kinderen waren na die dag geen stampertjes die op aan elkaar genaaide matrassen frieten aten. Het was niet compleet ontspoord. En ze waren vooral nog gewoon mijn lieve schatten.

En ik? Blijf ik die ja-knikker? Wat denk je?